[Miserien van Ouderdom.]
BOuen dees groote Zee, vol alder ellenden,
Daer de Mensch in drijft, met druck beladen,
So coemt hem den Ouderdom aenwenden,
Die de wonden vernieut, end heyscht groote Amenden
Jntrest van alle gebreken end ouerdaden
Jnden jonghen tijdt gedaen, alle de schaden,
Zijn het-stock out Lichaem noch meer minckende:
De herssens zijn beroert, hy is int versmaden
Der Joncheyt, so hy voorts cruypt hinckende:
Den Gheest verflout, den adem is stinckende,
Het Aensicht rompelt, het Lichaem is crom,
Tghesichte is duyster, heel onclaer blinckende,
Den Nase druypt, thayr valt wt al om,
De smake vergaet, hy sit meestendeel stom,
Flau, machteloos, treurich, end quellick,
De tanden zijn wt, de voeten zijn slom,
Sittende corsel, ghemelick, rebellick:
Sy prijsen haer Voorsaten, sy verachten fellick
Hun Nacomers, daer sy woonen inde kasse:
Men dient den Ouderdom selden wel te passe.
HEt Lichaem van een Oude, anders niet en ghelijckt,
Dan een dootbeelt, oft een dorr' Anathomye:
Ja een Riole, daer alle vuylicheyt wt-kijckt
Van tgheheel leuen, dwelck wech strijckt,
Suyuerende wt-droocht, door oudtheyt van tye,
Daerom veel menschen begheerden te steruen blye,
So sy vijftich Jaren hier hadden gheleeft:
So lang' was hun dleuen een melodye,
Dit Augustus sprack, diet wel ouermerckt heeft,
Dat bouen dien tijdt,niet dan ellende en gheeft:
Sware sieckten, hoesten, end grillicheyt,
Verlies van kinderen, voorspoet sneeft,
Door der behouder Sonen onbillickheyt,
Coemt hem onrust, hun voechde bat stillicheyt
Om t'Graf te verweruen met ghesloten oghen,
De Doot byder hant nemende met willicheyt,
Dan langher dit sterflijck leuen te ghedoghen:
Laten swerelts Tenneel, voor die noch spelen moghen,
Hem schicken na zijn Moeder (Terra) met luste:
Die de Mensch eerst baerde, neemt hem eerst in ruste.
| |
DJts den laetsten Seghel, dophouden van alle wercken,
De sekerste versekeringhe van smenschen arbeyt,
Dats een herde scheydinghe te aenmercken,
Nae veel suchtinghe end creuninghe in swerelts percken
T'swaer jock te proeuen, dat Ziel end Lichaem scheyt,
Dats de Doot, die met niemant en jockt noch en vleyt,.
Maer neemt wech door dorst, honger, peste oft couwe,
Door cortse, sweyrt oft fenijn daer toe bereyt,
Door water, vyer, sy niet en mijdt Man noch Vrouwe,
Als hy somtijts alderliefst leuen souwe,
So grijpt sy hem wech, daer en is gheen baet:
T'vel spant, t'Lichaem schudt, t'hert wort flouwe,
Daensicht wort bleeck, de tonghe swert, de pols nau en slaet
Den mont vertreckt, den adem cort, in soberen staet
Leydt dit menschlick Dier en jaecht sonder spreken,
De natuere strijt met tsweet, eer den gheest wtgaet,
Dooghen vallen in, therte moet breken,
Hy scheydt ellendich, ellendich quam hy ghestreken
Op de Werelt, proeuende niet dan bitter conseruen:
Die verschricklick leuen, verschricklick steruen.
LAet ons den Mensch eens aensien int Graf vervuylt?
Wat grousaem Monstre dat is, vol versmaetheden?
Hoe hem dat Corpus vol Wormen op, puylt?
Hoe zijn weyrdicheyt onder eenen hoop aerden schuylt?
Hoe Menschen en Dieren hem met voeten treden?
Hoe onachtsaem hy leydt int Aerde beneden?
Een proye der Wormen, diemen hooch heeft gheacht,
Hoe hem verandert zijn, de schoonheyt der leden,
Diemen eere end rijckdom heeft toeghebracht?
Die daer gouverneerde, end hadde macht
Eens anders leuen te behouwen, is tzijn selfs quijt:
Hoe schroomlick zijdy worden in eender nacht?
Die v een mensch saghen, segghen: dat ghy een Kroinge zijt?
Die v daensicht boden, keeren v den rug' subijt:
Als schricklick om sien, stanck, slijm end stof,
Die elcx vrient waert in ws leuens tijt,
Zijt een Met-gheselle der Wormen in hen hof,
Dits tmenschlick Dier, dat hem ghinck verheffen grof
Nv leght ellendich verrot inder Aerden schoot:
Tsmenschen vernielinghe, is alleen de Doot.
|
|
Auteursrechtvrij