Aran en Titus, of wraek en weerwraek

[p. 6]

Op het hoogdravend treurspel van Jan de Vos. Glasemaker.

SIet hier de kunst op 't hoogst, de Schouwburg op syn top,
Het Treurspel op syn wreedst, de wraeklust vol van krop,
Noyt daverd het aeloud tooneel met meer gespooks,
Noyt sag men by de Griek meer bloed gespat noch rooks,
Orestus houd u mond. Andronikus die raest.
En dubbelt wee op wee, en wraek op wraek verbaest.
Medea stilt u toorn, laet Thamera vol gals
Uytbulderen voor 't Volck en liegen door haer hals.
Boosdadig Pelops huys, swygt van u moordery.
Nu Aran hoopt op en torst syn schelmery.
Waer was' er oyt een disch gesteurt met meer geraes?
Dan daer de kinders sien haer moeders laetste aes.
Cassandra wordt geschent in Rozalyns gewaet.
Gek not van tong en hand en eer, door 's Moôrs verraet.
Hier klaegt d' Onnooselheyt, hier dolt een Hercules.
Hier krygt de Strengheyt en barmhertigheyt sijn les.
Hier stryd de Kaisers kroon met d' ongetoomde min.
Hier kyft de Oorlogs mont met 't Geestelyke Hofgesin.

Ick sta gelyk bedwelmt en overstolpt van geest.

De Schouwburg word verset, en schoeyt op hooger leest.
Ryst Sophocles weer op? stampt AEschylus weer hier:
Of maekt Euripides dit ongewoon getier?
Neen 't is een Ambachtsman, een ongelettert gast,
Die nu de gantsche Rey van Helicon verrast.
Die noyt geseten heeft aen Grieks of Roomsche disch,
Wijst nu de werelt aen, wat dat een Treurspel is.

Athenen las het spel, en sprak; ick schrijf niet meer,

Die ons door Glas verlicht; verduystert ons al eer.

CASPAR van BAERLE.