Lust tot poëzie

Lijkklacht aan het Vrouwekoor, over het verlies van mijn eegaaant.

O heilig koor, dat van de mijnen
't vergaan en onvergaan gebeent
bewaart, en zachte rust verleent,
totdat de zon vergeet te schijnen -

nu groeit 't getal van uwe lijken
door één, die meest mijn geest bedroeft
en met de lijkschroef 't harte schroeft,
die voor geen jammerklacht zal wijken.

Nu perst uw harde zerk het kermen
en tranen uit het hart en oog
om mijn Creüsa, die omhoog
gevaren, smolt in bei mijn armen,

terwijl ik te Aquilea streefde
met Constantijn, de grote held,
door zwaarden op de keel gesteld,
door vlam, die naar de sterren zweefde.

Ik wenste nog om enig teken
van haar, die als een schim verdween,
wanneer ze mij te troosten scheen
en in de droom dus toe te spreken:

mijn lieve bedgenoot, deez' zaken
gebeuren geenszins zonder God;

[p. 75]

 

vernoeg met uw getrokken lot

 

en wil uw heldenwerk niet staken.

 

 

25

Dat ramp noch druk uw dagen korten,

 

voordat gij ziet, naar uwen wens,

 

de vluchtende tiran Maxens

 

bestorven in de Tiber storten.

 

 

 

Dán zal uw ziel ten hemel draven,

30

wanneer het triomferend hoofd

 

't gewijde zwaard, aan God verloofd,

 

ontgordt op der Apost'len graven.

 

 

 

Bestel mijn sterf'lijk deel ter aarde

 

in 't koor der zegenrijke Maagd,

35

waar zulk een schaar de naam van draagt

 

en die mijn naam ook gaf zijn waarde.

 

 

 

'k Verhuis, van 't aardse juk ontslagen

 

omhoog naar 't hemelse gebouw.

 

Verzorg de panden van onz' trouw:

40

twee kinders, die ik heb gedragen.

 

 

 

Zo sprekend week zij uit dit leven.

 

marie, al laat gij mij alleen,

 

uw vriendschap, uw gedienstigheên

 

staan eeuwig in mijn hart geschreven.

 

 

45

Hoe ver deez' voeten mochten dwalen,

 

'k zal derwaarts mijn bedrukt gezicht

 

nog slaan, waar voor het rijzend licht

 

uw bleke ster ging onderdalen.