|
| |
Het derde bedryf.
NU springt van vreugt mijn hart, ontboeit van duizent zorgen.
Ick heb, ter goeder uur, d'Apostels juist geborgen,
Toen hun die donckre wolck des doots hing over 't hooft.
O Engel, die hen leide, o leitsman, zijt gelooft.
Ick zagh al bevende van achter, hoe zy traden
Ter poorte uit, door de wacht. hoe was mijn geest beladen!
Hoe hing aen yeder hair, van angst, een druppel zweet!
Al wat my voorquam green afgrijslijck, wreêr dan wreet.
'k Geloof dat Engelen des wakers oogh misleiden;
Of sluiers, dun van mist, om 't hooft der Helden spreidden.
Zy raeckten veiligh uit. hun uitgangk viel my zuur,
Die, al beklemt om 't hart, liep kijcken op stats muur,
Zoo veer het oogh, op 't spoor van Appius, kon reicken.
'k Vernam geen onraet meer, noch eenigh droevigh teicken,
| |
| |
Tot datze uit mijn gezicht, met druppelen bedouwt,
Verdwenen, daer de steen des mijlpaels schiltwacht houdt.
Hoe zwaerlick kon men hen tot deze vlught bewegen!
Wat dronck de dorstige aerde een' al te bittren regen
Van tranen, eer de drang der vromen hun gemoedt
Kon scheuren, van die schaer; by wie zy ziel en bloet,
En lijf en leven zich getroosten op te zetten;
Te vliegen, zonder schrick, in d'uitgespanne netten.
Hoe queet zich Aquila, Marcel, Lucijn, Priscil;
Hier Titus, Lukas; daer d'aenhoudende Plautil.
Wat zocht hun Cletus niet, wat Clemens in te scherpen.
Hoe pooghde Linus daer hen over stagh te werpen.
Nu springt mijn hart van vreugt. wat moeite en zweet het kost,
Zy zijn, ter rechte tijdt, uit dootsgevaer verlost,
Kan ick mijn blyschap wel verzwelgen, ofte heelen?
Wiens trouwe zal mijn mont zijn blyschap mededeelen?
Peter. Pauwels. Petronel.
Dat geldt zo recht naer 't hof.
O Jesus, wat komt hier? wie geeft my weder stof
Tot schricken? zijt ghy 't zelf? of is 't uw geest, mijn Vader?
O Vaders, zijt ghy 't zelfs?
Verschrick niet: tre vry nader.
Wat reuckeloosheit voert u in den jongsten noodt?
Och gaet niet voort: ghy gaet in een gewisse doot.
Ick sterf. ghy hoeft haer niet te zoeken,
Zy komt u t'huis van zelf, en loert uit alle hoecken
Der stede. och Vaders, och, wat jaeght u stewaert aen?
De krijghsliên zoecken u: want Caesar had verstaen,
Hoe ghy, ter sluick, by nacht, met list waert uitgebroken.
De wakers lijden last, indien het wort geroken,
Wie uwe boeien heb door zijne trouw geslaeckt.
De Hel heeft heiligh en onheiligh opgemaeckt,
Om Neroos gramschap, die gedooft scheen, weer t'ontsteken;
En houdt het voor gewis uw vonnis leit gestreken.
| |
| |
Proces, Martiniaen zijn (zoo men zeit) alree,
Ontboden voor Agrip, op 't missen van u twee.
't En zy die beide van uw uitkomst reden geven,
En klaer bescheit; 't is omgekomen met hun leven.
Zoo stellen wy ons best voor hunliên in, als borgh.
Och Vaders, duickt terstont. verlost mijn hart van zorgh.
Het uiterste gevaer leerde u mijn trouw beproeven;
En komt ghy my daer voor zoo hartelijck bedroeven?
Wee my! wat ga ick aen? och mannen, vlught van hier.
Rechtschape hopliên past te volgen de banier
En standert, dien zy trouw, in 't heiligh water zwoeren;
Te vechten, daer het hooft des heirs hen aen wil voeren.
Wy keeren in den strijt, door Christus eigen last.
Wat tael is dat? hier zijn verborgentheên aen vast.
De Hertogh van Godts heir gemoete ons beide weder.
Mijn hart wort koudt. ick zwijm: och zet my hier wat neder.
Nu dochter, zijt gerust. 't is nu geen treurens tijdt.
Wie jaeght u wederom in 't bangste van den strijt?
Wy zeggen Christus stuurt zijn boden herwaert henen.
Wy hoorden Jesus stem. hy is ons zelf verschenen.
Verhaelt dan waer, en hoe de Heilant u ontmoet.
Beschrijft my zijn gedaente, en geef mijn hoop wat voet.
Zoo ras wy beide ontrent den eersten mijlpael quamen,
En voor noch achter ons yet zorghelijx vernamen;
Begon een zwarte wolck, een dicke donkre lucht,
Te daelen op den wegh; van waer een zware zucht,
Gelijck van een ter doot bedroefde, zich liet hooren.
Toen quam ons een gesteen tot driemael toe ter ooren.
Wy hielden, op 't gesteen en zuchten, t'zamen stant,
En vatten, wat beducht, malkandren hant aen hant.
Terwijl de zinnen dus vast opgespannen waren,
Begon die bruine wolck allengskens op te klaren,
(Gelijck de hemel in het kriecken van den dagh)
Tot datm'er in en door, en yet in roeren zagh,
| |
| |
't Geen naer yet menschlijx zweemde; en wy, die vierigh baden,
Vernamen, na een poos, den Kruisvorst, overladen
Met zijn altaer, het kruis, dat van de schouder hing;
Een last, waer onder hy gekromt en buckend ging,
En hijghde al ademloos; terwijl de dorens pramen
't Gekroont en hangend hooft; de pijnelijcke stramen
Der doorgeslage borst vast leken, en het zweet
Vermengen met zijn bloet; dat in den zoom van 't kleet
Komt vloeien, langs den hals, door 't hair, door al de leden;
En sleept al zijpende de geesten naer beneden.
De mont stont op van pijn. de lippen zwollen dick,
En paers, en blaeuw. 't gezicht gaf glinsterende een' blick
Van water, hier en daer noch drupplende op de wangen.
De winckbraeuw zackte op 't oogh, en scheen verslenst van 't hangen.
Men zagh gedult, gemengt met pijn en moedt, in hem.
In 't kort hy kroop, gelijck weleer Jerusalem,
En drie Marien, en wat noch zijn' kruisgangk deerde
Hem zagen, in dien schijn, toen hy zich ommekeerde
En aen dien vrouwesleep, een dun een teer getal,
d'Aenstaende straf voorzey, en stats gedreighden val.
O Jesus, gaet uw geest in die gestalte waren?
d'Olijfbergh zagh u zoo niet op de wolcken varen.
Noch zoo verkeerde hy, op Thabor, in een zon,
Waer tegens mijn gezicht en oogh niet opzien kon.
Noch zoo verscheen hy my, die kerckers klingen koorden
Gereet had, om zijn volck te martelen, te moorden.
Zoo scheen zijn staet verkeert, op een bedruckte wijs.
Mijn hairen staen te bergh, ick stockstijf, koudt als ijs.
'k Vermanme in 't einde, en vraegh: mijn heer, mijn Godt, waer henen?
Waer leit uw reis, mijn troost? hy antwoorde eerst met stenen,
Geborsten uit een hart, dat van benaeutheit sluit.
Ten leste borst zijn stem, doch flaeuw en heesch, dus uit
Dat gaet naer Rome, om my noch eens te laten kruissen.
Strax hoorde ick, in de lucht, gesnor van vleuglen ruisschen
| |
| |
En al 't gezicht verstoof verdween, voor mijn gezicht,
Door Jesus aenzicht dus geheldert, en verlicht.
Dat moedight my ter doot. men keert daer op te stouter
Naer stadt, daer Godt ons eischt ten offer, en ten outer.
Och anders schickt de mensch, en anders schickt het Godt
d'Alziende spelde my dit kruis, dit martellor,
Al overlang, niet lang na dat, aen 't hout ontslapen,
En 't nare graf ontruckt, zijn koy, zijn kudde schapen,
Niet eens, maer driewerf, bleef bevolen mijnen staf;
Toen hy my liefde verghde, en ick hem antwoort gaf,
Mijn trouwste leerling, sprack de Meester, die noit ruste,
Ghy gorde u, in uw jeught, engingt, waer 't u geluste
Maer in uw' ouderdom zult ghy, dees handen langk
Uitstreckende, en gegort van andren, uwen gangk
Eens zetten derwaert, daer 't hun lust u heen te leien.
Nu wort dit rijp. die kelck was my van toen bescheien.
't Wil tijdt zijn, dat ick eens verhuize uit 's lichaems tent.
Godt roept my tot dit kruis. mijn baen is afgerent.
En ick voorzagh al lang mijn offerhand genaken.
Mijn loopstrijt zal terstont het vrolijck einde raecken.
My dunckt 'k verander al in goddelijck gestalt.
En ick gevoel, helaes! hoe bitter 't scheiden valt.
Nu dochter, staeck dien rouw, en vollegh ons niet verder.
Gehoorzaem Linus nu, verwillight tot een' herder,
Nadien hem Clemens 't lot van mijnen zetel gunt.
Verquickt u onderling, ten beste dat ghy kunt.
d'Alziende waeckt met troost voor zijne schare, in ' t midden
Van allerley verdriet. wy zullen voor haer bidden.
't Is noodigh dat wy gaen, daer Godt ons henen zent.
Ick hoop u evenwel te spreken, voor het endt,
En scheide, maer met smert. och Vaders, ghy gaet sterven.
Och och, wat valt het zwaer uw aengezicht te derven!
Doch nietemin, nadien 't mijn Koningk zelf gebiet;
Volbrengt zijn noodtgebodt. gaet heene, ick houde u niet.
| |
| |
Ick hindert niet. gaet heen, 't gedy tot Jesus eere.
't Zy verre dat men u in 't heiligh opzet keere.
De wettige eigenaer van lijf en ziel alleen
Is Godt; die eitschtze beide. ô Vaders, gaet dan heen,
Als offerlammers, naer die slaghtbanck, u beschoren.
Wy zijn tot zulck een kroon niet altemael geboren.
Agrippa. Proces. Martiniaen.
MEn vont geen breuck, aen muur noch poort, noch eenigh slot
Des kerckers. ô wat hoon! dit schijnt in ernst gespot
Met Caesar, dat men durf zijn hals gevangens slaken,
In spijt van 't wachthuis zelf, daar zoo veel oogen waken.
Ick heb Proces gedaeght, en oock Martiniaen,
De hoofden van de wacht. hoe euvel wil 't vergaen,
Indienze beide niet van 't onheil reden geven?
Ick zweer gansch Rome wil van zulck een straffe beven;
Wanneer ick 't al, wat hier om heind was of ontrent,
Ten nutten spiegel stel: gelijck men is gewent
Te straffen, al de geen, die zoo meineedigh handelen,
En, eerloos in den aert, voor trouwe dienaers wandelen.
Daer komenze. 'k zal eerst, uitvarende al gestoort,
En gaslaende elx gebaer, hen vatten woort voor woort;
Of ickze listigh kon verbluffen, of verstricken.
Meineedigen, durft ghy, en zonder eens te schricken,
Verschijnen voor Agrip, dien ghy te leure stelt?
Wanneer ghy, omgezet, en omgekocht met gelt,
Of errefvyanden des Roomschen keizers gunstigh,
By nacht gevangens slaeckt, zoo meesterlijck en kunstigh:
Terwijl de meester slaept, op uw gezwore trouw,
Veel vaster dan op muur, of slot werck, of gebouw.
Dat stuck zou menschen min dan logge honden passen;
Die wecken, in gevaer, den meester noch met bassen,
En jancken; daer ghy zwijght, als in den wijn versmoort.
Noch heeft mijn heer onze onschult niet gehoort.
| |
| |
Wat onschult grijpt hier plaets?
Ten minste hoor ons sprekẽ
Wat spreken? zeght my flux, wie heeft dit stuck besteken?
MYn heer, ick ben die man, om wien ghy u zoo steurt.
Men schuif de schult op my, indien hier is verbeurt.
Zeght op, hoe hebt ghy 't lijf des kerckers klaeuw ontwrongen.
Ick vondt den kercker op, en ben zoo uitgesprongen.
Wie bootst de sleutels na van 't naeuw ontsluitbre slot?
Wat sluitbaer is, ontsluit d'almogentheit van Godt.
Zijt ghy ons Goden dan en 't heiligh Recht ontwossen?
't Valt mijn Verlosser licht zijn dienaers te verlossen.
't Is om de streeck van zes en twintigh jaer geleên,
Dat Cesar Claudius den scepter van Judeen
En heel Samarien Herodes gaf te dragen;
Die, om den blinden haet der Joden te behagen,
Het hooft van Godts gezant dorst rollen in het stof;
En my, een' slechten roof, den toren van zijn hof,
En acht paer wakers, gaeuw als afgerechte valcken,
Vertroude, op dat men hem zou mompen noch verschalcken.
Jerusalem hiel feest. mijn kudde vaste, en badt
Den Heilant aen, om hulp, toen ick gevangen zat.
De nacht gaet voor den dagh, die my ten toon wil stellen.
Veel vege teeckens niet dan dootse rampen spellen.
Twee ketens binden 't lijf wel vast; de geeft blijft vry.
De wacht bewaert de poort; een krijghsman elcke zy.
Wanneer het duistre hol des kerckers wort beschenen
Van 't licht des Engels, die my weckt, en roept: ga henen.
Schiet aen, omgort uw kleet: treck ras de schoenen aen.
Ick strijck de kluisters af, en stel my om te gaen,
Als in een' zoeten droom, door d'eerste en tweede wachter.
Mijn leitsstar stapt vooruit; ick volgh haer' glans van achter,
En koom aen d'ysre poort, die opspringht voor mijn oogh.
Ick kies de stat. de Geest verdwijnt, en vlieght zoo hoogh,
| |
| |
Als d'offerhande stijght van myne danckbre lippen.
Ick raeckte in hechtenis, in 't Macedoonsche Phlippen,
Om een waerzeggeres, by den gebedestroom,
Door Jesus grooten naem, verlost van 's afgodts toom;
Waer by haer heeren lang geen magre winst genoten.
Ick zat'er in den stock met Silas 's nachts gesloten.
Het bloet droop langs het streng gegeesselt lichaem af.
De lippen roerden vast, en zongen; 't zingen gaf
Een' goddelijcken galm, die boven uit den toren,
Recht opsteegh door de lucht, door zoo veel hemelkooren,
In 't juichend Paradijs; daer ick met lijf en geest,
Of, buiten 't lijf, met geest of zinnen ben geweest.
Terstont begon de gront, op d'aendacht der twee bidderen,
Gelijck van schrick geraeckt, te daveren, te tsidderen:
Toen volghde 't rammelen van koper yzer stael.
De deuren knarsten eerst op tanden van metael,
En sprongen echter op: cipier en wakers wacker.
De stockbewaerder, bang voor my, voor mynen macker;
Stack op; en, wanende dat al de kercker vloodt,
Greep 't uitgeruckte zwaert, en dreighde zich de doot.
Ick riep. verschoon uw ziel: wy zitten hier te zamen.
Hy vloogh met licht'er in, en wiesch ons roode stramen,
En viel ons bey te voet, met zijn herboren huis;
Het welck, vol blyschap, roemde in Christus doot, en kruis.
Ghy trouweloozen, zoeckt uw' moetwil te verbloemen,
Maer zult vergeefs op kruis en doode Goden roemen.
Trauwanten, boeit Proces, en boeit Martiniaen,
Op dat men boezem zulck een lasterlijck bestaen.
Verleert dit vlughtigh paer zijn vlught met scherpe roeden,
En leit het dan voor ons. men koelt die koorts met bloeden,
| |
| |
Rey van gekerstende Soldaten.
Zang.
HOe menigh Christen zagen wy
Aen 't kruis al levend hangen,
Naer Christus slaen, getroost en bly?
Hoe menigh in een hartevel
Verstrecken voor een guichelspel
Der wreetheit, zoet op Christenjaght,
Te godtloos aen geschonden
Op Godts geduldighste geslacht?
Hoe menigh wert in 't diereperck
Den luypert voorgeworpen,
Verhit om bloet te slorpen?
Aldus voltrock de dagh zijn werck.
Tegenzang.
Maer 's avonts gaet het vieren aen
Met menschen die op staken
Gespit, als fackels blaken,
En in geteerde rocken braên,
Of flackeren in wassekleên.
Hoe gloeien 's Vorsten hoven
Van vier, gelijck een oven!
Was 't Heidensch hart toen stael of steen,
Dat het niet smolt in zulck een' gloet?
Ons docht, wy zagen Engelen
Zich in die vlamme mengelen.
Wat schael vol geuren rieckt zoo zoet
| |
| |
Voor Jesus, als die bittre smoock
Van zijne liefste panden:
O Godtbehaeghelijcke roock!
Toezang.
Nu geven willigh zich ten roof
De standertdragers van 't beproeft geloof;
Niet als ons Decien, om eigen roem,
Van korten duur, gelijck een bloem;
Maer om Godts eer. wat klinckt'er beter?
Met haer bazuin zal zwellen op hun' naem,
En eeuwigh zwanger gaen van Pauwels, en van Peter.
|
|
Auteursrechtvrij