Lijk-Toorts van den
E. Heer Mr. Jakob vander Burgh, Eertijts Agent te Luik, en
Geheimschrijver van de Ed. Ed. Gestr. Heeren, de Heeren Gezanten der Vereenighde
Neederlanden op de Vredehandeling te Munster, &c.
Toen d'onverzaadtbre Doodt, een vyandin van 't Leeven,
De schrandre Vander Burg langs d'Amstelstroom zag gaan,
Riep zy, door d'oude wrok tot weederwraak gedreeven,
Hoe! leeft hy noch die my zoo schendigh heeft verraân?
Sint dat hy 't vreêverbondt te Munster uit quam spreeken,
Stak Neederlandt, ô spijt! het moordtmes in de scheê.
| |
Mijn wraaklust zal (ik zweer 't) geen dapperheidt ontbreeken.
Een onversaagde moedt ontziet geen bitter wee.
Wie dat zich wreeken wil eist wapens te gebruiken.
Hy wreekt zich loflyk die syn wraak met woeker mengt.
Men klimt nooit hooger dan door andre te doen duiken.
Zoo sprak de Doodt, en kreeg haar pyl, noch roodt besprengt
Van 't Zweedtsche bloedt, dat zy op Funen hulp vergieten.
Zy mikt', en trof zijn borst. ô lydelooze smart!
De moordtpyl girst door 't been, om tot in 't rif te schieten.
My dunkt ik voel de dop zelf dringen in mijn hart.
Minerve schreeude: moordt! toen 't spits zijn borst quam grieven.
Apollo riep, daar hem deez' overval toe dreef,
Nu wordt de vlugge handt, die zoo veel wyze brieven
Aan Prinsen, Koningen en groote Kaizers schreef,
Door 't schieten van de Doodt, voor eeuwig stil gehouden.
Zyn overschelle luit geeft nu geen meer geluidt.
Zyn dichtpen, die te Luik de Duitsche dichtkunst bouden,
Heeft met zyn maatgezang, ô ramp! aan d'Amstel uit.
Zyn mondt, die jok en ernst, naar eis van tydt, liet hooren,
Wordt door de Doodt, helaas! moordtdaadig stom gemaakt.
De Stroomgodt van het Y quam dwars door 't ys heen booren,
Tot hy ten middel toe door d'oopewrak geraakt':
De traanen rolden, door de doodtschreeu, langs zijn kaaken,
En stremden, door de koud, tot kegels in zijn baart.
Tot driemaal vloekten hy ('t geluit deê 't grond-ys kraaken)
Op 't stormen van de Doodt, dat schrikdier wreedt van aart,
Hy dook vergramt om laag, naar zijn beslibde paaden,
Daar hy zijn ondergoôn, van weedom, schreien ziet.
De Doodt was vol van moedt op haar gehate daaden.
De Wreedtheidt schept vermaak in allerlei verdriet.
Mit dat de Faam zijn doodt aan Zuilechem deedt hooren,
Verzuchten hy, en sprak: gaat van der Burg in 't graf?
Zoo gaat hy voor, en wijst my niet dan d'oude spooren.
Het lichaam schraagt de ziel: maar 't is een brosse staf.
| |
Het leven is een leen, om weder af te leggen:
Het erf-recht wordt ons door 't gerecht des Doodts ontzeit.
Zoo sprak hy: maar zijn tong wierdt, toen hy meer wou zeggen,
Aan d'yzre keeten van de droef heên vast geleit.
Verschoon mijn veeder zoo zy struikelt in het dichten:
Want die mijn zwakke pen, gekleedt in rougewaadt,
Zou stutten, raakt nu zelf, door 't woên des Doodts, aan 't zwichten.
Hier hoeft geen maatgezang. de Droefheidt houdt geen maat.
Mijn int wordt brak en bleek van traanen door het weenen.
Oprechte droefheidt kan zich niet van schreien speenen.
|
|
Auteursrechtvrij