Minne-plicht ende kuysheyts-kamp
(1625-1626)–Johan van Heemskerck, Joost van den Vondel–
AuteursrechtvrijAls mede verscheyden aardighe en geestige nieuwe liedekens en sonnetten
[pagina 142]
| |
Dese dreyghementen,
Stoffende op de kracht.
Van al uw ziel, sin, en gedacht,
My inneprenten
Een Joockinus nae den strydt,
Daer ghysoo graegh nae zyt.
Al het braeve tarten,
Dat my krygh bereydt,
Door lieflyck licht is aengeleydt,
Op de strydt der harten,
In vriendtschap en in vree,
Soeckt ghyt? ick soeck het mee.
| |
[pagina 143]
| |
Met uw al buygende handt, dat hartje steenigh,
En maecken 't leenigh.
Dat wederspannigh, dat hartje schots, en schichtigh,
Vant schittren uwer toorts, sal ommekeeren.
En minnen leeren.
Andere fierheydt sal eens haer boesem mannen,
Zy sal (hoe fel zy nu vliet) sonder t' zaegen,
Uw vlam nae jaegen.
Schreumende maeghden, en onervaeren borsjens,
Kundt ghy wanneer 't u lust, haer vreese korten,
En moed instorten.
Dan leert men luchtich ten sachten bed uytstyghen,
En in een ondersiel ter venster vaeren,
Op sang en snaeren.
| |
[pagina 144]
| |
HEylighe Venus, die 't roer houdt aller harten,
Hoe komt het hartje van myn Nimphe goelyck,
Soo onghevoelyck?
Soud het wel weesen, dat uw vermoghen vlammen,
Op bosem, die de golven stadigh natten,
Niet konnen vatten?
Neen seeker, neen neen, ghy selve zyt gesprooten,
Uyt grondeloose zee, nochtans verdroncken,
Daer niet uw voncken,
Maer ick gheloove, wilt ghy u konst betoonen?
Dat ghy de rauwe borst met sneeuw bedoven,
VVel gaer suldt stooven.
Maerick geloove, datghy noch eens sult kneeden,
| |
[pagina 145]
| |
Dan leert men sachjens, om d' ouwde lien te mompen,
Syn voetjens setten, dat het niemandt luyster,
Alleen by duyster.
Dan leertmen listigh, ter sluyck syn boel inlaeten,
En vloecken 't kraecken vande deuren trappen,
Die 't willen klappen.
Dan leertmen laf jes, als afgement van minne,
Het geven op, en in liefs armen glyen,
De lipjes vlyen.
Dan leert men flaeuwtjens de weerloose ooghjes luycken,
En lieve lipjes aen liefs lipjes lymen,
En soo beswymen.
Dan leert men eyndtlyck, aen liefjes hals besterven,
En stoutertjens op liefs mondt syn verlooren,
| |
[pagina 146]
| |
Zieltjen naespooren.
Dan is het vreede, en het verwonnen hartjen
Versweert te striblen tegens de gebooden,
Der minne goden.
|
|