|
| |
Het tweede bedryf.
Cornelia. Aertsofferwichelaer.
AErtsofferwichelaer, hou op van meer te spellen;
Uit zoo veel teeckenen, als ghy ons komt vertellen,
Met die daer buiten staen. ons gruwt van dit verslagh.
Al wat men, nu te nacht, en oock voorhenen, zagh
Op d'aerde, of in de zee, of aen de lucht, gebeuren;
Beduit verandering, en komt den godtsdienst steuren,
Met eenen 't gansche Rijck, de wyde weerelt door;
't En zy men 't slangenest en nieuw gebroetsel smoor;
| |
| |
Eer 't met vergiften tant den hiel der Priestren tarte,
En aenvliegh. maer wie treckt den godtsdienst nu ter harte?
Dat komt op Caesar, 't hooft der heiligheden aen.
Zoo lijdt de Godtsdienst last, en kan niet langer staen:
Want hoe zou die in 't Rijck der Koperbaerden bloeien?
De derde outgrootvaêr dorst 's Aertspriesters maght besnoeiẽ;
Vereerende eerst aen 't volck den priesterkeur; waer mê
Zijn heilooze afkomst nu, op des Hooftpriesters stê,
Vast pronckt; en stadigh uit om d'outers te verdrucken,
Betoont, tot ons verdriet, dat hem der oudren nucken
Noch zitten in den aert; wanneer hy 't out geloof
Verdelght; het heilighdom den krijghsliên geeft ten roof;
Ziet koor noch kercken aen; acht alles onverboden;
En smelt in krijghssoudy de goude en zilvre Goden,
Ja d'opperschutsgoôn zelfs, met al wat Rome stut,
En sterckt. al wort de buick der schatkiste uitgeput,
En 't schamel volck den rugh, door schatting, ingereden;
Hy durf aen overdaet hun zweet en bloet besteden.
Oock 't Priesterlijcke gout, gespaert in tijdt van noot,
Mevrouw Cornelia, zijn moedtwil, al te groot,
Beschaemt Salmoneus zelf. wie kan dien hooghmoet temmen?
Die durf wel in de bron van Mars den vader zwemmen,
't Gewyde water daer ontwyden, door de smet
Van zijn onzuiver lijf, geplaeght in 't krancke bedt.
Maer wat ontziet zich een, die raet om laegh durf zoecken,
Door toverofferhand, by ongoôn, en by Vloecken?
Die godtlooze, overtuight in zijn' verwaten geeft.
Tradt huiverigh te rugge, op 't Eleusynsche feest,
Van die geheimenis, zoo ras hy hoorde roepen:
Vertreckt, misdadigen: vertreckt, besmette troepen
't Valt langkzaem, eer de plaegh des hemels op hem druip.
Maer op dat midlerwijl dees pest niet dieper kruip
In 't ingewant des staets; en glip door al de leden
In 't Rijck; is 't noodigh 't hooft van zulcken nieuwigheden,
| |
| |
Aen 't groeien dagh op dagh, te plettere te treên:
Gelijck Pilatus dat, in 't hooft der Jootsche steên,
Vermorzelde op een rots; hoewel die vruchtbre droppen
Nu grimmen, als een oegst, met giftige adderskoppen.
't Is noodigh, dat'er een, uit onzer aller naem,
Den Vorst hierom begroet.
Maer wien acht ghy bequaem,
Om, met dit nootverzoeck, den troon te voet te vallen?
Wie meer dan u, mevrouw, of yemant van u allen?
O onbesproke ziel, en Moeder, zonder dat;
Die het Trojaensch altaer bewieroockt, met uw vat,
Het welck voor Vesta smoockt; haer Godtheit aengenamer
Om u, die toeganck hebt in haer geheimste kamer,
En wie 't Palladium alleen wort toebetrouwt;
Om u, die 't eeuwigh vier met voetsel onderhoudt,
En, nacht en dagh, bewaeckt: Vooghdesse der Vestalen,
Uit welcker aengezicht de kuischeit met haer stralen
d'Onzuiverheit beschaemt, en ontuchts geilen nacht:
Uw lippen hebben 't hart des Vorsten in haer maght.
Uw woorden binden hem, gelijck vergulde schakels;
En Nero hoort uw stem, als goddelijcke orakels.
Hy schonck u 't Recht, om naer 't Olympisch feest te gaen.
Het bijl-en-bondelrecht blijft voor uw' hairbant staen.
De Burgemeesters zelfs, de Schouten, en Raetsheeren
Gaen uit den wegh voor u. woudt ghy u eens verneeren,
Tot trooft des priesterdoms; dat nergens heul aen vint,
En stroit zoo vruchteloos zijn klaghten in den windt;
Dit eerloos rot zou zich niet langer durven reppen.
d'Aertspriesters zijn alleen de Goden, die u scheppen:
Dies ga ons t'zamen voor, en roept uw' Vader aen.
Noemt ghy hem vader, om dat vaderlijck bestaen;
Dat vaderlijcke hart aen Rubria bewezen?
Zoo maecke ons Vesta strax vry vaderlooze weezen.
Hoe lang is 't, dat het oogh van zijn bedorve ziel
Op deze Roozemont, 't godtvruchtigh schepsel, viel?
| |
| |
Daer zy te koore quam, met neergestagene oogen,
En kaecken, root van schaemt; de zinnen opgetogen
Tot moeder Cybele; haer Godtverloofde mont
Gepropt van lof; het hart van niemants min gewont,
Als van d'altaergodin, voor wie men haer zagh knielen,
Met zulck een nedrigheit, dat alle nonnezielen
Ontstaecken, door die vlam des yvers, en dat vier,
Uitstralende uit gebaer, gelaet, en hemelzwier
Van haer; die nu niet scheen op d'aerde te verkeeren,
Maer in een' gloet van geest en godtheit te verteeren.
De schaker vatte dit. hy streeck ten tempel uit,
En zwoer die witte duif te plucken, als zijn buit.
Ay moeder, krab niet op de wonde van dit lyden.
Zy quam, ten hove ontboôn, gerust den bergh opryden;
Niet droomende wat leet haer strax gemoeten zou.
Wat doet die schaker? och, hy past op Vestaes trouw,
Noch sneeuw van't nonnekleet; op spansel, riem, noch banden;
Maer smackt haer op het bed, met godtvergete handen,
En rust niet, voor hy bluscht zijn vlam; en draeght noch roem
Op 't schricklijck gruwelstuck, het zengen van ons bloem.
Laet tuigen van haer weer, zijn opgekrabde wangen;
Het hair des koperbaerts. die booswicht gingk zijn gangen.
Minerve, Veste, en wat oit lust in kuischeit schiep,
Getuigen, hoeze om hulp den hemel t' zamenriep.
Ick rep van d'andre niet, die, ziende hem bewogen
Om 't schoon gezicht, van spijt, een' priem stack in haer oogen;
Getroost veel liever 't licht te derven van de zon,
Dan hangends hoofts te gaen voor een verkrachte non.
Och och, zwijg stil. och zwijg. wat noemt ghy hem een' vader,
Dien nonneschender, dien altaervloeck, dien verrader!
Geweldenaer, dat kan niet ongestraft vergaen.
Hem quam, in onze kerck, noch korts een tsidderinge aen.
d'Ontheilighde Godin scheen neder, uit den hoogen,
Te dalen, en ontstelt te waeren, voor zijn oogen,
| |
| |
Bezoedelt van die maeghde-en-tempelschendery:
Want waer hy gaet, of staet, het brein is nimmer vry
Van 't wroegend schellemstuck. wat stoft hy op den stamme
Der Julien; door wien, daer Troje stont in vlamme,
Ons heilighdom van Veste, ons huisgoôn zijn geberght.
Waer heeft Anchises zoon de Goden oit geterght?
Vloot d'eerste van 't geslacht, toen 't oude Troje roockte;
Hy zy de lest, die 't vier in 't nieuwe Troje stoockte.
O tempelen der Goôn, vergaen in roock en stof,
Waer sliep de blixem, dat die 't godtloos hooft niet trof?
Vergeet uw leet, mevrouw: laet ydle klaghten varen,
En kom in noodt te hulp ons haertsteên en altaren.
Verzelschap mijnen sleep, naer 't hof van Caesar toe;
Op dat men zoo 't gevaer van erger brant verhoe;
Nadien de hemel schijnt ontsteken, en verbolgen.
Ga voor. 'k zal in karros u, met mijn Maeghden, volgen.
WAt of 't verbolgen weêr van dezen nacht beduit?
De luchtgoôn borsten met hun gramschap t'effens uit.
Op hooge heuvels felst, en d'allersteilste wercken.
Jupijn schept lust doorgaens te dondren op zijn kercken.
Bestormt de godtheit 't geen haer zelf wiert toegewijt?
Het zwanger aertrijck gingk in arrebeit van spijt.
Het steende, en quam in 't endt al tsidderende aen 't baeren.
Uw kamerdeur sprong op: gy zaeght yet gruwzaems waeren.
'k Heb den Samaritaen, in mijnen droom, gezien.
Wat komt d'ontruste Geest, in Caesars hof, bespiên?
Den schouwburgh, daer hy plofte, afgrijsselijck vervloecken.
Of zijn geknackt gebeente en dorre schenkels zoecken.
Hy had het noch gelaên op 't Galileesch gebroet.
Gebroet, 't welck hem, by nacht te Rome, waren doet.
De wraeckzucht laet dien Geest niet in den afgront slapen.
Die bezight hem, als een van zijn getrouwste knapen.
| |
| |
Hy vont nochtans geen trouw by 't vliegend draeckenspoock.
Dat blies, als AEtna, fel, ten neus uit, vier en smoock.
Het voerde hem om hoogh: wy zagen 't met ons allen.
Het voerde hem zoo hoogh, om laegh te laten vallen.
Zoo tuimelde Ikarus, te stout in 't stout bestaen.
De Galileër won 't van den Samaritaen.
Dat prevelen had kracht, noch meer dan toverrymen.
Toen streden twee genans, en Symen won't van Symen.
Die doode Symen eischt den levenden van my.
Dat's d'oorzaeck, raem ick recht, van al dees spoockery.
Vernoeght die aen geen straf van kercker, en van keten?
't Is negen maenden leên, dat hy heeft vast gezeten.
De boey en kercker zijn beletsels van veel quaet.
'k Geloof niet of hy zaeit al zittende zijn zaet.
De kercker wort bewaeckt van wakers, en soldaten.
Zoo naeu niet, of ter sluick wort yemant ingelaten.
De wakers tsidderen nochtans voor ons gebodt.
Wat durven krijghsliên niet, uit gunst, of om genot?
Of Sibyllisten noch te zamen durven scholen?
Zy nestelen by nacht in kelders, kuilen, holen.
Daer steeckt de middaghzon hun niet te heet op 't hooft.
Zy groeien nochtans aen: 't verboôn wort liefst gelooft.
De gansche werelt lacht om zulcke razernyen.
Zy zelfs belachen elck, in 't bitterst van hun lyen.
Dat jongste lachen quam daer na op schreien uit.
Noch wert hun dolheit eer gesteven, dan gestuit.
Heeft yemant lust aen 't kruis het lijf te laten doemen?
Het kruis is 't eenigh heil, waer in zy durven roemen.
Vergeef hun vry dien roem in 't aengehaelde kruis.
Mevrouw Cornelia komt hier naer 's Vorsten huis.
Zy zoeckt gehoor, ick zal haer op den troon verbeiden.
Ick zie een' kuischen sleep van nonnen haer geleiden,
Oock Priesters, Flamens, vee-en-vogelwichelaers.
Het schijnt zy hebben 't hooft vol onweers, vol gevaers.
| |
| |
Zy kraeien onweêr, eer het onweêr is geboren.
De Moeder stapt vooruit. verwaerdigh haer te hooren.
DEr Goden Moeder neem den Vorst in haer gena.
Die zelve wake om u, mevrouw Cornelia.
De godtheit van Jupijn, en Juno met Minerve
Verletten Caesar, dat hy lang de starren derve:
Dat Rome lang geniet zijn tegenwoordigheit;
Waer van de Raet en 't Volck niet zonder tranen scheit.
Uit liefde en treck tot Raet, en Volck, en burgeryen,
Bemin ick hen, die ons den hemel zelf benyen,
Ten beste van 't gebiet. sta op met dezen stoet,
En spreeck vry overendt. wat pynight uw gemoedt?
De slaperige Nacht, van mankop overladen,
Was ruim ten halven wege, en reedt met zachte raden,
Die nimmer kraecken, stil en knickebollend neêr;
Als wy het eeuwigh licht, met geurigh voetsel, weêr
Verquickten, naer den plicht, waer in wy noit ontbraecken.
't Vergulde koorgewelf, vol weêrglans, scheen te blaecken
Van d'onverzuimbre vlam; en niemant loock een oogh,
Maer zong, of las, of badt, en sloegh 't gezicht om hoogh.
Wat beurt'er? een gedruis komt kruipen door den drempel,
En spoockt, en dwarrelt vast, rontom den wackren tempel.
Een lucht, die, recht naer 't vier, haer'keer allengskens nam,
Verwaeit in 't eerst, doorklooft daer na die klare vlam,
En slorptze op 't lest; als had een geest dien gloet gezopen.
Wy nonnen, op dat spook, aen 't schreeuwen, voort aen 't lopen.
De tempel galmde naer, op 't maeghdelijck gekerm.
O Moeder Vesta, neem uw dochters in uw scherm.
Valt hier, op sluimeren of slapen, 't minst vermoeden;
Aertspriester, straft ons vry met angelen en roeden.
O schendigh lasterstuck! och schreit vry overluit.
Mijn kinders, och och och, ons heiligh vier ging uit.
| |
| |
Ick houde u buiten schult. het spoockte in Vestaes kooren
Alleen niet, maer Jupijn liet zich daer boven hooren.
't Onbluschbaer vier lagh, meer dan eenmael, uitgedooft.
De blixem trof Minerve en Jupiter op 't hooft,
In hun gewijdt gebouw; gingk dal en heuvel strijcken;
Verzengende al de stat, of meer dan veertien wijcken;
Verbrande 't worstelperck; ontsloot Augustusgraf.
Het heerlijck zegebeelt viel onlangs elders af.
't Gelauwerierde hooft van Nero smolt tot klompen.
Natuur, na'et zwangergaen, broght hoofdelooze rompen
En dubble hoofden voort. een joffer baerde een slang.
't Getroffen aertrijk schudde, en dreunde, in 't bree, in 't lang,
Van hier in Asien, en smeet de steên ter aerde.
De zon verborgh haer glans; 't welck duisternissen baerde,
En ons liet dolen, op het midden van den dagh.
Een offerreede stier, daer 't vier op 't outer lagh,
Versmeet het zout, en meel, met wreveligen horen;
Ontvloot des priesters bijl; en loeiende van toren,
Wert, na veel hollens, veer van 't outer neergevelt:
Een yslijck voorspoock, dat geen lichte rampen spelt.
Het dier, met hooft aen been, huilt oproer, leert ons waken.
De zee, met storm op storm, afgrijsselijck aen 't braecken
Van zegedroghten, joegh de visschers dootsch van strant.
De schouwburgh loeide, en 't hof. de hemel stont in brant,
En gloeide, meer dan eens, van langgestaerte starren,
Die met haer bloedigh hair den staet van 't Rijck verwarren.
Augustus wagen (als bewust van eenigh quaet)
Hiel in de renbaen stant, voor 't aenzicht van den Raet,
Die d'elephanten zagh verbaest staen, en verslegen.
Van Alba quam het bloet by beecken neergestegen.
Den blixemstrael, gelijck een gulzige Harpy,
Beroofde 's Vorstendisch van zyne leckerny:
Al teeckens, die doorgaends van quaet tot erger neigen,
En, met een grimmigh oogh, den zuivren godtsdienst dreigen,
| |
| |
Met eenen Caesars stoel; 't en zy men eens ontwaeck,
Met Flamens ga te rade, of volgh Godts wichelspraeck;
Die, uitgeleert op klanck en merck van 's hemels letter,
Het lichaem dezer stadt wil zuivren van dien etter,
Waer uit een stanck verrijst, die allen Goôn verdriet;
Wier gramschap bluschbaer is, indien men voor zich ziet.
Wat zuiveroffer zou dees vesten kunnen vagen?
Dit Galileesche rot, grontoirzaeck aller plagen.
Men vang dat offer strax van zyne hoofden aen:
Hoe wel 't gerecht van daegh behoorde stil te staen.
De heilge Claudius, mijn vader, heeft de Joden
Met hunnen aenhangk, streng en hardt, de stat verboden:
Wy, tegens 't Christensch schuim, de Vloecken opgeprest,
En stadts gestichten brant, met godtloos bloet, gelescht.
Door dat weerspannigh bloet, gemengt met kool en asschen,
Zijn alle vlecken rein en zuiver afgewasschen.
De Goden brouwen ons, om 't magere getal,
Een deerlijck overschot, geen wijder ongeval.
Een ongedoofde kool, waer onder winden stoocken,
Gaet vreesselijcker aen, na'et smeulen, en nae't smoocken.
Geen zorgelijcker brant dan een verborgen gloet.
De minste vonck wanneer men 't alderminst vermoedt.
Verdelght een groote stat. geen euvel staet te vreezen
Zoo zeer, als 't geen men slof verwaerloost te genezen,
En dickwils komt om lit, ja om het gansche lijf
En leven van den mensch. Dees aenhangk treckt zoo stijf
Het snoer van zijnen droom, in 't beckeneel begrepen;
Dat die in 't eerst het volck allengs met zich zal slepen,
Daer na Augustus zelf, en zoo den heelen staet.
Dees kancker kruipt al stil in 't hof, en in den Raet.
De keurebenden gaen niet vry van zulcke koortsen.
Men diende zich van hun by nacht in sté van toortsen,
En brande schoon 'er uit dien stoockebranders aert.
Ghy zijt, voor ydel spoock, en schijn en schim, vervaert.
| |
| |
Zy dreigen 't bloeiend Rijck met Jootsche wichleryen
Van 't wonderlijck beloop der wereltheerschappyen,
Verbeelt door zeker beelt van vierderley metael;
De voeten slechtst van stof, gemengt uit leem en stael;
En hoe een kleine steen, maer zonder hant gereten
Van eenen bergh, dat beelt te pletter heb gesmeten,
En groeide tot een bergh, ja tot een' wereltkloot.
Wat Rome hoopt of niet, hun hoop is ruim zoo groot.
Een krancke troost, indienze ellendigh zijnde yet hopen.
Zy hebben al het Rijck, zoo wijdt het paelt, doorkropen,
En stat en lant alom in rep en roer gebraght;
Als haters van de Goôn, en 't menschelijck geslacht.
Zoo schelt hen Asien, de Nijl met al zijn Goden,
En al het onroomsch bloet. zoo schelden hen de Joden,
En Griecken; en wat, van Jerusalem tot hier,
Ons kerckzeên viert, en volght; oock Moor en Arabier.
Dit zijnze, die ons Goôn en Caesars diensten weigeren,
En halssterck naer de lucht, als nieuwe reuzen, steigeren.
De Priester van Jupijn heeft, met gekransten stier,
Dees Galileers geviert. Diane trilde schier,
In 't hollende Ephesus, op haer gewyden drempel.
Athenens grijze school noch Pallas wijze tempel
Zijn naulix van die smet gelaten ongeschent.
t'Athenen staen de school en kerck noch overendt.
Wie bouwt van 't slechte brein ons dus een wereltsch wonder?
Hoe slecht men 't acht, hier duickt wat groots, wat heerschlust onder.
Geveinsde ootmoedigheit is dubble hovaerdy;
Die walght van 't laegh, en vlamt op maght, en heerschappy,
En rijckdom, onder schijn van alles te versmaden;
Terwijl al Kroesus schat haer schatzucht kan verzaden
Noch stoppen; zee noch lant die scepterzucht bepaelt
De zon van Rome is tot die laeghte niet gedaelt,
Dat eenigh licht zich, aen de lucht, durf openbaren,
Op 't godlijk spoor, waer langs August quam opgevaren.
| |
| |
Oock staet ons nootlot vast, en schiet een schot hier voor.
De Nazarener zaeit bedeckt de weerelt door
't Verwaten zaet, den oegst, die t'effens op zal komen.
Een oude wijveklucht, verzieringen en droomen
Geraecken in 't geloof. het lichtgeloovigh volck
Acht Wichlaer noch Sybil, Hetrus noch hemeltolck,
Noch drievoet noch gordijn, noch Delphis noch zijn kooren;
Maer loopt dien onbesuisde, als Godts orakel, hooren,
En ziet hem naer den mont; die knaeght Apolloos eer.
Zijn riem ontbint de koorts. men zet de baren neêr,
En bedden in zijn schim, als gafze dooden 't leven.
Een visscher dreight quansuis ons Goden, datze beven.
Wy schopten doorgaends uit AEgypters, en Chaldeen,
Oock korts ons Stoïcijns: en lijt men dees Hebreen?
Beguichelaers van 't graeuw.
Wat's aen dit paer bedreven?
Niet veel, wert dagelix hun' aenhangk niet gesteven,
Te water en te land, met brieven, of met boôn;
Gezwore lasteraers van Godtsdienst, en van Goôn.
Maeck ons d'aenleiders quyt, waer aen dees zwarmen hangen.
Ghy hebtze in uw gewout: maer waer toe dient dit vangen;
Indien men t'elckens spaer den vorst van 't horzelnest?
Verplet dit hooft: verstroy dees onderaertsche pest,
Gewoon, by al wat rot, en zielloos aes te groeien.
Wat snoot, wat schendigh is wil hier wel t'zamenvloeien,
Daer 't licht in aenzien stijght, 't en zy het werd gebluscht.
Nu spreeck ick niet als met den naezaet van August,
Maer den Hooftpriester zelf, wien 't vierigh past te waken,
Als 't oogh der goddelijcke en menschelijcke zaken;
Op dat men 't hemelsch Recht toch niets ontreck ter sluick,
Door 't sloffen in 't aelout voorvaderlijck gebruick,
En aenwenst van yet nieuws, zoo driftigh en onzeker.
d'Oprechte Numa stelde u tot een yvrigh wreker,
En rechter, over al, wat zich te buiten gaet.
Ghy zijt de kopre zuil, op wien die godtsdienst staet.
| |
| |
Waer by dees Stat, gesticht tot een vooghdes der volcken,
Achthondert jaren stont, en uitsteeckt door de wolcken,
Met haer' geblutsten helm, en vreesselijcke speer;
Voor wie de koningen op 't aenzicht vallen neêr;
Of treuren, hangends hoofts, getemt door nederlagen,
En slepen d'ysre boey, voor haren gouden wagen.
Zy bid u, zy beveelt u dezer beider straf.
Zy roept: och keert die schant van mijn altaren af,
En kercken. Draegh toch zorgh voor kerckzeên en geboden
Van Numa. laet niet toe, dat Rome, een stoel der Goden,
En aller heiligheit, onteert werde, en ontwijt,
Door dees wanschapenheèn, gebroetsels van den Nijt;
Die loos, ontveinzende zijn aengebore nucken,
Dat goddelijck cieraet u van de kruin wil rucken,
En heerschen op dien troon, u wettigh toegeleit.
Stathouder van Jupijn, en van zijn Majesteit,
Ghy ziet, hoe onze en al der Priestren oogen leken:
Nadien de tong bezwijckt, laet aller tranen spreken.
Nu Moeder, zijt getroost. 'k heb uw verzoeck verhoort.
Agrip, men vaer terstont met dees gevangens voort.
Rey van gekerstende Soldaten.
Zang
GEen Gallen leidden lest de Stat in kolen,
O neen; maer ingeboren bloet
Zagh stil, en met een' koelen moedt,
Zijn torts zes etmael langk gaen ommedolen;
Dan in de dalen, dan gezwint om hoogh,
De bergen op, de starren licken,
Met gloende tongen; roock verdicken,
En smoock verdunnen, onder 's hemels boogh;
| |
| |
De vlam dan weder flackren, als herboren,
Door 't overslaen, van rack in rack.
Hier gaf een hof of kerck een' krack:
Daer borsten muuren: ginder storte een toren.
Het volck aen 't bergen, ginswaert op, dan hier,
Maer al vergeefs. Vulcaen voer spelen,
En teerde op stats twee derdedeelen.
Geleeck toen Rome niet een zee van vier?
Aen lucht aen asch aen roock aen stof verstoven.
Tegenzang.
Hy, zoet op 't blaecken, past op klaght noch kryter,
Schept adem in dat vierprieel,
Een deerlijck kostelijck tooneel;
En stelt op 't kermen der gemeent zijn cyter.
Hy ziet den Tiber nu voor Xanthus aen,
Waer in de brant zijn weerga schildert.
Hy ziet het volck, verbaest, verwildert,
Op straten, daecken, 't onheil tegenstaen;
Of bleecke wanhoop in den viere springen;
Den kleinen neef, aen Panthus hant,
Vast rucken naer 't Sigeesche strant;
Gedrang van schimmen dootsch te poort uit dringen;
En sticht op 't bernen vast, in zijnen zin,
Een nieuw palais, en schooner straten.
Zijn brein, alreede als uitgelaten
Met bouwen, brockt'er koninckrijcken in:
En, hooger in zijn wapen,
Acht alle dingk om een alleen geschapen.
Toezang.
Op smoockend puin, en kool, noch ongedooft
Zit zijn Quiriner, van gedult berooft,
| |
| |
Bestroit met gruizige asch;
En schreit een' bittren plas,
Of knarssende op zijn' tant,
Vervloeckt den stokebrant;
Die, om de wraeck te sussen,
De glimmende asch durf blussen
Met Christensch bloet, dat eeuwigh klaeght,
Door duizent dooden heengejaeght,
Maer ieder schuift de schult
Op een', die 't nu ontschuldighde getal,
Gehaet als godtloos overal,
Verdoet zijn' lust, niet hunliên, te geval.
|
|
Auteursrechtvrij