|
| |
Het twede bedryf.
ZOo Venus, 't hemelsch moe, uit lust om aengebeden
Te werden hier beneên, met menschelijcke leden
Haer Godheid noit bedeckte; of eenig sterflijck volck
Verscheen; gelijck de Zon, met eene dunne wolck
Betrocken, zomtijds zich vertoont voor 's menschen oogen,
Op datze haeren glans, en schijn verdragen mogen,
Zoo doet zy 't nu, en heeft vermomt het aerdrijck in,
En koomt voor my, in schijn der schoone vyandin;
Een licht zoo schoon, als oit op d' aerde blonck van boven,
Om al wat naer de kroon der schoonheid steeckt te dooven.
O aengebede Zon, hoe helder ging de dagh
In mijnen boezem op, zoo dra als ick u zagh!
Hoe smolt erfvyandschap, en onverzoenbre vrede;
Die ons verplicht, met onherroepelijcken eede,
Te vloecken 't Christen bloed, en nimmer, openbaer
Noch heimlijck, in verbond te treên met hun autaer.
Dit hart, dat gistren noch verbittert deze wallen
Bestormde, is my met zwaerd, en beuckelaer ontvallen,
Voor 't hemelsch aengezicht der Goddelijcke Maeghd;
Om wie my liever vre dan ooreloogh behaeght:
Gelijck God Mars, dien wy met menschenoffer eeren,
Weleer, om zijn Godin, zich zomtijds niet wou keeren
Aen veldslagh, noch belegh, maer smeet de wapens neêr,
En maeckte zijn vrindin vooghdes van zijn geweer.
Nu ga ick langer niet met oorelooghsgedachten
Meer zwanger, noch legh toe op 't vullen van stads grachten,
| |
| |
Op 't rammen van den muur, of torens dick gemetst,
Noch quets geen vyands borst; maer voel myn borst gequetst,
En doodelijck gewond van d'aengename bogen,
Waer mede dees Diaen de zielen door haer oogen
Zoo treft, dat kunst noch kruid die wonden heelen kan.
Wat suf ick voor dees Stad! men vlie, men treck'er van.
Het Maeghdenleger houd het mannen heir belegen.
Al wat ick zie, de krijgh, en 't krijghsvolck, staetme tegen.
Mijn quijnende gemoed, verwonnen van de Min,
Geeft zich gewilligh op aen deze Koningin.
Zy bindme met een snoer, gevlochten van haer vlechten,
En voerme zoo in Stad. ick geef het zonder vechten.
Hoe nu? gelijckt die stem naer Nimroths grooten neef,
Gods Roede, die den schrick in alle Vorsten dreef,
En om Europe niet alleene koomt krackeelen,
Maer eischt de weereld noch twee overige deelen,
Door 't heiligh oorloghsrecht van Mars bebloede kling,
Die hy van Mavors zelf, tot dit gebruick ontfing.
Wat schutter schiet een' pijl, 't en zy uit uwe kokers?
Is d'aerde uw aenbeeld, zijn uw vuisten niet de mokers,
Die 't al vermorselen, en brijzelen, als glas?
Wat meeren overstaptghe niet, gelijck een' plas?
Men hoorde Illyricum verwonnen deerlijck schreien,
De Thrax, en Macedoon, en Mysie, en Achaien.
Al wat aen deze zy van d'Alpes ackers bouwt,
In dal, of op geberght zijn eige kracht mistrouwt.
Ghy hebt Hesperien, en Gallien doen roocken;
Den Donau, en den Rijn de horens knap gebroken,
En maeide met uw zein, met eenen slagh, om veer,
Al wat'er 't hoofd opsteeckt, aen 't Adriatisch meer.
Zou zulck een God zich aen een wasse pop vergaepen,
En reuckloos zijn fortuin in haren schoot verslaepen?
De Goden hoeden ons voor zulck een lasterstuck.
Alcides zelf droegh wel het zachte minnejuck,
| |
| |
Ley leewshuid af en knods, voor lieve goelijckheden,
En stond naer joffrengunst met vleiende gebeden.
De boogh wil in den krygh niet staegh gespannen staen.
Het minnen is in 't end hem jammerlijck vergaen;
Toen hy van Dianier onweetend werd vergeven,
Door 't offerhemd, met gift van Nessus bloed bewreven.
De wellust heeft gevaer, en duizend zorgen in.
Het zwaerd des Krijghs verroest by 't wapentuigh van Min.
Och Beremond, mijn oogh zou al te deerlijck doolen,
Indien 't meer schoonheid zagh in Keulens gloende kolen,
Dan in de kolen, die in Ursuls aenschijn staen.
Indien het zwymen van dees Stad, dees halve Maen,
Besprengkelt van den Rijn, meer lofs werd toegeschreven
Van my, dan 't geen men ziet in Ursuls aenschijn leven.
Zy mengt eerbiedigheid met een vrypostigheid.
Het vriendelijck gelaet, verzelt de majesteit.
Al dooldeze onbekent, noch zou men zien en hooren,
Dat dees van Konings bloed, en stam most zijn geboren.
Men wensch die vrouw geluck, die haer ter weereld braght,
En 't schip dat herwaert dreef met zoo een' schat bevracht.
z'Ontschuldighde zich zelf, toen d'oogen my bekoorden,
Of zy mijn Majesteit onweetende met woorden
Gewond had, ja voorwaer wel doodelijck gewond,
Met die begaefde tong, met dien koraelen mond.
Die Meeremin wou juist dees oevers niet vermyen,
Om my, op 't vaste land, dees schipbreuck te doen lyen.
Ick moet, o Vorst, met u bekennen, dat die geen,
Die Ursul zonder min aenschouwt, eer marmersteen,
Of harde rots gelijckt, uit Kaukasus gehouwen,
Dan eenigh mensch, dien wy rechtschapenheid vertrouwen.
Waer vind men in al 't heir zoo stout een' oorlooghsman,
Die koel en liefdeloos dat aenschijn aenzien kan?
Hoewelze, door den drang der kryghsliên, ingetogen,
En schaemrood heenen treed, met neêrgeslagen oogen;
| |
| |
Den dartlen straf ontmoet, den zedigen beleeft,
En niemants vlam, noch vier het minste voedsel geeft.
Maer evenwel een' held ten scepter opgewassen,
En 's weerelds heerschappy, zou 't al te qualick passen
Te slibbren in het veld, en buiten 's oorlooghs baen,
Tot argernis des volcx, dien onwegh in te slaen.
Ghy zijt in 't Scytisch heir van kindsbeen opgetogen,
Hebt uit uw voesters borst dien strijdbren aerd gezogen.
Een beucklaer was uw wiegh, de kille stroom uw bad,
Geweer uw poppetuigh, en eerste kinderschat;
Voortaen het ridderspel, een weeligh paerd te temmen,
Den Donau op zijn smalst, dan wyder overzwemmen,
En leeren hitte en kou verduuren zonder pijn.
Uw zwangre Moeder zagh, hoe yemant, in den schijn
Van Mars, haer vrucht het zwaerd quam binden op de zyde,
En u tot zijn autaer, van uw geboorte af, wijdde.
O onverwinbre Vorst, bedenck eens wie ghy zijt,
Wat ampt ghy nu bekleed, noch laet ons dit verwijt
Niet snyden in het hart, dat Attila aen 't suffen,
Zich van een Christe non in 't bedde laet verbluffen.
Och Offervinder 't oor is voor die rede doof.
Bega geen legerschand, noch brandmerck 't Hunsch geloof.
't Geloof moet in een' Vorst wat dulden en gehengen.
Hy mach zich in geen echt met heiloos bloed vermengen.
Zy zal door hooger hoop zich voegen naer ons wet.
Hardneckige aerd volhard in d'aengebore smet.
Ick wacht haer vast. misschien laet zy heur dwaeling varen.
Daer komtze. quijt uw ziel, of ghy heur kunt herbaeren,
Terwijl ick spreecken ga mijn Maerschalck Juliaen.
De Goden laeten dit naer mynen wensch vergaen.
DOorluchtighste Vorstin, de Vorst heeft my geboden
U ten autaer van Mars, uit zijnen naem, te nooden,
| |
| |
Door deernis met uw vloot, en Maeghdelijcken stoet.
Nu kuntghe, wiltghe noch, het Koningklijck gemoed
Verzachtende, zoo veel geboeide zielen slaecken,
Door eens het outerbeeld met wieroock te genaecken.
Bera u kort; dewijl de krijgh geen uitstel lijd.
Het zy ghy Wichelaer, of Offervinder zijt,
Wat verghtghe my, 't geen strijd met ons gewoone zede?
Ick heb my al beraên, en ben in God te vrede.
Te vrede? weetghe niet wiens Goden ghy bestrijd?
Zoo gaetghe 't leven quijt,
't En zy ghy Christus naem verzweert voortaen te noemen,
En eert die rechte Goôn, waer op wy Hunnen roemen.
Wy roemen eenen God, die alles heeft gebouwt.
Dien blooden dooden God gehecht aen 't schendigh hout?
Dien oock, die alle maght door 't sterven heeft verworven.
Der Scythen Goôn zijn noyt begraeven noch gestorven.
't En waer misschien Jupijn, wiens grafste Kreten eert.
Jupijn met Mars om hoogh alle andre Goôn regeert.
Neen Christus heerscht om hoogh met zijnen lieven Vader.
Wiens eenige afkomst werd verkocht door dien verraeder?
Een Vader, die ons vrijt door dit verkochte goed.
Door 't storten van zijn Kinds onnozel hartebloed?
Hoe kan een Vaders hart zijn afkomst zoo vergeten?
Hoe kan Saturnus zelf zijn eige vruchten eeten?
Wie droegh 't begraeven kind herlevende in Gods schoot?
Wie voerde uw' Herkules ten hemel, na zijn dood?
Uw rot verslind, en snijd het menschevleesch aen deelen.
Neen ghy, na'et moorden, stroopt uw vyands beckeneelen,
De huid al warm 't van been, vergult die tot een' kop;
Verzwelght het laeuwe bloed: verkropt uw' helschen krop
Met vrouweborsten, zoet van smaeck, met mannespieren;
Min redelijck dan zelfs de wilde woeste dieren,
En 't al verslindend woud, dat noit at zijns gelijck.
Wy Scythen offren Mars slechs vyanden van 't Ryck,
| |
| |
Die zich aen onze Goôn, en Koningen vertasten.
Uw Tauren offeren Diaen d'uitheemsche gasten,
En paeien de Godin met lillende ingewand,
Van menschen zonder schuld, een gruwzaeme offerhand.
Ick zwijgh van kindervier; van die, om scheel van Goden
Vol haets, den nagebuur ter offermaeltijd nooden,
Op kruiswegh, en by kerck, vol galms van pijp en zang,
En harden 't, nacht en dach, wel zeven etmael lang.
Met nuchtren zinnen dan, na'et huppelen en danssen,
Malkandren onderling, by tafelen en kranssen,
Gezeten in den baerd: een yeder vuist een klaeuw,
Vol oogen, en vol bloeds; en, na dien moord, al raeuw
Den doode nagebuur halflevende opgegeten.
Quansuis de Godheid smaeckt die kostelijcke beeten.
Zoe voed het Heidendom een eeuwigh moordkrackeel.
Zoo maeckt het van de kerck een schricklijck moordtooneel.
Uw Priesters paeien God noch daeghlix op d'autaeren
Met been, en brein, en bloed, waer in de zielen waeren;
Een leckre spijs, een dranck, die boven nektar smaeckt.
Wie 't Hunsch geslaght dan scheld, en menscheneeters maeckt,
Gelyck 't gerucht nu loopt, die maeckt hen noch wat beters
Dan 't Christen volck, met recht gescholden Christeneeters.
Ons Priesters luisteren naer geen' verzierden vond,
Maer naer d'onfeilbre stem, 't Orakel van Gods mond,
Naer Jesus, 's hemels tolck, d'almachtige, en al wijze,
Die, onder schijn van weite, en wijndruif, tot een spijze,
En dranck, zijn lijf en bloed, des nachts, gaf, aen den disch,
Zijn jongren. Heidensch brein, dat Gods geheimenis
Noch mond gelooft, durf bits ons Christeneeters noemen,
Om met die lastering zijn' moordlust te verbloemen:
Maer zoo door ons autaer des Hooghsten eer verkort,
Of eenigh mensch, aen lijf of lidt, beledight word,
Zoo ruim ick 't veld van zelf, en geef u dit gewonnen.
By u verheft men hoogh de zuiverheid der Nonnen,
| |
| |
En echteloozen staet, met hoop van dubbel heil;
Daer midlerwijl de faem geen ander volck zoo geil,
Noch hitsigh scheld dan dit, 't welck, op de vont geteeckent,
Zelf overspel geen schand, noch bloedschand schennis rekent;
't Welck, onder schijn, dat elck de Godheid offer brengt,
De lampen dompt, terstond in 't honderd zich vermengt,
En acht geoorelooft een blinde en donkre schennis.
Een maegd aen God verlooft, als ick, heeft gansch geen kennis
Aen zulck een vreemde tael, die ghyliên best verstaet.
Dit weet ick, waer een Hun of God zijn klaeuwen slaet,
Al roockende van moord, daer blijft niets ongeschonden.
Hun dartle moedwil staet aen kerck noch koor gebonden.
De wyde weereld waeght van 't Jofferen geschreeuw.
En wat mijn heir belangt; des winters viel noit sneeuw
Zoo zuiver, uit de lucht, op uw Rifeesche bergen,
Als Ursuls Maeghden zijn, die sneeuw en hagel tergen.
Beleefde Maeghd, ghy streckt u zelve een lastigh Juck.
Geluckigh stond uw staet, begreept ghy uw geluck.
Ontdeckme mijn geluck, waer in het zy gelegen.
In 't hart van Attila, tot Ursuls hart genegen.
Val Mars terstont te voet, uw' dooden ongod af.
Verbid dees bange Stad van haer gedreighde straf.
Bescherm uw eigen lijf, met eenen d'andre troepen.
Aenvaerd des weerelds kroon: ghy wordt'er toe geroepen.
Britanje waer te kleen voor zulck een groote ziel,
Op wie het keurigh oogh des grootsten Konings viel.
Al 't leger offert u zijn beuckelaers, en speeren,
Ghy kunt dit oorlooghsspel in Bruiloftsspel verkeeren.
Hoe beurt uw Eiland dan ten hemel zynen kop!
Hoe haelt dit huwelijck uw' stam zoo hoogh in top!
Nu ghy op's Vorsten troon zoo trots te prijck gaet zitten,
En paert de wapenen der Hunnen met uw Britten.
De heerelijckste kroon bestraelt alree uw hoofd.
Uw aenzoeck koomt te spa, by een aen God verlooft.
| |
| |
Ick heb een' Bruidegom, een eenigh' Zoon, verkoren,
Den schoonsten, die noch oit van vrouwen werd geboren;
Den maghtighsten, die oit een Konings troon bezat;
Den rijcksten, die oit roemde op onuitputbren schat;
Den goedertierensten, die yemant viel genadigh;
Getrouw in zijn belofte, in liefde, en min gestadigh;
Dat 's Jesus, dien ick min, en voor wiens kroon ick stry.
Hier koomt al weer een vlaegh, de zelve raezery.
Ontstelde harssens, och! hoe zal ick u genezen?
Versmaed ghy Attila? wie kan toch grooter wezen?
't Gestarrent suizebolt, het aerdrijck beeft voor hem.
De baeren van de zee gaen glippen voor zijn stem.
Zijn scepters reicken, van Maeotische moerasschen,
Tot aen de golven toe, die Atlas voeten wasschen.
In 't Noorden hy den kop des Ysbeers stucken slaet.
In 't Oosten deist voor hem de schuimenden Eufraet.
In 't Zuiden zweeten Nijl en strand der Africaenen.
Versmaedghe 't godlijck hoofd van zoo veel onderdaenen?
'k Versma dat gruwlyk hoofd, dien borsteligen baerd,
Dien platten neus, 't gezicht, dat ongediert vervaert,
Dien muil, die Jesus bloed verzwolgh met droncke togen.
De tyranny ziet hem ten norsse en dwaelende oogen
En aenzicht uit. 'k versma dat zwijnshair van dien Scyth,
Daer d'aerdboôm niet alleen, maer God om hoogh van lijd.
't Onnozel zoghlam zal met wreede wolven paeren,
De bloode tortelduif in 't arendsnest vergaren,
Het kiecken, en de vos gaen treên in een gespan,
Eer ick Gods trouw verzaeck, om zulck een aertstyran.
Zoo u de Veldheer niet gedreight had, heet van tooren,
Toen ghy hem flus begroete, en eer beweeest, mijn ooren
Die zouden ongebelght niet hooren zulck een smaed,
Dien Grootvorst aengedaen, die naer uw huwlijck staet.
Vorstinnen weeten, hoe men Koningen bejegent,
En wat heur past, die min met kroonen zijn gezegent:
| |
| |
Dies bid ick, toom uw moed, gesteurde Koningin.
Aenvaerd dit wieroockvat, het pand van 's Konings min.
Vergun my toch dees eer, dat ick uw ziele redde,
Uw lijf met een, en ley zoo schoon een Bruid te bedde.
Vat aen dit wieroockvat, en nader het autaer,
Een toevlught, en een wijck, in 't uiterste gevaer.
Vergeef het my, o God, heb ick dees reine handen
Besmet door wieroockreuck voor afgod Mars te branden.
Ben ick van Wichelaers verraeden, en verrascht:
Heb ick my schandelijck bezoedelt en vertast.
Daer leit het godloos vat, gebryzelt en gebroken.
Genade, o God, indien ick 't offer heb geroken.
Mijn Bruigom, heb ick oock, op dit afgodisch feest,
Door 't wieroockvat verzaeckt den trouwring van uw' Geest?
Wat Rijn, wat stroom, wat meer, wat grondelooze plassen
Vermogen lijf en ziel van deze vleck te wasschen?
Messias, slaeptghe nu? en vaertghe niet beneên?
Ghy hebt weleer de slang den neck en kop vertreên.
Vertre dit loos serpent, dat door vervloeckte wetten
Uw kuische zielen durf bezoedlen en besmetten.
O Vader Mars, Jupijn, Merkuur en Herkles, ziet,
Wat durf dit heiloos zaed, wat gruwlen doet het niet?
Verdaedight, het is tijd, uw heilige offerdissen,
Uw beelden, tempelen, uw zielgeheimenissen,
En d'offervaten, uw' autaeren toegewijd.
O Goden, toont dat ghy geen blinde Goden zijt;
Gelijck d'erfvyanden, die uwen dienst verzwoeren,
Dit daeghlix in den mond, en op de tonge voeren.
Gequetste Goden, toont, dat ghy uw haeters haet,
En die uw Godheid schend niet ongeschonden laet,
Attila. Beremond. Iuliaen.
HOe roeptghe zoo verbaest? begintze niet te wijcken?
Daer vlught dat helsch gedroght: dat heenen gaetze strijcken.
| |
| |
Men volgh heur na. men straf dit lasterlijck bedrijf.
Moet ons godvruchtigheid dit lyden van een wijf?
Van een die achter land de landen gaet beroeren,
En op haer zyde treckt al wat zy aen kan snoeren?
Dit wieroockvat getuight van haeren overmoed.
Daer leit het neergesmackt, getrappelt met den voet,
Geborsten, en geblutst, in ste van aengebeden;
Gods wieroock hier en daer in slyck en stanck vertreden,
In 't aengezicht van 't beeld, van onzen Vader Mars.
Ghy ziet dit beeld gekeert. de God ziet overdwars.
Hy heeft het gruwelstuck alree den neck geboden.
Rechtvaerdighste, waeck op. verdaedigh 't Recht der Goden.
Hebt ghy haer niet verzet, en gafze niet wat bots?
Zy luisterde naer my, gelijck een doove rots
Naer 't ruisschen van de zee. wie zagh oit yet verkeerders?
Zy luisterde, gelijck, naer 't prevlen des bezweerders,
De slang, die met den staert zorghvuldigh d'ooren stopt.
z'Is, tot de keel toe, dicht van Christus lucht gepropt,
In dwaeling opgegroeit. zy schuwt gezonde spijzen,
Als doodelijck vergif, en spreeckt 'er van met ijzen.
Een jong scholier hoeft tijd, en klimt van trap tot trap.
De kruick houd allerlangst den reuck van 't eerste sap.
De puimsteen bryzelt eer den diamant tot mortel,
Dan ghy dit steeckligh zaed, dit onkruid, met den wortel
Geheel en al verdelght. de boosheid hecht te vast,
Die in gebeente, en mergh van jongs op groeit en wast.
Dit wulpsche brein durf stout dien gryzen baerd bedillen.
Die haer verzetten wil, zal tijd en arbeid spillen.
Mijn Venus, mijn Godes, benydghe Adoon uw min?
Misscheen tot uw geluck. wee zijn doodvyandin
Het bed vertrouwt, behoeft gewisse en vaste borge,
Dat zy, als Belus zaed, hem prieme noch verworge,
Die, droncken van den most, in haeren arrem slaept.
't Autaerboeck van dit rot verhaelt een stuck dat gaept,
| |
| |
En slaet op deze zaeck: men magh het overwegen.
't Assyrisch leger hiel een Ioodsche stadt belegen.
Een uitgemaeckte Weeuw komt listigh uit in 't end
Naer 't leger, en bekoort den Veldheer in zijn tent,
Die luttel docht, dat zich 't Hebreeusche volck wou wreecken.
Zy munt in schoonheid uit. z' is prachtigh uitgestreecken,
Met perlen en gesteent. een aengenaeme geur
Van myrrhe rieckt het hair en alle leden deur.
Hy moe gedanst, en heet verwacht zijn lief in 't bedde.
Die schalcke, op datze zich en hare burgers redde,
Na'et samlen, grijpt in 't end, zoo schelmsch, als onvervaert,
Daer Holofernes ronckt, met d'eene hand het zwaerd,
Dat aen de bedsteê hangt, met d'ander hand de locken,
En houwt hem 't hoofd van 't lijf, en zoo naer stadt getrocken,
Met dezen vetten roof; die 's morgens, als het daeght,
Ter muren af, den schrick in 't gansche leger jaeght,
En 't heir verstroit. geloof, dit zijn van haer gezellen.
Zy vlammen op de muis, en vaele muizevellen:
Zoo schelden zy den Hun, om zyn gewoone draght.
Wie weet wat deze vloot u brouwen wil by nacht?
In wat verstand zy staen met dees beneepe wallen?
Hoe 't zy dit Maeghdenheir my geensins kan gevallen.
Trock vrouwvolck oit met mans zoo sterck op legers aen?
Dees Ursel speltme krijgh, met haer gekruiste vaen.
Waeck op, eer zy uw tent gewapent overrompelen.
't Is overwegens waerd. de Hoplien mogen mompelen,
Dat Attila niet meer in 's oorlooghs renbaen loopt,
Noch 't brieschend paert van Mars met scharpe sporen noopt.
De laffe soudenier, getreên in 's meesters stappen,
Zal, sluimrende op de wacht, van dagh tot dagh verslappen;
De Keulsche Burgery herscheppen aêm en moed.
De Koningh zie wel toe, en raem een' vasten voet.
Mijn hart gevoelt de Liefde en Oirbaer t'zamen stryen.
Besluit ghy met u beide. ick laet u twee betyen.
| |
| |
Beraemtghe, dat men geen van 't Maeghdenleger spaer,
Zoo wil ick dat men noch de Koningin bewaer.
Zang.
O Agrippine, 't hooft der Belgen,
En alleroudste Stad na Trier,
Daer Ubien met Roomsche telgen
Gevlochten werden, toenze hier
Gejaeght, den Rijnstroom overvoeren,
Om woest geweld te wederstaen,
En, voor Vipsaen, uw' Vader, zwoeren
August, zijn' Schoonvaêr, onderdaen
Te blyven, als zy Caesar deeden:
Ghy Rijnstad zijt, gelijck een klip,
Veel stormen moedigh doorgestreden,
Van ouds, en lang eer Mark Agrip
(Spijt Maes en Moezel, uw gebuuren)
Ley d'eersten grondsteen van uw muuren.
Tegenzang.
Ghy werd naemhaftiger door zyne
Doorluchtigheid, en danckt hem noch.
Ghy baerde uw Voester, Agripyne,
Gekoestert met uw dṙuivezogh;
Gewieght op 't ruisschen uwer Beecke;
Dies zy u heuren naem vereert,
En, trots al d' omgelege streecke,
Met eenen bouwtroep u vermeert.
Toen scheen, door 't steigren uwer wallen,
Al wat den Rijn, uw' stroom, bevocht,
Een nieuwe schrick op 't hart te vallen.
Ghy werd begroet en aengezocht.
| |
| |
Al die naer 's Tibers vriendschap stonden
Gezanten aen uw Vaders zonden.
Zang.
Ghy waert van aenvang Rome in zeden,
En straeten, en gebouw gelijck.
Ghy had uw Capitool, betreden
Van Raed en Ridder, streckte een wijck
Den bangen balling met uw grachten.
Trajaen ontfing hier kroon en staf,
En ghy uw driemael vijf geslachten,
Die hy u met veel vrydoms gaf;
Om op het burgerlijck te passen,
En raed en oorloogh te bekleên.
Dees Adel, zedert ȧengewassen,
Gaet moedigh op zijn schilden treên,
Verdient door prijs, in krijgh gestreecken,
Of steeckspel, daerze niemant weecken.
Tegenzang.
Maer uwe glorie ging veel verder,
Dan d'eer van 't Keizerlijck verbond,
Toen d'eerste Apostel, en Aertsharder
U zijn Scholier Materren zond;
En uwe Burgers, tam als schapen,
Gebogen voor 's Aertsbisschops staf,
Hem offerden geweer en wapen,
En, zweerende Teutates af,
Oock Hesus gruwelijcke autaeren,
Gekristent werden op hun hoofd,
En stonden zedert als pylaeren,
Van kerck of Godsdienst noit berooft,
Gelijck veel omgelege landen,
Hersmet door bloedige offerhanden.
| |
| |
Zang.
Ghy volght der wyze Vadren regel.
De sleuteldrager, Gods poortier,
Bewaeckt uw poort, bewaert uw zegel,
Aen parckement, of op pappier;
Ghy zelf der Heiligen gebeenten,
En 't overschot des Martelaers,
In goud, en zilver, en gesteenten,
Verlicht van lamp, en wassekaers.
Ghy eert de Mauren, en Thebaenen,
Die 't veld bebloedden, om de Stad,
En streên met omgekeerde vaenen,
In 't perck, daer Jesus voor hen trad.
Kappellen, cellen, kloosters, kercken
U meer dan muur of torens stercken.
Tegenzang.
Benijde Stad, waer toe geboorte
En aenwas van uw' ouden wal
Geroemt? nadien men, voor uw poorte,
Vast dreight dit Ellefduizendtal,
En u met facklen, zwaerden, koorden;
Nu 's oorlooghs onweêr ijslijck raest,
En schricklijck buldert, uit den Noorden,
En in den brand der huizen blaest.
Wat baeten u de gryze hairen?
Wat baet der mannen arrebeid?
Wat kercken, kloosters, of autaeren?
Indien een Hun, Gods vyand, zeit,
Als 't licht uw smoockend puin beschyne:
Op deze plaets stond Agrippyne.
|
|
Auteursrechtvrij