|
| |
| |
| |
De tweede handel.
WAer ben ick SISYPHUS, gemat van op te stygen?
Nu schep ick weder locht, nu kan ick adem krygen.
Waer ben ick? in wat nacht? Megeere die my jaeght,
Nachtmerri, oude Kol, hoe hebt ghy ons geplaeght,
Met uw' bebloede sweep en peckstock onderwegen,
Eer ick een' doorgang heb, na'et boven volck gekregen.
Waer ben ick? in den dagh, of in een' blydre nacht,
Als d'onderaerdsche poel? waer magh ick doolen? sacht.
Waer vind ick Hecate? waer flonckeren de starren?
Wanschepsel, die geen' grijns behoeft, noch kunt ontwarren
Vw' pruyck: die groulijck krielt van swarte slangen, segh
Waer dwael ick? op wat spoor? waer leyd ons deze wegh?
My dunckt ick hoor geblaf van honden, die ons riecken.
Swygt rekels, luystert. sus, help Cerberus! 't zyn Griecken.
Ick ben in Pelops rijck, of in mijn oud gebied,
t'Ephyren, dat gaet wel. Momaensicht hoort ghy 't niet?
VVy zyn t'Ephyren: daer de menschen van mijn' treken,
En boevestucken, met een groot afgryzen spreecken,
En Minos vloecken, als zy hooren dat mijn' straf
Niet swaerder weegt, als 't wight eens steens berg op berg af
Te went'len, nat van sweet, in d'onderaerdsche kelders.
Kolryster rade ick recht? segh op, of zijn wy elders.
In Troas staenwe, niet in Isthmos: in 't gesicht
Van Ilium, daer nu het Dorisch Leger light,
In 't Vlacke, en open veld: van waer wy korts vernamen
Die bleecke schimmen, die ons treurigh tegen quamen,
| |
| |
Besprenckelt van veel bloeds, gehouwen, en gekapt,
Mishandelt, en mismaeckt, gesengt, gequetst, gekrabt.
Wat 's d'oorzaeck van 't geschil?
Een Vorst, door geyle minne,
Heeft tot zyn boel geschaeckt de Bruyt, en Koninginne
Van Menelaüs: die zoo zeer niet op de deughd
Als op de schoonheyd vlamt, en 't bloeysel haerer jeughd,
En hooger die waerdeert als veeler Princen leven.
Een slimmer Sisyphus is noch na my gebleven,
Wat uytkomst of ons staet te wachten van 't gevecht?
Men zal geëffent sien, en tot den grond geslecht
't Hof van Laömedon, en dees' benyde vesten:
Als Inachus geslacht, die 't Krygsvolck geeft ten besten,
Dat overwinner noch, den tienden somer, zal
De Goon verschricken met zoo ysselijck een' val.
Dan sal het overschot der vluchtige Trojaenen,
Met handen wringen, en afbiggelende tranen,
Beschelden Paris: die, zoo schandeloos, onkuysch,
Veroorzaeckt heeft 't bederf van zyn doorluchtigh huys,
En liever had zyn' faem, en glory uyt te wissen,
Als boels aenminnigheyd, en kitteling te missen.
Ghy en uw' zusters, als hem Venus had verlockt,
Hebt verre een grooter daed gesponnen, en berockt,
Als ghy der Doren vloot de Zee gingt over voeren,
En om een' lichte vrou gants Asien beroeren.
Eumenides, welaen, recht yligh over end
Vw slingerslangigh hayr, en brand, en blaeckt, en schend,
En schuymbeckt, raest, en moord: daer sietmen 't Leger krielen;
Daer laedmen Charons schuyt, tot sinckens toe, met zielen;
Het isser drock aen 't Veer. zoo wreeckeressen, voort,
Spoockt door de benden heen, verzadight u met moord,
| |
| |
De messen zynder op gewet, en scharp geslepen,
Beschildert uw' gewaed met bloed, en paersse strepen.
Bevleckt uw aengesicht met breyn versch uytgespat.
Siet toe, ghy snevelt licht, het isser slipperglad.
Soo Dochters van de nacht, maer als ghy hier met lijcken
De stroomen hebt gedamt. en d'overzeesche rijcken
Tot puyn, en gruys verplet, en uyt hunn' plaets beweeght,
Den adeldom, en 't puyck der Vorsten uytgeveeght:
Sal dan de wraeck vernoeght, door 't bloed zoo veeler helden,
Neen, dan wilt Europe gelden,
Ghy Grajen huylt, en grayt, uw' doodvarw set. word bang.
Wy koomen, om den wegh tot uwen ondergang
Te baenen, swanger van voordachte schellemstucken,
En hechten Argos ramp aen Trojens ongelucken.
Wat middel isser om te rockenen dit quaed?
Den Phoenix, daer hun heyl en segen in bestaet,
Te helpen aen d'een' zy': op datze met zyn sterven
Oock zyn' manhaftigheyd, en raed, en wijsheyd derven,
En vallen over hoop, wraeckgierigh van gemoed,
En voeren Borger-krijgh om zyn onschuldigh bloed.
Ick sie de Vorsten al gespouwen, en verbolgen,
De volcken van een' stam malkanderen vervolgen;
D'eylanden in 't geweer, en 't vaste land in roer.
Hier wordmen vlam gewaer, daer hoortmen een rumoer
Van steden tegens steên, van vlooten tegens vlooten.
D'een' ramp uyt d'andre wast, wat wordter bloeds vergoten.
Euboea loopt 't gedeylt Peloponnesus af,
Van Scyros Ithaca. Thessalien tot straf
Van Locres Krijgsvolck licht. de Cyclades die slypen
Hunn' speer, om onderling malkandren aen te grypen.
De sonden klimmen op, d'een draeght des anders schuld,
Der Vorsten hoven zyn met grouwelen vervult.
| |
| |
Met bloedschande, overspel, met moord, met vuyligheden.
Men luystert noch' na recht, na billickheyd, noch' reden.
De Koninginnen, en Princessen zyn bykans
All' schuldigh aen de moord, en neerslagh haerer mans:
En eer en trouweloos. elck is om 't seerst verwoeder.
De zoon den Vader wreeckt, de dochter wreect haer' moeder.
't Vertwyflen aen de stam, en wettige afkomst splist
Het volck, en voed den veede, en endeloosen twist,
En 't woeden: dat zoo lang beschreyelijck zal duuren,
Tot datmen siet in 't end de steden zonder muuren,
De stroomen onbezeylt, de kampen onbeploeght,
En d'onderaerdsche Styx bevolleckt, en vernoeght.
Rampsaligh spoock, ghy zijt tot mijn behulp verkooren
Voor andre zielen: gaeu noop uwe neef met spooren:
VViens schalckheyd hapert, om bedriegelijck, en valsch,
Den Soon van Nauplius te brengen om den hals.
Hy sluymert: in zyn' droom en slaep zal hy u hooren,
En wat uw geest erdicht, dat vezel hem in d'ooren;
Ga heen rampsaligh spoock.
Dien d'afgrond tot dit snood bedrijf uytbraecken kan?
Is niemand het bequaem tot schelmery gevonden?
Dit is mijne afkomsts tent, ick moet zijn hert doorgronden.
Hy heeft de leus al wech. Megeere 't is beschickt.
Als hy mijn' geest vernam, doen was zijn geest verschrickt;
Sijn sweet brack uyt van angst, zijne hayren schielijck resen;
Ick heb hem na zijn wensch den kortsten wegh gewesen.
Soo is het reyzens tyd. gedoemde ziel ga schuyl;
Duyck in den donckren poel, en noyt beschenen kuyl.
De nacht is op zijn droefste, en Phoebe wijckt de spoocken.
Ulysses gaept en geeut: ghy hebt zijn' rust gebroken;
Daer treed hy uyt zijn' tent. gaep aertrijck, en al heel
Verswelgtse, die ghy thans gebraeckt hebt uyt uw' keel.
| |
| |
ULYSSES. LYFKNECHT. DIOMEDES.
EEn dunne slaep beschoot noch nauwelycx mijne oogen,
Of mijn onruste geest door 't guychelen werd bedrogen
Eens drooms, of door een schim, dieme' indẽ droõ verscheẽ,
En droegh mijn' aenslagh gunst, en holpme 't feyt bekleen,
En 't stuck met sulck een' list besteecken, en vermommen:
Dat Nestors wyse tong daer tegens moet verstommen.
Het sy dan schim, of droom, of wat het wesen wil,
't En is geen marrens tyd. mijn Lyf-knecht, ga al stil
Na Diomedes tent. segh, dat ick hem verbeyde
Soo datelijck hier ter stee, doen thans hy van my scheyde,
Werd d'aenslagh opgeschort tot wyder overlegh,
Als nu zoo wasser 't een, dan 't ander inden wegh:
Nu duncktme gaet hy glad, en 't magh een raed verstrecken,
Doch vaeck schijnt ruym in't eerst, 't geen scharp valt int voltreckẽ.
Maer d'aẽslagh nietemin moet eẽmael sijn gewaegt.
Mijn vyand staet versuft, en dut, en is vertsaegt:
Hy vind sich raedeloos, om van de lastermonden,
En logens sich t'ontslaen: waer mede hy word geschonden.
Te meer hy sich verweert, en na zijne onschuld tracht,
Te meer het lastren groeyt. hy is, en blyft verdacht.
Het Krygsvolck is gedeelt: d'een looft hem als een' Vader,
En d'ander hem verspuwt, en scheld voor Landverrader.
By dese swarigheyt koomt, dat der Goden tolck
De lasterlogen queeckt, en koestert onder 't volck.
Mijn' wraecklust sal eer lang hem zynen trots verleeren,
En d'oude lemten gants tot etter uyt doen sweeren.
Hy, siende dat zyn pleyt, en rolle liep na 't end,
Den Veldheer gistren noch quam smeecken in zijn tent,
En bad, hy wilde hem doch zijn' gunstige ooren leenen:
Ophaelende wat dienst dat Argos, en Mycenen,
| |
| |
Ontfangen hadden eer, door zyn getrouwen plicht;
De Koning beet hem toe, vergramt in 't aengesicht;
Ick heb gedienstigheen, ick ken 't door u genooten;
Maer eene ontfange spijt my schendigh heeft verdrooten.
D'Atryden zullen u vermorselen tot gruys,
Of ghy zult hen tot stof verdelgen met hun huys.
Dit dreygement hem trof, hy antwoorde al verslagen;
Mycenen heeft sich oyt beleefdelijck gedragen,
En met genade altijd zyn' vyanden ontmoet;
Dies bidde ick, dat uw toorn niet al te hevigh woed.
Dus scheyde hy, maer beducht, zo 't bleeck aen zyn' manieren
Voor Agamemnons grim, en 't spits der Helbaerdieren.
Nu 't gader mede hoe 't wil, 't kan anders niet als wel,
Ick ben het niet alleen, de grootste zyn in 't spel.
Wy hebben op ons' sy' de weereldlijcke machten,
En geestelijcken arm gesterckt met domme krachten;
En waer toe zal hy zyn beducht voor veel gevaers,
Die tot zyn voorspraeck heeft de tong des wichelaers.
Ick koom op uw ontbod, geheymste vriend, en macker,
Wat onrust dryft uw' geest? wat houd uw' sinnen wacker,
Noch Venus, noch haer vyer;
Maer saecken van gewicht, de rechte tyd is hier,
Om onzen aenslagh zoo terstond in 't werck te stellen.
Mijn raed is hier te kleyn.
Daer wilt u niet me quellen.
Ick kan geen' doorgang sien. ick blijf'er noch voor staen:
Soo lang ick niet begrijp hoe dat het toe kan gaen.
Hy brack uyt 's veldheers last zyn' tent op gistren morgen,
En sloegh sich elders neêr: zoo datmen kan verborgen,
In d'eerste leger-plaets, een seker wight van goud;
Recht of zyn' sorge dat aen 't aerdrijck had vertrout.
Als hy nu word betight van zijne ontfange gaven,
Soo zal de Kryghsraed flucx dien rijckdom op doen graven;
| |
| |
Waer door hy schuldigh word aen 't opgeleyde quaed.
't En heeft niet schijns genoeg.
Dit komt ons noch te baet.
Ick sal in Priams naem een' brief aen hem doen schryvẽ,
Die meldende van 't goud, hem soeckt ter daed te styven.
Maer een Trojaens slaevoen,
Die mijn gevangen is. ghy sult de ronde doen,
En passen op den spie, en helpen hem om 't leven,
En vindende den brief, die Agamemnon geven.
Hoe kan d'Eubeër doch ontworstelen desen strick?
't Is recht Ulysses vond: maer als ick 't ernstigh wick,
Het stuck is vol gevaers. laet desen raed besterven.
Ick vreese uw' bloodigheyd die sal de saeck verderven.
Hoe stouter aengevat, hoe lichter uytgevoert.
De kans moet sijn gewaegt.
Waer 't schaeckspel, waer het boert
Best datmen 't wat vertreck. de tyd is niet geboren.
Daer is met sammelen tot noch toe meer verloren
Meer schade als winst gedaen.
De man heeft groote gunst
By 't volck, en by den raed.
Die heeftse vry gedunt door 't lang, en stadigh knaegen.
Al die hem sijn verwant van vrienden, en van magen,
Sijn' sijde gunstigh sijn en dreygen ons met wraeck.
Geen' maege, of bloedverwant magh tuygen in sijn' saeck.
Van dreygen niemand sterft.
Achillis vroom in feyten,
En Ajax sal sijn recht ten uytersten bepleyten,
Door 's grysen Nestors tong.
Dit acht ick heel gering,
De veldheer is de siel, en stuerman van 't geding.
's Rechts uytspraeck staet by hem. hy kiest bequame mannen
En kipt de rechters uyt, die d'heylige vierschaer spannen.
Soo d'aengeklaeghde sich beroept op 't Griexsche recht?
't Geschil word na de plaets gevonnist, en beslecht.
Wy staen op 's vyands boôm, wy kennen hier geen' wetten,
Als die des veldheers mond en lippen sullen setten.
| |
| |
Sijn wil is wets genoegh, die spreecke, een yder swijg,
Des oppervorsten swaerd is rechter inden krijgh.
Of d'oppervorst besweeck, als d'aenslagh was begonnen?
De wereld geensins lyd twee schitterende sonnen:
Soo duld geen heerschappye twee hoofden in een rijck,
Geen vorst sijn' wederga: geen koning sijns gelijck.
d'Eubeër is te hoogh in mogentheyd gestegen,
En aensien by 't gemeen: dits Agamemnon tegen:
Die heeft wel duysendmael geklopt op sijn rappier.
Gevloeckt by all' de Goon', geswooren hoogh en dier
By synes gordels draeck, by 't krunckelen der slangen,
Waermé de Gorgon is sijns beuckelaers behangen,
En by den staf sijns rijcx van Mulciber gesmeed:
Dat hy sich wreecken sal van 't aengedaene leet:
Dat d'eylander niet lang sijn Majesteyt sal benglen:
Al sou hy d'oppergoon met d'onderaerdsche menglen.
Met Agamemnons wrock is 't leger niet gepaeyt.
't Is waer, maer dat is vol oneenigheyd gesaeyt.
De meesten hoop is blind, om d'oorsaeck van dit wrocken
Te sien met onderscheyd: oock heeftmer in betrocken
't Verschil van kerckenplight, de maght van 't geestlijck hof,
En 't geen den dienst betreft der Coden: dese stof
Soodanigh is van aerd, dat allerley' krackeelen,
Dat sucht tot eyge baet, en staet hier onder speelen:
En aller schelmery, die slechts eenschijn gestalt
Van hayligheydt ontleent, licht door dien trechter val.
Men hitst 's volcx harten op tot dolligheyd door kryten.
En d'aldersterckste past den swacksten uyt te byten.
Maer wacht u, als de tyd de waerheyt eens ontdeckt.
Al hebtge 't hayligdom met vadermoord bevleckt:
Uw' susters schaemte ontbloot, in 't aensicht van uw' swager:
Ia self den blixem drigh gekroont tot hoorendrager:
| |
| |
Verkraght sijne eegemael, en schencker Ganimeed:
Ten word niet eens gemerckt, als maer een outerkleed
Die grouwelen bedeckt, ten strecken dan geen' sonden.
En of de priesters 't pleyt met Palamedes stonden?
Dat is onmooghelijck: want hoemen 't wend, of keert,
't Schort even Calches daer, daer 't Agamemnon deert.
Sijne hoogheyd is geraeckt, en hayligheyd: die stedes,
Midts d'onderkruypingen, en list van Palamedes,
Allencx gemuylband word, en van sijn' glants berooft:
En 't was soo veer gebragt, dat geen gemyterd hoofd
Sou spreecken in den raed, of met de vorsten stemmen:
Een toom om na sijn' wensch de wichelaers te temmen.
Dit leyt hem in den krop. behalven dat hy steef
De vorsten tegens hem, die soo Godyvrigh dreef,
Dat yeder Griexsche stad sou leggen nieuwe drempels,
Om 't noodlot op 't outaer, in Godgewijde tempels,
Te vieren, met den reuck van 't gulden wieroockvat:
Dienst daer de priesterschap een koninglijcken schat,
En rijcken oegst af maeyt. hoe geestigh saghmen schaecken
Den tabbaerd met de kap? met onbeschaemde kaecken
Dreef Calches na sijn wensch, met lutt'le stemmen door
't Besluyt der tempeliers, en gaf geen' reên gehoor.
d'Eubeër heeft 'et oock in Aulis heel verpeutert.
Daer seyde hy schoon de vloot door storm, en onweer leutert,
Men magh soo reuckeloos niet plengen konings bloed:
Men stel den neerslagh uyt: misschien sal oock de vloed
Hier meê niet sijn gepaeyt: wilt u der jonffer jamren:
Hackt liever af den hals van wit gewolde lamren.
Daer schond hem 't priesterdom de krijgslien op het lijf.
Elck vloeckte, en schold om 't seerst. sy kreten even stijf.
Het saed van Nauplius van Godsdienst is verbastert:
't Viert tempel noch autaer: Diana word gelastert:
| |
| |
Verworght den vryen geest: of stort hem van een' rots:
Dees smaelt op wichlery, en droomen. d'inspraeck Gods
Hy gants in twijffel treckt, hy sal het heyr verwarren:
Hy acht noch' vogelsangh, noch' ingewand, noch' starren.
Ick rep van geen geheym. ghy Diomedes saegt
Wat hy te lyden had, om 't redden van de maeghd.
Syne aengewende vlyt tot Iphigeens verschooningh,
Te lichter hem in gunst kan brengen by den Koningh.
't Blijft tusschen my en u: 't is Agamemnons aerd,
Dat sijn' gedachtenis geen weldaedlang bewaert:
Maer 't aengedaene leet, en d'eens gelede smarte,
Schiet diepe wortelen in sijn wraeckgierigh harte,
Al t'onversoenelijck. 't was Atreus die voor heen
By opdracht onderkroop 't oud recht der Griecxsche steên.
De soon vlamt op de vrucht van dese parckementen,
En hoopt sijn' lauren telg op desen boom te enten:
Maer Palamedes oogh sijn' gangen onderschept,
En is voor hem gereêt, en waeckt eer hy sich rept:
Dies raest 's Krijgsvorsten wraeck: die om hem te betraepen,
Misbruyckt den ouden haet der Griecxsche legerpaepen,
Bedienaers van de nood, en noyt verbeden dwang:
Die doen hem 't koude sweet afloopen, door 't gedrang
Der lasteraeren, en staegh liegende overboden,
Geen' misdaed reecknen 't quaed, 'tgeen streckt ten dienst der Goden.
Doch 't gelt ons even veel. wy doelen naer ons wit,
Het sy dan slincx of rechts. waerom ick ernstigh bid,
Dat uwe dapperheyd dit heldenstuck verselle.
Ick vindden aenslagh goed, 't is waer, maer dat ick stelle
My selven in gevaer, is overwegens waerd.
Ick ben een man in 't veld, om op een moedigh paerd,
Dat schuymbeckt, briescht, en krapt, en stof werpt met fijn voetẽ,
Mijn' vyand voor de vuyst, met sweerd en speer, t'ontmoeten:
| |
| |
Maer 'k heb uw' veynsery, Ulysses, lang verleert:
Ick stem het niettemin, dewijl ghy 't soo begeert.
Laet Diomedes slechts die sorgh aen my bevolen.
Het moet'er doncker sijn daer d' Ithakois sal dolen.
Wel aen, ick ben 't getroost: doch eer wy 't stuck bestaen,
Soo sal 't hooghnoodigh sijn ons wyders te beraen:
Op datmen 't schandelijck ten halven niet laet steecken.
Vernieu my anderwerf den voorslagh uwer treken.
Tre met my in mijn' tent, 't sal wel soo veyligh sijn,
Men handelt van die saek best achter de Gordijn.
REY van PELOPONNESERS en ITHAKOISEN.
KOomt laet ons by de donckre maen
Eendraghtelijck ten reye gaen,
En storten yvrigh dese beê
Voor ons drye aensicht Hecaté:
Datse Atreus soonen doch bewaer:
Die voor ons haerdstede, en 't outaer,
Soo rustigh waeghden lijf en goed,
En troosten 't volck in tegenspoed.
Dat geen verrader sich verstout,
Om 't flickeren van 't Trojaensche goud,
Hen t'overlevren aen den Prygh,
En ons in 't heymelijck bekrygh.
En smoor half doon op doon gehoopt
In 't bloed dat uyt ons' wonden loopt:
En steeckt tot schrick van Grieckenland,
Door Hectors toorts de Vloot aen brand:
En geef uytheemschen gasten stof
Te seggen: hier is 't Kerreck-hof,
| |
| |
Daer Troje door Godloosen boef
Mycenen met haer' maght begroef:
Daer stond Achilles tent wel eer:
Hier Agamemnons: ginder veer
Werd dagh op dagh soo fel gestreen,
Om Menelaüs bruyt Heleen:
Hier lagh de vloot op desen hoeck.
Keer, O Godesse, sulck een' vloeck.
Bewaer Godin uw' kercken oock,
Op datme' u tempel pleghtigh smoock:
Op dat u reuckwerck opwaerts rijs',
Na d'eenmael aengenome wijs,
Na d'eenmael voorgeschreven plicht:
't Sy dat ghy droef of heller licht.
Begunstigh doch Apollos soon,
Den taelman van den oppertroon:
Die sich op Gods geheym verstaet,
En alle teeckens gade slaet.
Die vaeck kan spellen 't ongesienst:
En wien de suyvre Godesdienst
Soo diep en swaer ter herten gaet,
En achtse een pyler van den staet:
Een pyler daer de staet op leunt:
En om dese oorsaeck sigh bekreunt
Vaeck met den wereldlijcken staf:
Al neemtmen 't hem soo qualijck af.
Weer van ons alle nieuwigheen.
Bevry voor vleck uwe outerkleen,
En neem de priesters in uw' scharm,
Die uwe altaeren houden warm.
Sy heeft u toegeknickt. nu wend u tot de nood:
Heft aen een nieuwen dans, en maeckt haer' Godheyd groot.
| |
| |
O kracht die niet en syt t'ontvlien:
Geweld dat tusschen uwe knien
Beklemt de diamanten spil:
Daer 't al op draeyt na uwen wil.
Die hebt van eeuwicheyd gesaeyt
't Saed, daer de tyd sijn' vrucht af maeyt.
O dwangbestuurster van al 't werck,
Die Goon en menschen steld een perck.
Hou vast en ancker van 't gesticht
Der weereld, die in tegenwicht
d'Hoofdstoffen houd. o suyl, die self'
Draeght onbeswaert dat swaer gewelf.
O die met yseren scepter heerscht,
En blyfter laest, en waert 'er eerst:
Die Hemel, Aerd, en Hel bestiert,
En maeckt dat elck uw' Godheyd viert,
Die op haer' beurt de starren riept,
En meerdre en mindre Goden schiept,
En blijft versteenight en verstockt,
En hebt al 't noodlijck quaed berockt.
Saturnus sijnen vader lubt,
En 't pekelschuym met bloed bedrupt:
Eene oorsaeck datter Venus quam,
Met haere onkuysche minnevlam.
Jupijn ontvonckt door Cypris strael,
Voorts walghde van sijne eegemael
Die bleef verschopt, en al sijn' feest
Was hoer, of jongen, of een beest.
Mercuur werd d'alderslimste dief,
En Bacchus kreegh de kruycken lief,
En struyckelende na den dronck,
Song haylge veersen dat het klonck.
| |
| |
Mars groeyde in bloed en menschen moord,
Dat Reusen quamen fel aen boord
Den Donderaer, met smaet en schimp:
Doense Ossa parsten met Olymp,
Eer hen een starcker overwon:
Dat Minos Bruyt, het geyle dier,
Sich liet bespringen van een' Stier:
Dat d'Africaen so wreed als sterck,
Van menschen hoofden boude een' kerck:
En dat sijn Tempelpriester had,
Een Doodshooft tot een wieroock vat:
En, eer hy noch gebeden sprack,
Een' menschen ongeltoorts ontstack:
En plengde, met een' heylgen schijn,
Paers menschen bloed, in plaets van wijn.
En offerde, den Goon tot brand
Halflevend' menschen ingewand:
Terwijl een menschen darrem sluyt,
Om 't lijf sijn' taeye menschen huyt,
Sijn offerkleed, en feestcieraet:
En song, en schreeude sonder maet,
Wt parckement vol bloedrood schrift:
Verruckt door innerlijcke drift:
En deé weergalmen op elck vaers
Een' rey van woeste moordenaers:
Wier wapen, swaerd noch, kortelas,
Maer kaeckebeen of schinckel was:
Dat Tantalus noch vuyl bemorscht
Van versche moord, opschaffen dorst
Het vleesch sijns Soons op Jovis disch:
Niet by geval gebeurt en is:
| |
| |
Maer onontworstelbaer bescheer!
Ghy self waert d'oorsaeck, u koomt d'eer:
Die dobbeltrony Janus slacht,
Die achter grijnst, van vooren lacht.
Soo noch 't verraed smeult in zyne asch,
Ontdeckt sulcx doch uw' priestren ras:
Scharp Argos sabel langs hoe meer:
En Priams standers werp ter neer.
Houd op ghy hebt voldaen. het nootlot heeft volkomen
Uw' danssen, en gesang goetgunstigh aengenomen.
|
|
Auteursrechtvrij