Wie niet weg is wordt gezien

[p. 12]

Verduisteren

‘Niet schrikken,’ zegt vader. ‘Vanavond moeten we oefenen in verduisteren.’

Oefenen... verduisteren? Ze begrijpt er niets van.

‘Vanavond om negen uur gaan alle lichten buiten uit. Vanuit de huizen mag geen enkel lichtje meer schijnen. Dit is een oefening voor als er oorlog zou komen. Aan de lichtjes kan de vijand zien waar Rotterdam ligt en dat is erg gevaarlijk, want ze zouden de stad kunnen bombarderen.’

Ze weet nog steeds niet wat ze ervan moet denken, maar erg is het wel. Dat ziet ze aan vaders gezicht.

De hele dag weet ze dat er 's avonds iets naars gaat gebeuren. Ze voelt het, zelfs als ze met haar poppen zit te spelen. De hele dag is het er, dat nare gevoel.

‘Mag ik opblijven?’ vraagt Esther als het bijna half acht is.

‘Niks ervan,’ zegt moeder. ‘Morgen moet je weer naar de kleuterschool. Dan moet je lekker uitgerust zijn. Nog even een appeltje eten en dan één twee drie naar bed.’

Hoe kan moeder zo vrolijk zijn, denkt ze.

Vader is niet vrolijk. ‘Vanavond is de generale repetitie,’ zegt hij steeds en dan zucht hij.

Ze weet niet wat generale is. Ze weet niet wat repetitie is, maar erg is het allemaal wel. Dat hoort ze aan vaders stem.

[p. 13]

Om half acht brengen vader en moeder Esther en haar naar bed.

‘Welterusten,’ zegt pappa. ‘Droom maar lekker.’

‘Lief gaan slapen.’

‘Ik wil niet slapen,’ zeurt ze.

‘Monde dicht en denk erom, geen lichtjes aandoen. Vanavond moeten we verduisteren.’

Met open ogen ligt ze in bed. Door de gesloten gordijnen ziet ze het licht van de straatlantarens. Straks zullen de lantarens geen licht meer geven en dan zal ze alleen in het donker liggen. Ze doet haar hoofd onder de dekens. Daar is het al donker. Dan zal ze niet merken als het licht buiten uitgaat.

Het wordt benauwd onder de dekens. Ze gaat weer gewoon liggen, net als anders, maar ze kan niet slapen. Steeds doet ze haar ogen open om te kijken of het al donker is buiten.

Plotseling is het zover. Er is geen licht meer, nergens.

Straks komen de trollen en de weerwolven en de boze kabouters om haar uit bed te trekken. Ze wordt helemaal nat van het zweet, net als een paar maanden geleden toen ze koorts had.

Ze gaat uit bed. Ze wil naar beneden, naar pappa en mamma.

Voorzichtig loopt ze de trap af. Het licht mag ze niet aandoen. Dat weet ze wel. De vijand mag niet weten waar mensen wonen.

Nu is ze bij de kamerdeur. Nog even en dan kan ze bij pappa of mamma op schoot gaan zitten. Heel zacht doet ze de deur open. Niemand is in de donkere kamer. Pappa en mamma zijn weg! Ze wisten toch van de generale en van de repetitie?

[p. 14]

‘Wat is het ontzettend donker buiten. Ik hoop dat dit nooit werkelijkheid zal worden.’

Dat is pappa's stem. Pappa en mamma zijn buiten!

In haar nachtpon rent ze de straat op.

‘Waar zijn jullie?’ roept ze.

Ze voelt mamma's armen om zich heen.

‘Wat is er kindje?’

‘Je moet me niet alleen laten. Het is zo donker.’

‘Domme meid, we laten je toch niet alleen.’

‘Ook niet als de vijand komt?’

‘Ook niet als de vijand komt.’

‘Komt de vijand?’

‘Ga maar slapen. Ik zal je naar bed brengen.’