|
| |
| |
| |
De vierde handel.
O Chalces! die de strand bekleed met prael van huysen:
En t'elckens sevenwerf hoord in een etmael bruysen
Euripius pekelschuym, so vaeck met sand vermengt,
Hy uyt d'AEgeesche zee geweld van golven brengt,
En steeckt sijne hoornen op, en koomt uwe hooge muuren,
En Aulis haven diep, en weersijds d'oevers schuuren:
O vaderlijcke stad! hoe luttel voeltge noch,
Hoe Argos wrock, en wraeck, en 't Cephaleens bedrogh
Mijn' ongerusten geest afmatten, en vermoeyen:
Hoe vrees en hoop in my nu ebben, nu weer vloeyen.
Ach vader Nauplius! uwe afkomst is in nood.
Men dingt hem na den hals. hy worstelt met de dood:
Men toetst de lastering, men schout hem vroom, en echter
Men gaet hem na, en steld sijn' vyand tot sijn rechter.
Hy die de tong, de mond, en schild der vryheyd is,
Sijn vrydom nu ontbeert, in swaere vangenis.
Hoe kan Ulysses doch een wettigh vonnis spreecken?
Wiens haet niet lievers wenschte als sich aen hem te wreecken,
Van zedert dat hy sleepte uytsinnich 't ploegespoor
Aen strand, doen Palameed het kind leyd in de voor:
Waer door hy fijne bruyt Penelope most missen,
Om, Sparten te geval, de schandvleck uyt te wissen
Van Menelaüs bed, en namaels als de Thrax
Hem afsloeg sijn versoeck, en mijnen broeder stracx
Afveerdighde met graen, doen 't schier was omghekomen,
Heeft d'oudewrock allencx in felheyd toegenomen:
| |
| |
Meer saecken ick verswijgh. wat Tydeus soon belangt,
Dats een soldaet, die gants aen Agamemnon hangt,
En van sijne handen vlieght. maer weert voor al, o Griecken!
Dat doch de rasebol, dien niemand qualijck riecken,
Of luchten magh, en scharp twee woorden spellen kan,
Ter vierschaer niet en ga, nocht over sulck een' man,
Nocht over sijne daên een onrijp oordeel stamer:
Sijn' domheyd word bereen van onsen vogelraemer:
Thersites buldert uyt wat Calches denckt of droomt:
d'Onwetentheyd die maeckt hem stout, en onbeschroomt.
Kortom, loftuytery, en baetsucht sien wy heden,
En loshoofds domme kracht den rechterstoel bekleeden:
Dit wichelt my niet goeds. mijn broeder is verraen:
Sijne haeters meesters sijn. hoe of dit wil vergaen?
Maer sie ick herwaerts niet den grooten Ajax treden:
Sijn aensicht is vol vyers: hy mort, en schijnt t'onvreden:
Best soeck ick heul aen hem. O soone van Iupijn!
Wat tydingh brengt ghy ons? sal beden, onderschijn
Van recht, d'onnoselheyd mijns broeders sneuvlen moeten?
De noytverdiende peen, en straffe sal hy boeten,
't En sy het wort geschut.
Wat sal ick best bestaen?
'k Ben raedeloos, wat raed?
Te Lesbos word verlet: 't zijn d'Ithakoische treken:
Men heeft met voordacht door d'Atryden dit besteecken:
Maer sonder dat, wy twee doorhieuwen met ons stael
's Gevangens banden, selfs in spyt van logentael,
En valscheyd, die doortrapt dit na haer' wensch beschicken,
En 's Vorsten braeve siel, en wackerheyd verstricken
Met openbaer geweld. sy willender me voort.
Foey, dat dus Atreus saed de vorsten ringeloort.
Foey, dat so groot een man voor sulc een snoode vierschaer
Betrocken, plengt sijn bloed: dat naderhand soo dierbaer
| |
| |
Sal worden gewaerdeert, als 't klaegen is te laet,
En Grieckenland de lucht met droeven weergalm slaet
Van klachten, en gehuyl: wanneer de vlechten hangen,
En handen gaen in 't hayr: de tranen langs haer' wangeu
Afbiggelen bedruckt, en 't schelmstuck word verfoeyt.
Maer dat d'aertswichelaer geveynst hier onder roeyt,
Met sijn doortrapte tong, en koestert onse plaegen;
En baeckert ons bederf: dat 's sonde te verdragen:
Dat in soo fel een' brand hy voedende oly giet:
Dat een verloopen Phrijgh gants Griecken doet verdriet.
Het lustme ditmael eens sijn leven te doorloopen
Sijn vader Thestor hiet: wiens harssen had doorkroopen
't Half levende ingewand der dieren, soo hy sey,
En noemde sich een' soon van Phoebus, en Agley,
En lette op vogle sang, op spoock, en ydle droomen,
Op drift van God, en geest, op 't ruysschen van de boomen,
En 's hemels aengesicht, in 't aldernaeste dorp,
't Welck roockte by het leck, ontrent een' slingerworp.
Hier queeckte hy Calches breyn, en leerde hem deftigh klappen.
En grollen mengen in land nutte wetenschappen:
En raemen op een hayr, na d'hayren van een' dogh,
De korlen van een' vijgh, de biggen van een sogh,
Die rond en swanger gingh, na'et maecxsel van haer jongen:
En oeffende sijn' geest op drie, op seven sprongen,
En 't wettelijck gebruyck van woord en letterkracht,
Seef, becken, en gebeent. vaeck leyde hy hem by nacht
Op Idaes hooge kruyn, en staerende en de starren,
Gaf diepe raedsels uyt, en liet sijn' soon ontwarren
Verwarde vraegen, en ontstricken knoopen, daer
Een Godschalck Arabier, of oud Egyptenaer,
| |
| |
Of Indiaens Branman om sweeten soude, en hygen.
Hier prachte Calches meê, om noodtdufts eysch te krygen,
En bedelde achter land, gelijck hy was gewent:
Tot dat Laocoön en Panthus hem in 't end
Verworven gunst by 't hof: dit wist hy soo te smeecken,
Door ydel lof, en door 't opproncken der gebreecken,
Dat hy verkoren werd aertswichelaer van 't rijck:
Doen blies hem hoorvaerd op: doen achte hy sich gelijck
Een' Hayligh van 't outaer: en die soo korts ging beedlen,
Hoonde alle tempeliers, en bengelde 's lands eedlen.
Sijn' trotsheyd borst terstont tot boose stucken uyt:
Door gaylheyd hy ontmaegde een' streng verloofde bruyt,
Den bruygom te geval: dit tuygt de gryse Nestor.
Den schimmen vloeckte hy toe sijn' ouden vader Thestor.
Eens anders bedgenoot, al t'eerloos van gemoed,
Tot schennis hy versocht, en maekte haer kuyscheyd vroet,
Dat niemand Minos heeft nocht Cerberus te vruchten,
Dat Styx en Acheron sijn moolocken, en kluchten.
Eurypilus bedeckte het overige vuyl
Sijns meesters, tot soo lang hy bloo, gelijck een uyl
Van yeder een verpickt most Ilium begeven.
Doen quam hy al beroyt in Grieckenland gedreven
Aen Agamemnons hof, en vlamde op 't oud genot:
Wtgevende: hoe hy 's nachts door inspraeck van den God
Apollo was vermaent uyt Trojens slot en wallen
Te vlieden, om t'ontgaen de dreygende ongevallen,
Die 't stamhuys van Dardaen nu hingen over 't hoofd.
Dit nam ons Priesterschap soo in, en 't werd geloofd
Van 't volck. de faem ging voorts door alle steden stroyen
Hoe Calches had gesien den hoogen burgh van Trojen
Verweldight, en de wacht in 't sluymeren gedood,
En van 't Palladium Minervaes kerck ontbloot:
| |
| |
De Sceesche poort beroofd van wylen Konings asschen:
't Pallays met vlam omringt, en 't Griecxsche swaerd verrafschen
De stad, van wijn en slaep bedolven op haer' feest:
Ia tot waerteecken noch, hoe sijn ontwolckte geest
De vyandlijcke Goon op Ilium gebeten
Sagh waeren. Pallas op de kruyn van slot geseten,
Met helm en beuckelaer, vast drilde haer' taeyelans,
En schudde haer' Pluym. Belloon die blies van 's toorens trans,
En stack haer' moordtrompet. de vader heet ontsteecken
Door wraeck self d'armen steef, en senuwen der Greecken:
Verschafte hun moed, en dreef de Goon op den Dardaen,
En op sijn' wapenen met kraght en yver aen.
Sijn' wreede Iuno, met den aengegorden degen,
De Sceesche poort besette, en hiel alsins de wegen,
En toepaen veyligh, langs de zee en waterkant,
En riep met heesche keel de Krijgslien van de strand.
De vloot gaf drommels uyt den anderen tot bystand.
Neptuyn die schudde vast, met sijner gaffel dryetand,
's Muurs oude grondvest, die so diepe wortels schoot.
De Priesterschap verbaest, en al bestorven vlood
Om troost na d'outers toe, na Godgewijde drempels:
Maer al vergeefs, helaes, sy vonden alle Tempels
Verlaten van de Goon, van haylighdom, het koor:
Sy wieroockten te spa: geen' Godheyd gaf gehoor.
Daer spoockten met haer toorts de wreede Raseryen,
Met slingerslangigh hayr. men sagh aen alle syen
De stad ten val gedoemt, soo raeckte hy in sijne eer:
Wat Ilium ontnam dat gaf hem Argos weer.
De veldheer most sijn' tong tot groote kosten huuren,
En self sijn' wreedheyd en moordadigheyd besuuren
In Aulis aldereerst: doen op der Vorsten beê
En dwang hy Iphigeen most heylgen Hecaté.
| |
| |
Een burger die 't mishaeghde, en aensagh met verwondren
Most vluchten, en bedruckt sijn huysgoon noch sien plonderẽ
Door Krijgslien, heymelijck by Calches opgeruyt:
Die sey noch dat dees' straf ontstond door Gods besluyt.
d'Atryden weten 't wel dat Thestors soon een schelm is,
En evenwel, vermits hy hun een staelen helm is
By dees' gelegentheyd, misbruyckense sijn' dienst,
En boosheyd tot hun wit: maer op het ongesienst
Soo sullense den boef en booswight eens verschoppen,
Gelijck de kinders doen hunne afgesleurde poppen.
Mijn broeder heeft den boef gekeecken door en door,
Van voetsool tot de kruyn, en quam sijn' laegen voor
Tot der Argiven heyl, en hiel met kraght den teugel,
Tot hy den eenen voet arghlistigh in den beugel,
En door des veldheers heup kreegh steun van stegelreep.
Nu doet hy 't Dorisch ros eens draven na sijn' sweep,
En luystren wonder gaeu na 'et pricklen sijner spooren:
Nu rijd hy die hem reê, en heeft alree gesworen
By Palamedes dood. wat raed? de tijd is kort.
En hoemen langer draelt, hoe 't quaed noch arger word.
De raedeloose neemt het reedste tot sijn voordeel,
Niet so hy wil, maer magh. so Nestor over 't oordeel
Moght sitten, mogelijck viel 't vonnis niet so swaer.
't Was winst genoegh, indien wat tyds gewonnen waer:
So hem de vierschaer sloegh in endeloose boeyen.
Achilles midlertyd die koster onder roeyen:
d'Oplopentheyd des volcx moght koelen: 's veldheers haet
Versachten: Nauplius sou spreecken voor sijn saed,
En wettige erfgenaem, en tredense onder oogen,
Die willens wetens dus uytstroyen dese logen.
Oates 't voeght u best te dingen voor uw bloed.
Ga Agamemnon aen, en grijp hem in 't gemoed;
| |
| |
Betuygh hem hoe het strijdt met aller rechten orden,
Dat yemand, wie 't oock zy, sal van zijn' vyand worden
Veroordeelt: en versoeck ernsthaftelijck, dat hy
Gedoogh dat Nelus soon, met d'overige dry
Ter vierschaer ga: misschien sal hy 't uw' beê vergunnen
Wt schaemte, en oock om dat seer licht drye rechters kunnen
Vermeestren 's vierden stem. dits 't naeste dat ick weet.
Ick spoey my binnen. och d'Atrijden zijn te wreed:
Dies ben ick hopeloos, en vrees een droevigh ende.
Iupijn uw' broeder vrye, en al zyne haeters schende.
AGAMEMNON. OATES. LYFKNECHT.
D'Eubeërs kryten vast: wy maecken 't langs hoe grover.
Het moeter evenwel nu onder door, of over.
Hier geld geen aerselen. de kans is al gewaeght.
Ghy die als oppervorst de bijl van 't leger draeght,
En zijt geboren tot het Staf en Scepterswaeyen;
Wilt door uwe heus heyd doch ons onbenoegen paeyen.
De Rechters spannen vast de rechtbanck, en te gaer
Mijn' broeder dreygen met het uyterste gevaer
Van 't leven, en van ouds op hunnen vyand nydigh,
En haetigh, draegen sich in 't oordeel te partydigh.
Schut dese onbillijckheyd, en weertse door uw' maght.
Ghy spreeckt te spa. de saeck is nu te veer gebraght.
De Rechters zijn gelot. hy salse erkennen moeten;
Maer vind ghy 't goed, men sal 't geen streng schijnt wat versoeten
Met noch een' vierde stem. wy stellen 't aen uw' keur.
Kies die u best gevalt, en draeg ons yemand veur.
Dit ampt voeght Nestor best.
Mijn lijf knecht sonder beyden
Segh Nestor aen; dat hy in 't recht den twist help scheyden,
| |
| |
En voeg by d'andre dry sijn wijsheyd, datter niet
Onbillijcx in dit stuck uyt toorne, en sucht geschied.
Sy waenen ons het werck met listen t'onderkruypen.
Maer 't is de doodsnack, 't sijn d'Eubeërs laeste stuypen.
De saeck is soo doornaeyt, en so beset in all s,
Hy raeckter eer niet af 't en kost hem sijnen hals.
De kling die moeter deur, het sy men 't recht of krom schout
Ia eer de rechtbanck sweegh ick goot een' tong van stom goud:
Dat honderdoogigh hoofd, die wachter ben ick moe,
En Argos Argus haet, alwaer 't maer om de koe,
Die tot den buyck toe treed in frissche klaverweyde.
Ick sie, ick sie den beul 't swaerd trecken uyt der scheyde:
Den ouden hondsvod vast staen sidderen voor den slagh:
Daer leyd de grijsen kop, 's Lands uytgedient gesagh.
ULYSSES. NESTOR. THERSITES. DIOMEDES. REY van PELOPONNESERS en ITHAKOISEN.
CALCHES.
GHy Heeren diete gaer op Agamemnons heeten,
Om Palamedes saeck ter vierschaer sijt geseten,
U allen is bekend het grouwelijck verraed,
Gebrouwen tot verderf van den gemeenen staet:
En hoe d'Eubeër vorst, uyt Nauplius gesprooten,
Het toegesonden goud meyneedigh heeft genooten
Van Koning Priams spie, en listigh omgekocht
Veele hoplien, en so 't heyr al meer en meer gebrogt
In 't uytterste gevaer, van onder Trojens wallen,
Voor 't kriecken van den dagh, te worden overvallen.
| |
| |
Dewijl de misdaed dan so klaer en helder blijckt,
Ontbreeckter datter voorts een wettigh vonnis strijckt,
En na 'et begangen stuck den schuldigen doe boeten
Sijn' welverdiende straf. ghy rechters sult dan moeten
Aenwijsen met uw' stem, wat hem word opgeleyd,
Die sich bewegen liet tot so vervloeckt een feyt
Dat Nestor sich verklaer.
Ick wens genadige Heeren,
Dat wy door 't oordeelen nocht quetsen, noch verseeren
Den schoon gebloeyden staet: maer datmen liever hel
Tot matigheyd, als al te streng een vonnis vel.
Wat seyd de grijse man? ghy suft, o oude vader.
Geen' strengheyd is te hard. het is een landverrader,
Een overgeven schelm: vind sulck een by u heul?
Laet my er meê begaen, en heylightme tot beul.
Ick heb voor lang gewenscht den booswicht aen te randen,
En tot elcx schouspel hem te villen met mijn' tanden.
Thersites hou gemack, en spreeck op uwe beurt.
Ghy vader Nestor, dat ghy 't leger niet gesteurt
Wilt hebben nocht gequetst, is lof en prijsens waerdigh:
Dat acht ick, sal geschien, indien wy heel rechtvaerdigh
Af handlen dese saeck, en laeten 't recht geschien,
En niemands bloed, nocht stam, nocht mogentheyd ontsien,
Want sooge dese straf wilt swacken door verschooning,
En door de vingers sien, die 't outer en de wooning
Wt goudsucht heeft belaeght, en dragen u als tolck
Van sulck een schendigh stuck: gewisselijck het volck
Sal t'samen rotten, en vergaeren in veele hoopen,
En morren: datmen laet de grootste schelmen loopen,
En die handdadigh sijn aen kleene sonden, hard
Ter straffe voordert, en de goe gemeente zart,
En als by d'ooren treckt. het krijgsvolck sal ons hoonen,
En roepen: dat wy sijn aensienders van persoonen:
| |
| |
Of dat wy 't met hem staen die sulcke netten breyd.
Daer dient wel op gelet. het geen Ulysses seyd
Is niet dan al te waer, laet dees sijn' schuld betaelen,
Eer datwe op onsen hals der hoplien ongunst haelen.
Ick sie veel' swaerigheen, en vind my al bevreest,
En ducht niet sonder reên dat duysendhooftigh beest,
By dees' gelegentheyd, en onder Trojens vesten.
De vader die word kindsch. men houd et hem ten besten,
Wat uytspraeck hoeftmen hier? hy brengt sijn vonnis me.
Om 't heyl van 't Vaderland verguntme dese beê:
En by u selven proeft, en overweeght mijn seggen:
Of't ongeraden waer d'Eubeër vorst te leggen
In eeuwige hechtenis, op datmen niet en maeck
Sijn overoud geslacht verblind door heete wraeck.
Hy heeft een' lange sleep van hooghgeboren magen.
Sijn Vader Nauplius, als wy in Aulis lagen,
Sich in gedienstigheen niet weynigh queet, en bood
Al wat hy bieden moght tot reddingh van de vloot,
En Palamedes dienst ging boven elcx vermoeden.
Voorgaende deughden met een schelmstuck te vergoeden
Is Griecken ongewent, een' schandelijcke daed
Wischt alle weldaên uyt. voorlede vroomheyd baet
Geen' mensche, die van aerd verwisselt, en verwandelt,
Sich aen 't gemeen vergrijpt, en met de vyand handelt.
Nocht reecx van oud geslacht, nocht stam, nocht adeldom,
En word hier aengesien, noch' buyght de wetten krom:
Want raeckte dit in swang, en waer die dagh geboren,
Wat souder tegens staen, so liep de staet verloren.
En om in hechtenis te brengen Palameed:
't Heeft veel bedenckens in, en strijd met onsen eed:
Voor eerst, die ons verbind, dat sulck een mensch moet sterven.
Die schuld heeft aen verraed, en 't algemeen bederven.
| |
| |
Daer na so kan geen' plaets versekeren genoegh
Een' vorstelijck persoon: men tracht of spade of vroegh
Naer sijn' verlossing, en men soeck de wacht te krencken:
Men houd dit vaderland in onrust en bedencken:
Men graeft de mueren door, of draeght hem in een' kist
Voor boecken uyt: men veynst, men hangelt, en men vischt
Om toorens, en om gracht: of eermen het kan riecken
Krijght een gevangen heer, gelijck een vogel, wiecken,
En over zee en zand sweeft heen door d'ope lucht:
Als de Cecropische Dedael sich gaf ter vlught:
En van sijn vangenis, waer in hy sat versteecken,
Ontbonden, past sijn leet en ongelijck wreecken,
Het geen hy waent en droomt dat sich is aengedaen:
En derf al wat hy denckt aengrijpen en bestaen.
Meer dingen ick verswijgh die stonden te besorgen.
Ontsla u van die vrees, door vaste en wisse borgen.
Wat borge is mans ghenoegh?
Achilles geeft sijn woord,
En Ajax. wel wats dit. wie komt ons hier aen boord?
Wat seght ghy? 't is het volck dat heefter in te spreecken.
Wat seyter 't leger toe? koomt geeft uw oordeel dra.
Sal Palameed de landverrader sterven?
Dat is de stemme Godts, ghy Rechters neyght uwe ooren,
En stemt met uw' gemeent, of vreest der Goden tooren.
Men lever hem den volcke.
Argivische landou, mijne oogen sien den roock
Opgaen van uwen brand, en Calches ondertusschen
Die wieght het volck in slaep, en niemand tracht te blusschen
Het vier, dat in sijne asch vast smeult en heymelijck smoockt
En die u hoeden sou, die is het, die dit stoockt,
| |
| |
En uyt besondren wrock geeft voedsel dese vlammen,
Roemt op geen' lange ry van oude vadrenstammen,
Op hoven schoon van bou, nocht steden trots van muur:
Men sloopt men slecht 'et al op dese onsalige uur:
Men velt geswind ter neêr, wat langsaem is geklommen.
Gaet Griecken ruckt om veer die suyl der vorstendommen.
Den Athlas, die 't gebied met sijne schouders schraeght,
En onverwickelijck dat groot gevaerte draeght:
Die onlangs heeft gevryt uw' dierverpande steden.
Gaet Griecken, smoort de ziel van uw' gerechtigheden:
Verworght uw' trousten raed in soo veel ongevals:
Uw' vryheyds voorspraeck ruckt de tong uyt sijnen hals.
Mijne ziele smelte aen lucht, en Pylus myne beenen
Ontfange, eer dat ick hoor der Griecken val beweenen.
ACh! waer toe of der Goden onbescheyd
Befaemde deughde hier rust en vreê ontseyd:
En sonder staf, en aerselen doet gaen
So steyl een pad, so wilde en woeste een' baen:
Door kreupelbosch, door weghen ruygh begroeyt,
En onbestraet: daer elcke stap vermoeyt
Een' arbeydsaem hardvochtigh' man, geteelt
Om barrevoets geschoeyt te gaen met eelt:
Daer vrou natuur gesaeyt heeft scharp gesteent,
Dat sweeten doet selfs reusen langgebeent:
Daerme' eensaem dwaelt: daer sonder spoor of pad,
Voor 't oogh geen' spits verrijst van vleck of stad,
Soo swaer een wegh, van 's Hemels hoogen trans,
Dreef Junoos wrock den bastaerdsoon haers mans
| |
| |
Geweldigh in: 't geklater van haer' sweep
Van kindsbeen af sijn' grove krachten sleep.
Voor d'eerste proef 't wicht met sijn hantjes greep
Twee slangen aen, die 't flucx te barsten kneep:
De voester schepte haer' doodverw, en sagh stom
's Kinds vuystjens swart van adders om en om.
Sijn' stiefmoer staegh raest op Alcmene beus:
Als sy hem siet van Hydra, Leeu, en Reus,
Van Diomeed, Busyr, en Stier, en Beer,
En Kakos moord met zege komen weêr:
En gespen, tot verwondring sijner eeu,
Om sijne borst de slang, en fieren Leeu:
Geharrenast, overgeleecken held,
Met die hy vreesde, en moedigh had gevelt.
Wat grouwelijck wat schrickelijck gedroght
Lucht, Zee, en Aerde in 't licht te voorschijn brogt,
Dat leyd gekneust. elck Hercules daeden prijst,
Waer Phoebus glans verguld's Aerdbodems lijst.
De Faem sijn roem voert over alle zeen.
Sijn Godheyd word kerckpleghtigh aengebeen:
Van daer de Son de beyde Mooren verft,
Tot daerse daelt, en in de baeren sterft.
Maer endelijck so breeckt hy met sijn' knods
Ter poorten in des onderaerdschen Gods:
Der schimmen rijck na boven open lagh:
't Spriet ooghter al geslagen van den dagh.
Van derwaerts hy opdondert onversaeght,
En voor sich heen den swarten rekel jaeght:
Viert, kort, en vlyd de keten met sijn hand,
Waer mede hy fors den dryekop leyde aen band.
Met sweem de Son, en 't licht ontsonck sijn' siel,
En als een kleed de nacht op 't Aerdrijck viel,
| |
| |
Van schrick en vrees. hy dreef den grouwel voor,
En voerde hem soo de Griecxsche steden door.
So had de vuyst van Hercules geklemt.
Men sagh nu aerde en onderaerdsch getemt,
Als hy sijn hoofd door 's Hemels nave stack,
En onderschoorde het licht gestarrent dack.
Alcides deughd genoot dit tot haer' loon,
Dat hy om hoogh met d'eeuwigheyd der Goon
Omtoogen werd: en slaende 't hoofd om leegh
Roock 't wieroock, dat van d'outers opwaerts steegh.
Alcmenaes soon, die sulck een' glori kreeght,
Wat baetet dat ghy 't Aerdrijck hebt geveeght
Van ongediert, van menigen tyran,
En dat de Goon u bruyckten tot hunn' wan?
Als zedert uw' vergoding d'Opperhel,
Na ouden aerd, wat grousaem is, en fel,
Weêr heeft geteelt, en rockent enckel quaed:
Als 't onkruyd weêr vertreed het edel saed?
Och! of ghy noyt van ons gescheyden waert.
Och! had ghy doch gestaeckt uwe Hemelvaert:
So sou ons' borst niet suchten na om hoogh:
Noch' tranendou neerbigglen uyt ons oogh.
So souden wy niet derven d'oude vreughd:
Noch' treurigh sien, hoe d'hooghgemelde deughd
So overvalsch betight word, en beklad:
Hoe 't heyligh bloed 't meyneedigh sweerd bespat:
Hoe d'oppervorst, en aller guyten tolck,
Dat edel breyn ten roove geeft aen 't volck:
't Welck opgeruyt, door vorst en priesterhaet,
In sijn bederf met blijschap weyen gaet.
Nu raest en woed d'onwetende ghemeent,
En onse staet voorboghtigh overleent:
| |
| |
'Thans alsme ontwaeckt, en slaet sijn' dolheyd ga.
Koomt naberou, en klaegen veel te spa
'Thans als 's mans deughd na logens mist en damp
Opbeurt het hoofd, en blinckt als 's Hemels lamp.
Dan sal 't gehuyl betuygen wie hy was:
Maer te vergeefs bevochtigen fijn asch.
|
|
Auteursrechtvrij