Alle de gedichten. Deel 2

[p. 148]

Noch voor den zelfden Heer, &c.

En ander roemt de krijg om 't zeegbaar zwaardt:
Maar ik van zachter zin,
Veihefde kracht van min.
De krachten van de min zijn wijdt vermaart.
Het allerkoelste bloedt,
Gevoelt de minnegloedt,
Door 't prikkelen der schichten,
Van Venus vlugge zoon, die 't al doet zwichten.
De Min kan yder, door zijn pijl, verplichten.

De Min wordt aangebeên in 't heete zuidt,
Vol gruwzaam ongediert.
Hy wordt geëert, geviert
Van d'Indiaan, in 't oost vol geurig kruidt.
Het westen, rijk van goudt,
Wordt door zijn kracht gebouwt.
Hy plant zijn hooftpilaaren
In 't noorden op het ys, in spijt der baaren.
Al waar de min verschijnt is zucht tot paaren.

De dieren die op 't landt en in de zee
Voor elk verburgen zijn,
Gevoelen 't zoet fenijn.
Al wat ooit aassem schiep maakt hy gedwee.
Hy weet, in d'oope lucht,
De veugels, in de vlucht,
Een wondt in 't hart te geeven.
De Minnegodt gedoogt geen teegenstreeven.
De werreldt kan niet zonder minne leeven.