|
| |
| |
| |
Pastorelle.
Stemme: Amarilli mia bella.
SEght my Sylvia, seght my,
Hoe komt, dat ick myn vee hier in de weyden,
Van u kudde moet scheyden ://:
VVaarom begeert ghy, dat u jonghe lammen,
Van myn Oyen niet mammen?
En dat myn Rammen niet met uschapgens spelen,
In 't gemene ://: ://: en telen.
Is u lant vry wat grooter,
Of dunckt u datter veel weynigher schapen,
In myn koytgen gaan slapen ://:
Sylvia lief, ick bid u siet wat verder,
Op de dueght van u herder,
| |
| |
En van syn weyen, die sullen 't vee vermeren,
Hout een mate ://: hout een maat in 't begeren.
Is myn Erf kleen in 't ronde,
Het is so wel beset: VVolven en Beren,
Kuenen my nergens deren ://:
Al ist getal der Lam'ren niet ten vollen,
'T geeft my seer fyne wollen,
Soo soeten boter, en ooc soo vette keesen,
Als de uwe ://: als de u mogen wesen.
Laat Corydon met lust t' vee van ons beyden,
Dag'lyckx dryven en weyden ://:
Gaat ghy maer heen, tegens hy weer sal komen,
Bloemkens vergaaren en daer so met malkand'ren
Onse liefde ://: onse liefd' doen off'randen.
| |
| |
Stemme. Amarilli mia bella.
O trouwe Companjy van myn ellende,
Stort en vloeyt sonder ende ://:
Droevighe stem verkracht nu myn gedachten,
Troosteloos suchten berst uyt de gront myns hertes,
En getuyget://: ://: myn smerten.
Maer helaes! wat ick segge,
Myn lichaem kan niet meer suchten of klagen,
Of geen schreyen verdraghen ://:
Myn ad'ren die in 't minne-vier verdroghen,
VVeyg'ren nat in myn ooghen,
'T flauw kloppend' herte, en geestelose longhe,
Die begeven ://: //: myn tonghe.
| |
| |
So vlammen sonder lucht, en groote vuren,
In 't besloten niet duren ://:
Zoo uwen brant syn hette niet kan uyten,
(Spyt al de minne) dan sullen u begeven,
Beyd' de liefde ://: ://: en leven.
FINIS.
Stem. Alst begint.
VAn waar kompt my 't verdriet, dat ick niet meer geniet,
Dat ick niet meer geniet ://: de soete rust der nachten,
Het voetsel van myn crachten,
Soete saap die geschapen syt in wyse, van geest en spyse :/:
Dat ick u, u, u, dat ick uverliese verliese,
| |
| |
Ogh! 'tis liefdens gewelt, die my 't gemoet onstelt,
Verwarrende myn sinnen, in 't ongerustigh minnen ://:
Met druck verblyen, 't syn toveryen ://:
Och hoe vreempt, vreempt, vreempt, och hoe vreempt ist vryen.
Nu dan ziel hebt gedult, tot dat de uur vervult,
Den last eens van u wende, of dat hy 't leven ende ://:
Och, och, och, salick noch,
Den troost langh derven, en niet verwerven ://:
Zoo moet ick, ick, ick, zoo moet ick haest sterven.
Lieven doet Leven.
| |
| |
Op de stemme, Myn mans foret.
Ey gunt my 't geen daer om ick bidt,
Met tranen ende klachten.
Laet Herderin, u koele sin,
De winter is nu heel voorby,
De May staet voor de dueren:
Een yder een die is nu bly,
Moet ick alleen noch trueren?
De Son daer al 't gewas van leeft;
Die breeckt de lange nachten,
| |
| |
De Son oock nieuwe lusten geeft,
En wackert onse krachten.
Het duyfgen is al lang gepaart,
De kievit leyt nu opter aardt.
De vruchten van syn vryen.
Het schaepgen uyt het droeve stal,
Verhueght sich inde weyen:
Zal ick myn truerigh ongeval,
Het gantsche jaar beschreyen;
Zyn d orre lichaem ruymen:
Zo gy de klachten die sy doet,
Noch langer wilt versuymen.
|
|
Auteursrechtvrij