Aran en Titus, of wraek en weerwraek

[p. 7]

Op Aran en Titus, of Wraeck en Weerwraeck, van Jan Vos.

DEn Adelaer gelokt van 't Capitool beneden,
Viel op aen 't Leeuwen aes, dien drijft de Wraek tot moort,
Daer 't Rooms gevogelte het naer gekerm af hoort,
En sweert 't dier, met moer en jongen te vertreden;
Dies dwinglandy verschynt in grouwelijke kleden,
De nijd, wiens ommetrek noit reedlijk oog bekoort,
Raekt op de been, en brengt de felle bloedtdorst voort,
Melpomene, de Wraek hier zijnd' in volle leden,
Zou den ontaerden mensch dit woedende gedrogt
Niet schricken, zeydz' indien 't ter Schouwburg wierd gebrogt?
Mit vat de Vos dat woord en opent de gordijnen,
Van het bebloed' tooneel der dieren wreed van aert
In menschen schijn. Och! wil ons 't quaet in 't hert verschijnen
In sulk gewaed, wie bleef voor 't quaet-doen niet vervaert.

J. van der BURG.