Schets van de Nederlandse letterkunde

123. C. en M. Scharten-Antink [1878-1950 en 1869-1957]aant.

Levensloop: Carel Scharten, geboren te Middelburg, debuteerde als dichter en verzorgde 1903-'06 de literaire kroniek in De Gids. Sedert 1924 woonde hij, gehuwd met Margo Antink te Florence, waar hij ook overleed. Margo Scharten-Antink, geboren te Zutphen, is eveneens in Florence gestorven.

Als scheppend prozaïst overtreft Margo Scharten-Antink haar man. Na enige opmerkelijke verhalen in naturalistische trant, publiceerde zij drie novellen over Sprotje [1906-'09], waarin de realistische beschrijving van het volkskind samengaat met bewogenheid en deernis. Ook latere boeken, die zij alléen schreef, hebben een hoog niveau, bijv. Angelina's huwelijk [1916].

In Een huis vol menschen [1908] gaven de Schartens een geslaagd beeld van pensionleven in Parijs. Hun biografie van Bakhuizen van den Brink: Julie Simon [1913], treft door psychologisch inzicht. Van de latere romans werd vooral de uitbeelding van Italiaans jongensleven: De jeugd van Francesco Campana [1924] zeer geprezen. Temidden van de vele boeken-over-kinderen is het éen van de gevoeligste. De vervolgdelen: De duistere waarheid en Het eeuwige licht [1924-'25] lijden aan moraliserende beschouwelijkheid. In de jaren '30 vervreemdde Scharten van zijn lezerskring door zijn sympathieën voor het Italiaanse fascisme en door de oppervlakkige verteltrant in hun verdere publikaties.