|
| |
| |
| |
Het derde bedryf.
Burgemeesters. Aertsbisschop. Rey van Agrippiners.
KLim zacht, vermoeide Vorst, geef my uw rechte hand.
Nu zet u hier. dees trans heeft over 't platte land
Zijn uitzicht, ick verneem alree des Konings tenten.
Ick zie het Maeghdenheir, verdeelt aen regementen,
O Jesus, troost uw volck.
Getrouwe God, hoe kuntge dit verdragen?
De vyand heeft een zeissenwagenburgh geslaegen
Naer Stad toe, als een wal, die stoot haer voor de borst.
Het voetvolck van weerzy, gelijck een ysre korst,
Bedeckt de lendenen. de ruiter, op de hielen
Van achter, kleed den rugh van dees gedoemde zielen.
Zoo ziet men voor de banck een stomme kudde staen,
Terwijl de slaeger zich gereed maeckt, om te slaen,
En mes en reedschap slijpt.
Wat middel om beschermen?
Wat raed? men hoort de Stad, en alle dochters kermen,
Van torens, muur en poort. het grimmelt'er van liên.
De daecken zitten swart, om 't schouwpel aen te zien,
Zoo verre d'ooghstrael reickt door eenen nevel traenen.
Hoe stillen wy 't gekrijt van zoo veel onderdaenen?
Men wringt de hande vast met jammerlijck misbaer.
Men krabt den boezem op. de handen gaen in 't hair.
Men kan het volck van wal, noch steile torens weeren.
Dit kermen moght ten leste in oproer wel verkeeren.
d'Oploopende gemeent vervloeckt de hoofden vast.
't En zy men middel raem, ick zie de Stad in last.
Toen dit verwaten Hoofd gereed stond met zijn schaeren,
Om daetelijck, daer Paeuw, en Mincius vergaeren,
Te zetten over stroom, recht toe naer Vatikaen,
En 't heiligh Capitool, zat elck om 't zeerst belaên.
| |
| |
Geheel Italien, verlaeten, en verlegen,
Zagh deerlijck uit om troost: meer alle harten zeegen,
Behalven 't leeuwenhart van Leo, die den Stock
En Vlegel van Gods Stoel groothartigh tegens trock,
Met zyn' gekruisten staf; gehult met myterstraelen;
Gevolght van Bisschoppen, en pracht van Kardinaelen,
En schutte op zijnen staf dien vreesselijcken slagh,
Ia brocht den schrick in 't hart, dat God noch mensch ontzagh.
'k Voel Leoos yver brand in mijn gemoed verwecken.
Men laetme slechs begaen. ick wil hem tegenstrecken,
Zoo daetelijck. 't is tijd. men laetme slechs begaen.
Ick wil met mijn gezicht dien Bazilisk verslaen.
De kudde geeft zoo licht den Harder niet ten besten.
Quam Aniaen niet weêr behouden in zijn vesten?
Schold hy dien Heremijt dat dreygement niet quijt?
Heeft Lupus zoo zijn stad, zijn schaepskoy, niet bevrijt?
Verlaet de Harder ons de kudde zal verstroien.
Die bloedmuil zwoer met tack, en wortel uit te roien,
En met zijn winterbijl te slechten, vlack als slijck,
Dit doornen bosch, het welck den Roomschen tot een wijck,
En oorlooghszetel streckt. hy scheld een bosch van doornen
Dees Stad, om datze draeght een kroon van spitse toornen,
Op haer gezalfde kruin, zy dreigenze algelijck,
Om haer getrouwigheid aen Rome, en 't Roomsche Rijck,
Welx maght de Noorman zwoer te kneuzen, en verdelgen.
Ick kan 't in eeuwigheid verduwen noch verzwelgen,
Zoo koel, zoo schandelijck, en zonder weer te bien,
Met goeden oogen dus, dit treurspel aen te zien.
Een yeder volgh zijn' zin: ick wil my zelven quijten.
Men zalme nimmermeer flaeuwhartigheid verwijten.
Zoo wil ick liever zelf ('t is tijd om werck te spoên)
Met al ons Ridderschap, een' stercken uitval doen,
En midden in den drang met al dees Maeghden sterven;
Zoo blijckt het noch, dat wy noch hart noch yver derven.
| |
| |
Zoo waer de Burgery een lichaem zonder hoofd.
Wy zijn noch niet geheel van ons verstand berooft.
De Burgers zullen u dat nimmermeer vergunnen.
Wy moeten gaen, en doen altzaemen watwe kunnen.
Dit schichtigh stuck vereischt een kort en snel beraed.
Stijght af met my, ick hoor al weêr gerucht op straet.
Juliaen. Attila. Beremond.
ICk heb, om vader Mars met heiloos bloed te zoenen,
De maeghdevloot gedeelt in ellef Legioenen,
Omringt met ruitery, en voetvolck, in 't gezicht
Der Stad, die vol geschreis genade zingt, en zwicht.
Men wacht op uw bevel, om strax dien roof te slaghten.
Men dient, om Ursuls wil, een dagh of twee te wachten.
De nood verbied het u. het krijghsvolck staet en vlamt,
Op dit bekoorlijck slagh. het krijghsvolck raest, vergramt
Dat 's Konings oogen vast naer Ursuls oogen draeien,
En zy van 's oorlooghs oeghst geen minnevruchten maeien.
Indienghe 't Recht vertreckt, dit heir van wachten moe,
Van geilheid aengeport, tast lichtlijck daedlijck toe.
Ghy zult de dapperheid de zenuwen afsnyen,
En langer niet met Mars, maer onder Venus stryen,
Met een en laffen hoop. der Joffren vleiery
Zal 't leger om doen slaen, en trecken op haer zy.
Och Juliaen, de Min verbied dit bloed te storten.
Ghy zult der Goden, oock uw eigen eer verkorten.
Waer suft nu Attila, die, met gelaersden voet
Eens stampende, van schrick den aerdboôm davren doet?
Zijt ghy 't niet in wiens deughd wy Scythen zijn gehouden?
Die 's grooten Caesars stoel zyn' moedwil hebt vergouden?
En doen bekennen, dat al 't noorden roemen magh,
Hoe Rome niet meer zy onwinbaer, als het plagh?
Ick wou den Koning wel ['t belief hem op te mercken]
Met een niet veer gezocht en levend voorbeeld stercken.
| |
| |
Uw' voorzaet zelf, die zege op 't godloos bloed bevocht,
Werd uit den Joffrenroof, de bloem daer uit gezocht,
Een schoone maeghd vereert. Die krijgsheld, zoet op 't minnen,
Docht langer om geen kroon, maer slechs om 't hart te winnen
Van 't allergoelijckst beeld, dat in zijn harte lagh.
Een Vorst, die 't al gebood, een boel naer d'oogen zagh,
Werd slaef van zijn slaevin. zy bond het zwaerd in scheede,
Met vlechten van heur hair, en oorelooghde in vrede;
Waerom het heir geterght, in 't ende aen 't morren viel:
Dat hy verwijft, niet meer de rechte heirbaen hiel;
Het Rijck veel afbreuck leed, ja schendigh most vervallen,
Ten waer m'er in verzagh. zy stonden met hun allen
Gereed, om tot de keur van een rechtschapen hoofd
Te gaen, 't en waer de Vorst der Wyzen raed gelooft,
En 't oproer daedelijck gestuit had, en bejegent
Met Venus wederga, met schoonheid rijck gezegent;
Betoonende, dat zy, met recht beminnens waerd,
Noch niet verbasterd had zijn' eersten heldenaerd;
En leggende eene hand op 't hoofd, de Schoone onthoofde
Met d'ander, en dit vier in 't bloed der boelschap doofde.
Dat voorbeeld streck een baeck, en ghy den onderdaen
Een spoor. men vang van u dien Maeghdenoffer aen.
Dan Ursuls doode lijf aen eenen pael geslaegen,
Om door 't gezicht de Stad verbaestheid aen te jaegen,
En als de zonne zinckt voor d'opgereze maen,
De gantsche maght van 't heir gedreven stewaert aen,
Om met een' avondstorm dees zidderende wallen,
Vol schrix, door zoo veel moords, al t'effens t'overvallen.
Ick zweer het by mijn hoofd, 'k en zal niet minder zijn,
Dan eenigh voorzaet was, al waer het slechs in schijn.
Als ick dien degen zwaey, zoo pas mijn spoor te volgen.
De Min woed allerfelst, wanneerze word verbolgen.
| |
| |
Zang.
DE wijnpers van Gods grimmigheid
Zal witte en purpre druiven parssen,
En met een' rooden dauw vervarsschen
Dit veld, dat om vervarssing schreit.
Gods snoeimes strecken zwaerd, en spiessen;
Zijn wijnbergh 't Ellefduizendtal,
De druiven, die hy parssen zal,
En aen den wijnstock Jesus wiessen.
De paerdevoet dreight in dees druif
Te trapplen met bloeddroncke hoeven
(Helaes hoe drucken ons dees schroeven!)
Dat hen het sap om d'ooren stuif.
Die most wil ons te bitter smaecken,
Maer alle Hunnen droncken maecken.
Tegenzang.
't Is Wijnmaend, 't is de rechte tijd.
Laet dien Wijngaerdenier betyen,
Die maet kan stellen yeders lyen.
Hy zet den merckpael van den strijd.
Hy geeft by beurte zon en regen,
Dan zonneschijn, dan regenvlaegh.
De zonne schijnt niet alle daegh,
Noch juist wanneer 't ons valt gelegen.
Het water leit niet eeuwigh vlack.
Het onweêr weet zijn tijd, en stonden.
't Staet al aen tijd, en maet gebonden,
Wat voorvalt onder 't hemelsch dack.
Gods roeden, die het lichaem plaegen,
Zijn bezems, om de ziel te vaegen.
| |
| |
Toezang.
Ghy zalige Englen altemael,
Ten dienst der vromen, uitgelezen,
Daelt neder, yeder met een schael.
Koomt, schept het sap der zuivre bezen,
En mengelt dit, dat bidden wy,
Met bittre traenen, die wy schreien.
Daelt neêr, onsterffelijcke Reien.
Verkeert dees gal in leckerny.
Verquickt ons, midden in doods pijnen,
En parst uit alssem puick van wijnen.
|
|
Auteursrechtvrij