Alle de gedichten. Deel 1

[p. 193]

Mejuffer Geertruidt Huidekoopers van Maarseveen.

Toen Venus zoon, de minnestooker,
Dit pronkbeeldt eerst aan 't Y verscheen,
Trok hy de pylen uit zyn kooker,
En stietze deur zyn boezem heen,
Om 't hart in haare min te wonden:
Maar 't stondt zoo pal gelyk een styl.
Weg, zeidt hy, weg met al de vonden
Van myn gewaande minnepyl:
Ik ken geen pylen dan de blikken
Die in dit hooge voorhooft staan;
Noch overtaaier minnestrikken,
Dan deeze kronkelende draân.
Hy bondt de blindtdoek voor zyn oogen,
Om hier te staaren door het licht
Dat hy in Geertruidt zag vertoogen.
De schoonheidt, zeidt hy, is een schicht;
En greep naar 't beeldt vol aartigheeden:
Maar hy omhelsd' een plat panneel.
Dit zyn, riep hy, gemaalde leeden.
O Maarseveen! kan 't kunstpenseel
Door koude verven harten blaaken?
Zoo is myn pyl, zeidt hy, onnut.
Nu leert het goodtje beelden maaken.
De Maalkunst strekt de Min tot schut.