Wie niet weg is wordt gezien

[p. 9]

Lezen

Er is een nieuw meisje in de klas gekomen. Akke heet ze. Akke kan nog niet goed lezen en nu heeft juffrouw Koetsveld gevraagd of zij Akke wil helpen.

‘Rachel,’ heeft de juf gezegd. ‘Jij kan al zo goed lezen, zou jij op een vrije middag eens een beetje met Akke willen oefenen? Ze woont heel dicht bij jou in de buurt.’

‘Leuk juf,’ heeft ze geantwoord.

Ze is trots dat zij Akke mag helpen. Letters kent ze al vanaf haar vijfde jaar. Daarom verveelt ze zich wel eens als de andere kinderen van de klas hardop moeten lezen.

Vandaag is het niet zo erg als anders.

Er hangt een nieuwe plaat in de klas.

‘Beatrix één jaar,’ staat erop. Je ziet een foto van een klein dik meisje in een box. Het meisje is een prinsesje en haar ouders heten Prinses Juliana en Prins Bernhard. Ze moet lachen als ze naar die dikke baby kijkt. Het helpt wel tegen vervelen.

Vandaag is het woensdag. Om kwart over elf hebben ze vrij. Volgend jaar, als ze in de derde klas zit, zal ze pas om twaalf uur thuis komen, maar nu is ze lekker vroeg.

‘Kom je vanmiddag?’ vraagt ze aan Akke.

‘Als ik van mijn moeder mag.’

‘Leuk, tot vanmiddag dan. Ik woon Virulyplein 13A.’

[p. 10]

Nu zit ze te wachten op Akke. In haar kamer heeft ze een stapeltje boeken neergelegd. Akke mag kiezen welk boek ze wil lezen.

Daar gaat de bel. Ze rent naar beneden om de deur open te doen.

‘Hallo,’ zegt ze tegen Akke die op de stoep staat. ‘Kom maar, we gaan naar boven. Hier is mijn kamer.’

‘Mooi,’ zegt Akke.

‘Ik slaap met mijn broertje en zusje op één kamer. Wij hebben zes kinderen.’

Ze gaan samen op haar bed zitten. Ze lezen over Ot en Sien en Pim en Mien. Het is echt gezellig.

Als ze een boekje uit hebben, gaat Akke een ander pakken.

‘Wat is dat nou? Moet ik dàt lezen?’

Verbaasd kijkt Akke naar een boek dat ze in haar handen heeft.

Ze moet vreselijk om Akke lachen.

‘Nee joh, dat zijn geen Nederlandse letters. Dat zijn Hebreeuwse.’

‘Joodse mensen lezen vaak Hebreeuws.’

‘Gek hoor,’ zegt Akke. ‘Wie leest er nou Hebreeuws?’

‘Joden,’ zegt ze.

Als ze de volgende dag op school komen, zegt juffrouw Koetsveld:

‘En... is het doorgegaan? Hebben jullie gistermiddag samen gelezen?’

‘Ja juf,’ zegt Akke.

‘Ga je woensdagmiddag weer naar Rachel?’

‘Nee juf.’

‘Nee? De volgende woensdag dan?’

[p. 11]

‘Nee, nooit meer.’

‘Nooit meer? Waarom niet?’

‘Ik mag geen jodenboeken lezen van mijn vader.’