Minne-plicht ende kuysheyts-kamp

Als mede verscheyden aardighe en geestige nieuwe liedekens en sonnetten

[p. 117]

Op de wys: Om een die ick bemin, ben ick in rouwe,

LIchtvaerdich avontuyr wilt doch versachten,

Myn swaere tegenspoet en droeve klachten.

Jek waenden myn van vreughden te versaaden,

En met de Coningin, myns herten afgodin:

En haer ghespeel vriendin, in weelden baaden.

De winter was docht myn bequaem gheleghen,

Als de revieren syn als wyde weghen,

Dat men kan afen toe van alle syden,

En alsmen op een baan, al by de lichte Maen,

Met paaren placht te gaan op schaatseryden.

Maer laes de vlugge tyt doet myn beletten,

Die gaet hem neffens myn en by myn setten,

Een dach valt myn een uur, de jaaren, daegen,

VVaer dat ick sidt en stae, ick vaer, ick ryd of gae,

De tyt die volght myn nae, te paard en waeghen.

Myn Lief, en t'avontuyr, syn myn afgunstich.

Myn lief, op myn versoeck ontseydt myn kunstich.

[p. 118]

 

Het avontuyr is myn te wispelt uyrich,

 

De gryse snelle tyt, die al myn vreucht benyt,

 

Alssins ghy by ons syt kort ongheduyrich.

 

 

 

Om Somer, Lent, en Herbst, placht' ick te suchten,

 

Niet om de bloemen noch om schoone vruchten,

 

Of dat de kracht van kruydt myn sou ghenesen,

 

Of dat de vochte douw, myn brant verkoelen souw,

 

Maer dat ick by me-vrouw, nae wens mocht wesen.

 

 

 

Hoe lieflijck kan ick myn dit gaen verbeelden,

 

Myn duncktick swem in een rivier van weelden,

 

Dat myn der Goden macht dan niet en schorten,

 

Of dat ick Jupyn waar, ick vloog gheswind by haar,

 

Ick souw, Fortuyn (oock daer) tyts vlengels korten.

 

 

 

Princes het Avontuyr sal ons bedrieghen,

 

Sy kan soo snel, gelyck de tyt vervlieghen,

 

Reyckt myn de handt haest, laet ick u gheleyden,

 

Daer geen Fortuyn verdwaeldt, noch goude sonne daelt,

 

Daer ons geen plaets bepaelt, noch tyt kan scheyden.

 

 

 

H.S.