Alle de gedichten. Deel 1

[p. 2]

Op de gedichten van Jan Vos.

De wraeck en weêr-wraeck hadd' al lang haar rol gespeelt;
Thyestes moordt-bancket op 't gruwlijckst uytgebeelt,
En Agamemnons zaedt betreurt van Grieckse Reyen:
Men sag Elisaes oog het ongeluck bcschreyen
Van Trojaes ondergang, en trouw'loos overschot;
En Hannibal was uyt-gekreten voor een sot
Van Juvenael met scherp gepeperde gedichten.
Een jonger eeuw quam voort met vaersen die meer stichten.
Der Musen schoonen hof wiert van lauwrier berooft,
Die Phoebus nae waerdy elck sette op het hooft.
De Sang-godin was stom en achterwaarts gekroopen,
Door dien de kunst op geen belooning hadt te hoopen;
Hier volgt een wildt-sang op, terwijl elck raest en tiert,
Parnas wiert omgewroet van reed'loos ongediert:
Apol wierdt kreupel, ja men sag sijn kracht betoomen:
Hy dorst schier langer op geen harders hoogtijdt koomen,
Tot onse Vos quam die hem gaf sijn rechte leên,
En deed' hem met meer glans als van te vooren treên:
Maer Phoebus heel beschaemt, door dese gunst verwonnen,
Sey, hebb'ick geen lauwrier, al haddick duysent sonnen,
Soo sijnse voor Jan Vos, ik settes' op sijn hooft:
Dat hy de nieuwe licht, en d'oude kunst verdooft.
Van dat tot Delphos my het spreecken wierdt verboden,
Acht ik my selfs onwaardt te sijn een lidt der goden:
En daer Neptuyn sijn vorck geeft over aan de stadt,
't Was onrecht dat daer Vos mijn luister niet en hadt.

A. Overbeeck.