|
| |
De vyfde handel.
VErvloeckte, afgrysselijcke, en deerelijcke moord.
Verfoeylijck schelmstuck, waer heeft men oyt gehoort
Van sulck een' grouwel? kan den Hemel dat gehengen!
Wie sagh doorluchtigh bloed oyt schandelijcker plengen?
Die neerlaegh ons verhael: vertel van stuck tot stuck
Mijn broeders uytgang, en beklaeghlijck ongeluck.
So flucx de rechters na veel overlegs ten lesten
Hem gaven 's Krijgsvolcx grim, en hevigheyd ten besten.
Teegh al de Pelopeesche, en Ithakoische schaer
Na 's opperhoofdmans tent, en legerplaetse, daer
Men Palamedes hiel versekert, en gevangen,
En paep Eurypilus hem sterckte, om sijne gangen
Te strecken na de dood getroost, en wel gemoed.
Met so spreeckt Calches: ghy die onser aller bloed
En leven op een' prijs geset hebt, en u merckelijck
Besondight, en misgaen aen 't weereldlijck, en 't kercklijck:
De goedige gemeent die vordert u tot straf:
Uw jongste tijd is hier, dus breeckt dit marren af.
| |
| |
d'Euboeër vorst die rees van daer hy was geseten,
En sprack: o mannen die verhit sijt en gebeten
Op mijne onnooselheyd, wat is dit voor een' wijs',
Dat veertighjaerge dienst, en soo veel slavernijs,
Met stortinge van bloed vergolden word in 't ende?
Sy kreten: lantverraer, Jupijn uw' meyneed schende:
Ghy hebt u vonnis wech. hy sweegh, en trad voor heen.
Sijn' rechte sijde quam d'Aertswichelaer bekleen,
De slincke Eurypilus, en schenen sich t'erbarmen.
Een Cephaleensch soldaet recht voor hem op sijne armen
't Quansuys meyneedigh Goud droegh in een' beuckelaer.
Soo ging hy moedigh, en met voegelijck gebaer:
Bedrommelt, en bestuwt van Krijgslien, en van trossen,
En vorderde sijn' tred na Idaes hooge bossen.
Een heuvel ryster aen den voet des berghs, die schuyn
Groeyt als een schoutooneel: van wiens verheven kruyn
En toppunt, als de vloot werp 't ancker in dese haven,
Een' kerck de Son gewijt, geciert met rijcke gaven,
Verstreckt een' baeck in zee: vermits de God, die korts
Voor d'ooster gevel braef te prijck stond met een' torts:
Wiens goude flonkervlam natuurlijck scheen te lichten,
En dagh te senden op der menschen aengesichten.
Nu leyd dat schoon gebou geschonden, en ontsloopt,
En d'haylge steenen hier en ginder opgehoopt,
De voorige heerlijckheyd besteenen, en beschreyen.
Ons' krijghsvolcx moedwil in die Godenprael ging weyen,
En brande, en blaeckt'et al. d'aertswichelaer stond stom,
En loegh om 't plonderen van Phebus heyligdom,
En grenickte, als hy sagh, hoe 't schuym der menschen vayligh,
Een schouspel maeckte van den Phrygiaenschen Hayligh.
| |
| |
Dese eertyds een' gewyde en afgekeurde plaets,
Nu een verspogen vloeck, na'et woeden des soldaets
Ten vadermoord gedoemt, met grouwelijcke woorden,
Vast grimmelt van het volck, dat swart van allen oorden
Hier dringt, en t'samenschoolt, en Idaes steylheyd leeft
Van menschen, daer de Bergh een open uytsicht heeft
Op desen heuveltop: ontallijckheyd van fielen
In sijn' Cypressen, en geboge tacken krielen,
En beven in de blaên. Wat isser een gewoel!
Een yder heeft sijn wit: dees draeght sich stil, en koel
In 't weereldlijck beloop, noch' weet wat hy sal wenschen,
En om te kijcken volght slechts 't spoor van andre menschen:
Die braeckt sijn' gal, en scharpt sijn tong gelijck een pyl,
En bootst in 't spreecken na den priesterlijcken styl,
En scheld, en is vol viers, en groeyt in 's naesten schennis,
En word al heel bereen van yver sonder kennis,
En dorst na 'et edel bloed: een ander ruym so flaeu
In tegenyveren, uyt vreese van het graeu,
Sich intoomt, en met rou het treurspel komt bekijcken,
En 't voorspel tot bederf der Europeesche rijcken:
Een eenigh swijger weeght de wereld in een schael,
's Volcx sotterny belacht, en treurt om 's lydens quael.
De domme menighten haere handen t'samen klappen,
Met dat hy als een Leeu grootmoedigh aen komt stappen,
En klimt den heuvel op, eer dat hem yemand verght:
En staende op 't opperste, nae 't rysende geberght
Dat staetigh aensicht wend, waer meê hy onbesweecken
Plagh in Mycenens sael voor 't hayligh recht te spreecken,
En voor den Griecxschen staet te dingen met sijn' tong.
Het nieusgier volck, door 's mans vrypostigh wesen, hong
In twijffel, of hy met den hals sijn' schuld sou boeten,
Dan ofmen door genade het vonnis sou versoeten.
| |
| |
Mijn' borst die klopt, en schrick myne aendacht breeckt, en stoort:
Doch vaer ghy niet te min met uw' vertelling voort.
So staende in t'openbaer, met opgerechten hoofde,
O mannen, seyd hy, of uwe heusheyd noyt geloofde
Al 't geen de valscheyd heeft van landverraeder dicht,
Dat was mijns harten wensch. 'k heb volgens mynen plicht
Gants vroom, en ongeveynst, en opentlijck gehandelt,
En sterf een oprecht Grieck, gelijck ick heb gewandelt.
Uyt had hy, als daer op van wedersyden hem
De Priesters by de Goon verbaden met hunn' stem,
En steenden overluyd. na et sluyten der gebeden
Soo weeckense af verbaest, en gaven sich beneden.
Hy met sijn dienaers hulp, getroost, en wel te moe,
Bereyde sich ter dood, en tot de middel toe,
Ten halven lyve naeckt, in 't uytterst van sijn lyden,
Sijn' lijfknecht oorlof gaf, die treurigh trad ter syden,
Na d'alderjongsten dienst. daer stond de Deughd geciert
Met waere onnooselheyd, van 't leelijck ongediert
Begrenen en begrimt. de Beestelijcke krygers
Van menschen nu veraerd in Luyperden, en Tygers,
Van reedlijckheyd ontkleed, beseten van de wraeck,
En felste Rasery, beving een graeger smaeck
Na'et Goddelijcke bloed. sy knarsten op de tanden.
De gramschap saghmen uyt hunn' dreygende oogen branden:
Die gloeyden vreesselijck, gelijck als koolen viers:
En nu verkropt van toorne, ontsint, en vol getiers,
En vloeckens, als den haet hunn' klaghten had geslepen,
De grouwelijcke beuls, en duyvels steenen grepen,
En blixemden met maght op desen vroomen vorst.
Ick sagh den eersten steen afstuyten van sijn' borst:
Den tweeden van den slaep sijns hoofds, en hoorde klincken
Den slagh van 't beckeneel. terstond verging hem 't blincken
| |
| |
Van 't eerlijck silverhayr. dat achtbaere gelaet
Werd jammerlijck van bloet besprenckert, en begaet.
Met seegh hy swijmend neêr. de Godvergete boeven
Die hagelden soo lang, tot datse hem gants begroeven,
En smoorden door 't gewight van steenen meer en meer.
Gelijck als Bacchus rey ging raesende te keer
Den soeten Harpenaer, die vogelen kost locken,
En dieren, en 't geboomt, met tortsen steenen stocken:
En morselden sijn vleesch met allerley geweer:
Soodanigh was het end van desen wijsen Heer:
Als 't reuckeloose volck toevliegende, op ging krabblen
Het bloedigh puyn, en om de wreede steenen grabblen:
Dees uyt nieusgierigheyd, en die uyt encklen haet,
Op dat sijn dolligheyd, en moordlust werd versaed.
Veel dooptender in 't bloed de vochtbesweete doecken,
En wrongen 't uyt in wijn, en soopen 't op met vloecken,
En nooden juychend tot d'onmenschelijcke feest
Hunn' spitsbroers, van dien God, en selven tuymelgeest
Gedreven en geraeckt. Den Hemel stroock uw' sinnen
Met troost, om door geduld dat onheyl te verwinnen.
Grootvader legtge dood in d'afgrond, noch' gevoelt
Uw' Godheyd 't ongelijck uws naeneefs. koom en spoelt,
En wasch het aerdrijck weêr van d'oude grouwel vlecken.
Uw' gramschap kost wel eer der bergen kruynen decken,
En tot uw broeders wraeck, de menschen en het vee
[Doen Pyrrhe en haer gemael niet sagh als baere zee]
Verdrencken, en verdoen: uw hoofd nu op wilt steecken
En toon uw log noch' traegh, om straf en streng te wreecken
U selven, en uws bloeds geleden smaed, en hoon.
Koom hanthaef uw geslaght, en d'oude sluyerkroon
Van Koning Nauplius: op datter door u oordeel
Noch blijck, dat Godensaed heeft boven andre voordeel.
| |
| |
Mijn soon, die 't broederlijck en deerlijck ongeluck
Besteent, schep moed, en toom, en matigh uwen druck.
Sijn' dood so onverdient, als staet, en landbederflijck,
Roept wraeck, en maeckt sijn' naem roemruchtbaer, en onsterflijck.
De dappere Ajax en Achilles blyven stout
Bewaerders van het lijck, tot datmen namaels houd
Sijne uytvaert, als sijne asch met traenen word begooten,
Van Cadmus borgery, de schreyende Boeoten:
Wanneer de toeloop van 't by hem verdedight volck
Sijn' sterflijckheyd verselt ter onderaerdsche kolck,
Verwelft met elpenbeen, verdeckt met marmorsarcken:
Daer Themis antwoord geeft, en in haer kerck der kercken
Het wieroock voor haer smoockt. dight aen de voeten van
d'Aenbedelijcke maeghd, men desen grooten man
Een goude pronckbeeld recht. De Griecxsche Ionffers bringen,
En leenen tot dees' prael haere afgestreecke ringen.
Alreede sie ick staen den Hayligh hallef naeckt,
Vrypostigh als een held, die voor de vryheyd waeckt:
Beteeckent door den hoed, bewaert soo sorrighvuldigh
Met d'eene: d'andre hand, aen Trojens goud onschuldigh,
d'Handvesten, toevertrout 't gewijde parckement,
En segels gade slaet, op datse niemand schend.
d'Eerwaerdige Godes 's mans deughden schijnt te vieren,
En deckt sijn' grysen kop met haylige laurieren:
Terwijl hem vreeslijck lijf en leven word ontseyd
Van 't grimmigh ongediert: op sijne onnooselheyd
[Gemat van ouderdom en veertighjaerigh worstlen]
Als op een' vetten roof met opgesteecke borstlen,
Met manen versch geschud, en muylen opgespart,
Gebeten, en verbit. sijn fiere moed die tart
| |
| |
't Vierspouwen van den Draeck, eene onrust zyner eeuwe,
Het huylen van den Wolf, het brullen van den Leeuwe,
't Schuymbeckende Everswijn, het naer geloey des Stiers,
Het grynsen van den Beer, 't gebriesch eens Tygerdiers,
En 's Luyperts tantgeknars. soo leeft sijn' faem de jaren
En eeuwen door in spyt der Vadermoordenaeren:
Die Phoenix sijner tijd en hoe de nyd meer bast,
Hoe minder hy vertsaeght, hoe hooger dat hy wast.
't Is billijck dat sijn roem, en lof ten grave uyt swelle.
AEolien hem wyd, en haylight een Kapelle,
En jaergetydigh feest: en set op 't hoogh outaer
Syn' beeltenis met sang, en deftigh kerckgebaer.
De Priesters met hunn' pracht, en blinckende gewaeden
Hem offrende, haelen op sijne heerelijcke daeden;
Maer groot is 't jammer, en beschreylijck 't ongeval,
't Welck om een vroome siel gants Griecken treffen sal:
Groot is d'ellende daer sijne haeters sich in wickelen
Mijn neef uw Vader gaet met geyle minne pricklen
Der Koninginnen, en Princessen eensaem bed:
Wier Bruydegoms de Krijgh voor Trojen houd verlet:
Wier poeselachtigh vleesch, door 't langh ontbeeren, weeligh,
De wellust kiest voor schaemt, en draeght sich overspeeligh:
En heelt sijn' kitteling, en lonckt, en streelt, en kust:
En onderlingen brand met soet omhelsen bluscht:
Versmaed der mannen trou, om 't puyck der jongelingen.
d'Oneerelijcke galm van spelen, danssen, singen,
Door 't gulden welfsel rolt: en Venus stroyter 't saed
Om neerslagh, bloed, en moord, en allerhande quaed,
Om tranen, en gehuyl te maeyen, en te oegden:
Om vorst, en vorstendom; en rijcken te verwoesten:
| |
| |
En 't doolende overschot, met twyfelige stap,
Te senden over zee, en sand in ballingschap,
So verre, en so uytheemsch, dat nieusgier 't volck komt gapẽ,
En dut of 't menschen sijn, of seker slagh van aepen.
Achillis gramschap slaght Thersites met een' vuyst.
De moord slaet Diomeed voor Trojen. 't water bruyst,
En raeckt aen 't sieden, als mijn grimmigheyd verbolgen
Haer' vinnen van sich steeckt: waer op de stormen volgen,
Die Agamemnon in het keeren met sijn vloot
Afeyschen rekening van Palamedes dood,
En 't bloed mijns bloedverwants: en pynigen 't gewissen
Des fellen moordenaers: die enckle duysternissen,
Met roode straelen viers, en kromme blixems siet
Gespouwen, en doorklooft: en met sijne ooren niet
Als schorre donders hoort, en ysselijcke slagen:
En drijft onwetende na Samos door de vlaegen,
In 't eeuwigh schuymend graf van Icarus en looft
Den saligen Priaem voor 't hoogh outaer onthoofd:
Vergeeft sijn' segefeest: en vangt, vol schricx en bevens,
Met sijn gehoor 't gekraeck van stevens tegens stevens,
Van syde tegens sy, scheepskielen tegens kiel.
Des vaders Nauplius met smart verkropte siel,
Die op d'Eubeër kust 't weerkeeren van de Greecken
Alree geroken heeft, een' fackel doet ontsteecken,
En licht in zee van 't slot: dat steyl, en hooghgebout,
Op 's bergs verheve kruyn, van wedersyds beschout,
Een' baere Zee: wier diepe, en holle watren woelen,
d'Eylanden allesins, en vasten grond bespoelen.
De stuurlien van de vloot, verlockt door dese toorts,
Sich geven derwaerts aen: daerse al te saemen voorts,
In plaetse van de nood, en lijfsgevaer t'ontslippen,
Vervallen in 't gedruys der Caphareesche klippen,
| |
| |
En 't luydende gehuyl van soo verbolgen vloed,
Die stadigh barnt, en op de blinde klippen woed.
Daer houd gerechte wraeck d'ontrampeneerde schepen
Verlet, door 't scharp gesteent, als van haere hand gegrepen:
Of met een' dijck bewelt van sand, dat hallef dryft,
En door gebreck van vloed hen sloopt, en stucken wryft,
Of achter driftigh, voor gestrand op harde kayen:
Of stootse aen splinters door den draeystroom, in het swayen.
De schippers vloecken d'onherbergelijcke ree,
En haeten 't drooge land, en roepen om de zee:
Wiens heesche, en schorre keel, door 't naer gehuyl der menschen
[Dat ydel en vergeefs met bedeloft, en wenschen
Mijn' gramschap paeyen wil] word over 't vlack verdooft.
Ulysses evenwel, en 't wrongkroondraegende Hoofd
Ontslippen dit gevaer, gespaert tot leyder treurspel:
Daer gener schipbreuck van 't voorspoocksel is, en 't veurspel.
'k Sie Clytemnestre alree geveynsdelijck en bly,
Onthaelen haer' gemael: en Argos borgery
Haer' vorst met waere vreughd begroeten, en ontfangen.
De lucht geslagen word met fluyten, en gesangen.
De Kercken gaen ter feest. de Koninglijcke sael
Word staetigh toegerust, met overdaed van prael.
Bancketten rechtmen aen, hoedanigh voor hunn' traenen
De jongste maeltijd was der blyde Phrygiaenen.
Het tafelbedde blinckt van 't Iliasche paers,
En 's purpers glans vermeert by toorts, en wassekaers.
't Goud van Assaracus verswelght de Griecxsche wynen,
En Goden leckerny. de koppen vol robynen
Het sterffelijck gesicht, en d'oogen scheemren doen.
't Goud recht'er wildbraed aen, en Paeu, en Kallekoen.
| |
| |
Hy self leyd hoogh, en prat, en munt door sijn cieraeden
Voor andren uyt, met bonte en spicklige gewaeden,
En draeght aen 't lijf de pracht, en kleeding van Priaem.
Sijne eegemael besweert hem by 's verwinnaers naem,
Dat hy 't verciersel doch sijns vyands af wil leggen,
Voor betre wisselingh: licht is hy te geseggen,
Om 't handwerck aen te doen der lieve bedgenoot:
Onkundigh van 't gevaer der korts aenstaende dood.
Verschrickt noch ziddert niet. een balling om sal brengen
Den Vorst der Koningen: een overspeelder plengen,
En spillen 't bloed eens mans. sijn' slachting sal geschien.
Het jongste dischgerecht sijn' Heer sal bloeden sien:
Het roode vocht den wijn bespatten: 's Konings leven
Van Argos Koningin ter neerlaegh word gegeven.
Het aengetogen kleed dat weygerd en ontseyd
Syne handen doorgang: dies hy swoeght en arrebeyd
En lucht soeckt: maer vergeefs. de schooten ruym van vouwen,
En sonder opening sijn hooft besloten houwen.
De suffert gantsch verwijft hem in de lenden steeckt:
Maer overmits de moed in 't quetsen hem ontbreeckt,
Het mesten halven keert. de Vorst begint te worstlen:
En als in 't wilde woud het boschswyn ruygh van borstlen:
Gegrepen van het ned, nochtans t'ontvlieden tracht,
En alsins uytkomst soeckt, en woed met domme kraght,
Gants ydel en vergeefs: vermits het vol verschricken,
Door 't woelen enger maeckt de loose jaegerstricken:
Soo woelt en tracht hy oock bedompelt, om het valsch,
En blindgeweven kleed te worpen van den hals:
En in den wyden schoot, en ployen ingewickelt
Alom sijn vyant soeckt, ancxtvalligh aengeprickelt.
De dochter van Tyndaer al woende, en rasend stracx
Verselt den gruwelmoord, gewapent met eene acx:
| |
| |
En alsmen aen 't outaer, op pleghtige offerseesten
Voor 't slaghtẽ met der byl eerst merct den neck der beesten,
En stieren, alsoo micktse, en wickt haer' felle vuyst
Dan ginder, dan weer hier, en neemt 'et wis en juyst.
Hy leydter toe, de schelm: wech heeft hy't. 't is gekloncken
Met desen dwingeland: wiens wreedheyd heeft gedroncken
't Neptuniaensche bloed soo greetigh, en so helsch.
't Hoofd quaelijck afgehackt hanght aen een lapken vels.
Hier vloeyt het schuymend rood daer grijnsen mond en oogen.
Cassandra, vol van God, ter sael komt ingevloogen.
En met haer roosenhoed den lijcke d'uytterste eer
Bewijst, en kranst den romp. sy gaetse flucx te keer
Met d'acxe warm van bloed, en deckt den sieleloosen
Met sijn geroofden buyt: die vallende de roosen,
En frissche bloemen kreuckt, en verwt den Marmorvloer.
Leg, roept de moorderes, leg daer, o Koningshoer!
O schandvleck van mijn bed! o kancker van goe' seden!
Dat hebdy voor uw' langh gepleeghde vuyligheden.
Het daetlijck juychende hof, en vrolijcke Paleys
Geeft nu een' naeren galm, en is vol moordgeschreys.
Electra swijmt van schrick: en anextigh voor haer moeders
Verwoedheyd, bergt geswind d'nnooselheyd des broeders,
Door Phocius den Oom: sy selve in duysterheyd,
En vangenis bemuurt, een treurigh leven leyd:
Tot d'overspeelder haer', om achterdocht te schouwen,
Doet met eene' ackerman als een' boerinne trouwen:
Ter tyd toe dat de wraeck de moordenaers verrast:
Die, alsse in Pallas kerck de groote Goden vast
Met blydschap offren, om Orestes overlyden,
Besprongen worden, en benart van alle syden.
De smart geeft wapenen aen Dochter, en aen Soon.
De moedermoord bespat het aengesicht der Goon:
| |
| |
Die toornigh, en verhit, om 't schendigh kerck ontwyen,
Daghvaerden staende voets de felle Raseryen,
Met biesend slangenhayr, en ysselijck gegrim.
De neerslagh knaeght hun 't hart. de moederlijcke schim,
Gewapent met een' torts, hen naestapt door den tempel.
Sy vlieden voor, en sien de Vloecken op den drempel:
Sijn aller menschen vloeck, om sulck een' grouwelmoord:
De daecken stierense ongehuysvest altyd voort.
Dat leert nae heyligh bloed van Godenkinders dorsten
Tot in het derde lit. ick ga den val der Vorsten,
En Koningen voorby. ick swijgh hoe Grieckenland
Veroorsaeckt moord uyt moord, en mengelt brand in brand,
En uytroyt stammet stam, geslachten met geslachten.
Door schennis schennis boet, verkrachten met verkrachten:
En aen 't gewyde slaet sijn' vingers onbesuyst:
En in sijn' boesem wroet: terwijl Ulysses kruyst
De Zeen veel' jaeren lang van 't pekelschuym bedolven.
Gesmeten herrewaerts, en derwaerts met mijn' golven:
Gesolt gerolt, door soet en suur, door heet en kout:
Geweeckt van 't nat: gebraen van hit, en soor van 't sout.
Na dat hy is ontslipt de Caphareesche laegen,
De winden hem aen d'onherberglijcke oevers jaegen,
Van 't forsse Thracier volck: daer Hebrus koude vliet
Sijn water loost, en in d' AEgeesche baeren giet:
Van derwaerts wederom na d'Africaensche kusten:
Daer sijn geselschap sich ter neer wil slaen, en rusten,
Vervlockt door 't lecker oeft: dan nae Trinacria,
In 't hol van Polipheem, den Cyclops: die te spa
Sijn' dronckenschap beklaeght; om dat hy nu in 't duycken,
En 't rysen van de zon eenoogigh niet magh bruycken
Den sienelijcken God, en 't aengebeden licht:
Dan tweemael daer AEool sijn' setel heeft gesticht:
| |
| |
En over buyen heerscht, en breydelt dwarrelwinden:
Dan weêr na Antiphaet, oyt hongrigh om verslinden
Het rauwe menschen vleesch, waer hy 't bekomen kon:
Dan by de toveres, een' dochter van de son,
Die haer verspieders flucx herscheppen kan in swynen,
En d'Ithakois verlet drie hondert sonneschynen:
Tot datse in't scheydẽ sich met Telegoon vertroost.
In wiens schoon aenschijn sweeft, en leeft haer boelschaps kroost,
Van derwaerts wend hy 't roer na d'Oceaensche baeren,
En daelt daer onderaerdsche, en dootse schimmen waeren:
Dan wederom sijn schip aen Cieces oorden stiert,
Daer met lijckstacy hy Elpenoors uytvaert viert.
Van hier langs d'oevers der soetsingende Sirenen:
Die onder navelvisch, en boven maeghden scheenen.
Ick swijgh hoe hy 't gevaer van Scylle. en van Charybd,
Haer draeystroom, barning, kolck, en woest gesteente ontslipt,
De rotsen wit van schuym, en grondeloose afgronden,
En 't blaffende gehuyl der blaeuwe, en zeegroene honden:
En land daer Phaëtuse haer vaders beesten hoed:
Die 't hongerig scheepsvolck slagt, wiens sonde Ulysses boet:
Met schipbreuck, als hy naeckt tot berging van sijn leven,
Na negen dagen by Calypso komt gedreven:
Die als hy is ontruckt de kaecken van de dood,
Hem seven jaren stooft, en koestert in haer schoot,
En leert den Grieck, met min te stoocken, en te lessen,
Hoe soet d'omhelsing is, en byslaep der Godessen:
Ter tijd toe datse een' soon, en schoone Dochter teelt:
Dese op de moeder treckt, die is sijns Vaders beeld.
Na dat hy van haer scheyd, en sy 't niet kan ontseggen,
En siet Phaeacien met blyschap voor sich leggen,
Ick mynen dryetand rep, en breeck sijn' nieuwe kiel.
Leucothoë die bergt sijne half versoope siel.
| |
| |
De strand ontfangt hem naeckt. hier schuylt hy in de bladen.
De Koninglijcke maeghd medoogende, gewaeden
Verschaft den vreemdeling, begaen om Peneloop,
Hy vind sijn eegemael ten laetsten met een' hoop
Verliefde vryers, die vast na haer kuyscheyd dingen,
Becingelt, en omheynt, en koomtse stout bespringen,
En stort hen overhoop, en valt nae langhe ellend
In d'armen sijner bruyd. maer voor het dreygement
Der heyl'ge Godspraeck [die hem waerschout voor sijn' basterd]
Bevreest, ontsinnigh hy de groote Goden lastert,
En sich besyden 's weeghs in eensaemheyd versteeckt:
Ter tyd toe Telegoon, door Circes sorgh gequeeckt,
Belust t'aenschouwen eens het aengesicht sijns vaders
Hem onbekend verwond, en doodlijck quetst in d'aders,
Met een vergiftige, en daer toe bescheerde doorn:
Waer aen de booswicht sterft, en bluscht Neptunus toorn.
Grootvader vluchtge uw' soon, en laetge hem in dit lyen
Getroost met woorden, en met schoone Prophecyen,
En martghe met uw' wraeck. O Vader: wat sal 't sijn?
Het menschelijck geslaght word weeligh. op Jupijn!
Den Hemel word bestormt, beklommen van de boosheyd
Der nieuwe Reusen, op, en blixem hunn' Godloosheyd.
DIt ongeluck is hem voor ons te spa beschooren,
Waer dit wat eer gebeurt, noyt hadden wy verlooren
Soo veel beroemde steen, tot nadeel van 't gemeyn.
Nu Griecxsche wijsheyd loop, en raeskal sonder breyn.
't Huys van Assaracus heeft selve Pelops handen
Den grootsten vyand der Trojaenen aen sien randen,
En onder 't decxsel van meyneedigh landverraed
Soo schendigh doemen. vaert nu wel, o Griecxschen staet!
| |
| |
O raedeloose maght, die in uw' degens strompelt,
Droomt van gheen Trojen meer: waeckt om niet overompelt
Te worden, noch verrast van Hectors schittrigh stael,
Die segen dout op ons uyt 's Hemels milde sael.
De Goden toonen sich op heden goedertieren.
Ick wil dat Hof, en Stad op dese tyding vieren.
REY VAN TROJAENSCHE MAEGDEN.
TRojaensche wijdberoemde jeughd,
Singht Pallas lof, en juycht van vreughd,
En eert met Kerck gebaeren
Haer' drempels en outaeren.
De feestelijcke schaere danss';
En schudd' voor haer den lauwerkrans.
Dat maeghdelijcke pruycken
In groene olyven duycken:
En 't hayr met silver niet vertuyt,
Nocht' Paerlesnoer, maer als een' bruyt
Den witten hals bekleede,
Dat Asien te samen school':
't Sy die op d'oevers van Pactool
't Goud scheemren sien, en blincken:
Of treen Caysters boord, die wit
Van langgehalsde swaenen sit,
Die in de suyvre plassen,
Haer' blancke pluymen wassen:
't Sy 't volck van Sagaris besproeyt,
Die d'Anckers schuurt, en boghtigh vloeyt:
't Sy 't geen verdreven balling
Nocht voeder heeft, nocht stalling
| |
| |
Voor Griecxsche kleppers, en met druck
Vlood herwaerts, om Achilles juck,
En heerschappy te schouwen
En voor Caïcus Xanthus koor,
En d Iliasche vesten voor
Lyrnes: wiens swacke muuren
Geen stormen en verduuren.
Weckt heylgen galm, en huwt uw' keel
Aen luyt, en sangerige veel.
Wilt heldre stemmen paeren
Met spel van winden snaeren:
En treckt met Goddelijck geluyd
De blyde siel ten ooren uyt:
Ghy Paris ginght ontfangen:
Doen op het water rey aen rey,
Met vreughd ontmoete sijn galey,
En welkom hiet van harten
De schoone bruyd van Sparten.
Die Proteus brande met haer' min,
En uytblonck als een' Zeegodin:
In 't Parlemoer ter weereld:
En doen de schoonheyt van Heleen
Niet sterflijck, maer een' sonne scheen:
Die cierlijck uytgestreecken,
Het hoofd eerst op komt steecken:
En in het silver van den vloed
Haer' goude pruycke schittren doet:
En in 't kristal 't vergulsel
Siet spieglen van haer hulsel.
| |
| |
O dochter van den Dondergod,
Minerve, gny bewaeckt het slot
Van uw Godsdienstigh Trojen.
En Agamemnon suypt verwoed
Sijn trouste raedsmans edel bloed.
Het leger gaet sijn' speeren
Mycenen van verstant beroofd,
Haer wijsheyts beckeneel doorklooft:
En langs het veld loopt scharssen
Met d'uytgetogene harssen.
Stadts grootste vyand voor de poort
Leyd van sijn eygen volck vermoord.
Voor u galmt 't vrolijcke geschrey,
Voor u klinckt ruyspijp en schalmey.
En jouffers feestdagh houwen:
En met vermengde reyen treen
Na wit Albast, en Marmorsteen.
De Priesters op uw' drempels
Soo flucx 't Goddinnebeeld genaeckt
Dat over Dardans stamhuys waeckt.
De schaeren na u tochten,
En sijn met loof bevlochten.
Stockoude gryserts levens sat,
Hunn' wensch deelachtigh, komen mat
|
|
Auteursrechtvrij