|
| |
Het tweede bedryf.
TEr goeder uure wy, om 't vee volop te geven
Van gras en klaver, dat van Sichem herwaert dreven.
Hier lacht de groene beemt de graege kudden aen,
Die, om den heuvel, tot den buick in klaver gaen.
Maer broeders, 'k bid u, ziet. Wie ylt daer stewaert heenen?
'k Zie 't hooft, nu 't halve lijf, nu knien, nu bey de beenen.
Daer stijght een op den top des heuvels, langs dien kant.
Zoo doet hy, Simeon, en heeft in d'eene hant
Den staf. wie magh dat zijn?
Hy spoet met luchte sprongen.
Ay Levi, zie eens toe, wien lijckt dat, man of jongen?
Het hupplen, Judas, past een' wuften jongen eer,
Als een' volwassen man. Hy draeit zich heen en weêr,
Recht of hy iemant zocht van harders en van hoeders.
Bedrieght het oogh my niet, 't is een van onze broeders.
Zou 't wel de droomer zijn, die naer ons ommeziet?
't Gelijckt den droomer wel.
| |
| |
Gewis de droomer komt. wat jaeght hem naer dees hoecken?
Ick gis, hy wort gestuurt, om ons en 't vee te zoecken,
Om te doorsnuffelen, hoe 't hier ontrent al sta.
Op dat hy ons verklick? dat hem de hagel sla.
De donder sla dat hooft, 't welck altijt maelt van droomen.
Versteur u niet te vroegh: hy is van pas gekomen,
Om loon naer zijn verdienst t'ontfangen zet u wat,
Of slaet een' ronden ringk. hy neemt den wegh naer stat.
Wy hebben tijdts genoegh, om van zijn straf te spreecken.
Hier valt gelegenheit om al ons leet te wreecken.
En als 't gewroken zy, verantwoort dan de wraeck.
Wie kennis draeght van 't stuck, geef reden van zijn zaeck.
Ontkennen is ons 't reetste, en wisser dan 't verweeren.
't Is beter zonder scha dan met zijn scha te leeren,
Wie gelden moet in 't stuck, moet oock ter zaecke raên.
Men stelt den misdaet voor, wat heeft dat kint misdaen?
Wat heeft dat kint misdaen? ay, schaem u zoo te vraegen.
Hoe dickwils heeft hy ons gehekelt, en bedraegen,
En listigh aengebracht, om plasdanck te begaen,
En als een troetelkint in vaders hart te staen.
Dan zagh men d'oude man zich over ons versteuren,
En Joseph kreegh een' rock van veelerhande kleuren,
Als een verdienden loon, voor zulck een' kinderplicht.
Wy hadden al 't geknor, het graeuwen, 't zuur gezicht.
O onrust van 't geslacht, zoo lang ghy, als een doren,
Ons in de teenen steeckt, zie ick geen rust geboren.
De jongen is noch dom en wulpsch, en vader suft.
Neen dom heit is het niet, dat blijckt aen zijn vernuft.
De jaren zullen hem noch leeren en betoomen.
Als hy zich meester make, en waer maecke al dees droomen,
Waermeê zijn tong al 't huis, ja zelf zyne ouders sart?
of ontdeckt al 't geen hy broet in 't hart,
Arghlistigh poogende zijn broeders te verpletten.
Waer 't zoo, men zou 'er zich eendrachtigh tegen zetten.
| |
| |
Zoo is het meer dan tijdt.
dat opzet blijckt niet klaer.
Zoo klaer, gelijck de dagh. hoe, is 't niet openbaer?
Let op de droomen eens, dien hy noch lest vertelde.
Hem docht, wy bonden vast de schooven in den velde:
Zijn schoof rees overendt. was Judas oor toen doof?
Ons schooven neighden 't hooft eerbiedigh voor zijn schoof.
Wy schudden vast het hooft en d'ooren, die 't zich belghden,
En zulk een' bittren dranck des booswichts noo verzwelghden.
Wy riepen: ghy alleen zoudt onzer aller hooft
ghy zijt te dwaes, die dat gelooft.
En hy loegh in zijn vuist, en terregde ons noch echter,
Zijn ouders, en al 't huis, en maeckte 't zoo veel slechter.
Ick droomde, sprack hy, 'k zagh te nacht de zon en maen,
En ellef starren, met geboge hoofden, staen
Om my, en voor mijn' glans haer heldre straelen strijcken.
Wat dunckt u, broeder? zegh, zijn dat noch donckre blijcken
Van heerschzucht, die hem drijft? wy hoorden euvel toe,
En klaeghden 't vader zelf: die keef quansuis: wel hoe,
Wat droom is dat? zult ghy, gelijck een vorst in 't midden,
Uw moeder, broêrs, en my uw' hoogheit aen zien bidden?
Zwijgh stil van zulck een kout. berocken my geen strijt.
't Is kinderwerck: gaet heen. meer volghde 'r niet. ô spijt!
O spijt! hy heult met hem, die noch zijn schult verdadight.
Ick wensch alleen, dat ghy uw zinnen wat bezadight,
En reden plaetze gunt. dit is het jongstekint,
Naest Benjamin. wanneer steeckt jonckheit naer bewint?
Wat broêr verkloekt zijn broêr?
ay broeder, loopt niet verre,
Dees aerdt naer vader, die hem voorlicht, als een starre.
De looste en gauwste maeckt den domsten tot zijn knecht,
Gaet met den zegen deur, en het geboorterecht;
En Esau boet te spa dat groot verlies met traenen.
Ick had dat op mijn tong, en docht u op te maenen
Met vader, uitgeleert in dees doortrapte kunst;
Die wist zijn moeders, dees weet nu zijn vaders gunst,
| |
| |
Tot smaet der broederen, behendigh te misbruicken:
En schut men 't niet, 't gaet vast, wy zullen moeten duicken,
En buigen onder hem. Wie dat niet ziet, is blint.
Wie anders slaef wil zijn; ick ben zoo niet gezint.
Ick laet my langer met geen droomen ringelooren.
Wy zijn zoo goedt als hy, en van een stam geboren.
Met reden, trapt hem, eer hy ons op 't harte trap.
Lacht al die droomen uit: beschimpt zijn wetenschap.
Dit stuck wil over 't landt uit alle torens kraeien.
Hier is geen haen ontrent.
Hoe zal men vader paeien?
Met logens en bedrogh: zijt hier voor onbevreest.
Wie niet stofferen kan, ontbreeckt of brein of geest.
Men stroy dat eenigh wildt hem levend heb verslonden.
En komt dit aen den dagh; en wort dit valsch bevonden.
Dan wijder raet geleeft: nu nergens in gedut.
Men breeck hem strax den neck, en offer 't lijf een' put,
Veel jaeren noit gebruickt, daer niemandt koome, of zelden.
Wie meldt dat stuck, indien wy zelfs het slechts niet melden?
Allang genoegh beraên, een ieder geef zijn stem.
Zoo 't Ruben niet bestemt, heeft al dit werck geen klem.
Het moest een parigh gaen, of deze koort zou breecken.
Men vraegh den oudsten raet: hy komt: ick ga hem spreecken.
Ga heen, maer zie wel toe, noch maeck het niet te lang.
Want wie ons tegenstemt, gaet licht den zelven gang.
GHy komt nu recht van pas, om meê uw stem te geven.
Joseph komt: men raetslaeght om hem 't leven
Te nemen, en een' poel te dempen met zijn lijf.
Mijn hairen staen te berge, en al mijn leden stijf.
O gruwelijcke daet! sta van my: tre niet nader.
Wy broeders voortgeteelt, van eenen zelven vader,
Wy tacken van een' stam, de klaeuwen zoo verwoet
Aen onzen broeder slaen; te plassen in dat bloet;
| |
| |
Het vaderlijcke hart in broeders borst doorstooten;
Dien ouden kouden man van 't waerste pant ontblooten.
My gruwelt dat ick 't hoor: om Godts wil, zwijgh toch stil.
En of ick zwijgh of spreeck, 't is aller broedren wil.
Het vonnis wort gevelt: men zal 'er recht meê doorgaen.
Meê doorgaen? laet eens zien: ick zal dien jongen voorstaen,
En eerst verdadigen, zoo lang ick adem schep;
Zoo lang ick hart in 't lijf, en bloet in d'adren heb.
Vervloeckt 'er stuck wert noit van menschen voorgenomen.
Zy roepen vast: slaet acht op zijn verwaende droomen.
Hy arbeit elck den voet te zetten op den strot.
De blinde vader eert gelijck een aerdschen Godt,
Dat troetelkint, 't welck ons zoo eerlijck af kan maelen,
En lust schept, om 't gezin en ieder te behaelen.
Wat Joseph doet, dat 's wel: wy hebben 't strax verkerft.
Wat schelmstuck recht men aen, dat niet en wort geverft,
En met een' glimp verciert; maer of men 't cier met woorden;
Hoe schoon men dit vergult? men leit met broedermoorden
Geen eere in, alzoo lang men ergens menschen vint,
Die noch in reden staen. De droomen van een kint
Bestellen die nu stof, om dus, als woeste dieren,
Als wolven op een lam, te huilen en te tieren?
Misgunt men 't gryze hooft; dat het met Rachels kroost
Wat spelende, voor 't endt zijn ouderdom vertroost,
Met zulck een wintervrucht? wat hindert dat ons allen?
't Is vaders zinlijckheit, die is op 't kint gevallen.
Natuur heeft dezen knaep wat meer dan ons gegunt.
't Gewas valt niet alleens: en acht men dit een punt
Wel waerdigh, om zoo zwaer te wegen en te wicken?
Om 't hart tot woên, de vuist tot moorden aen te pricken
Heeft hy den vader iet gulhartigh aengebraght;
Zijn meening was noit quaet, of niet, gelijck men 't acht,
En opneemt, om terstont zoo grimmigh op te stuiven.
Dat kint is zonder gal, gelijck de simple duiven.
| |
| |
Een bloem, van zestien jaer, of naulix zeventien,
Te trappen op het veldt, daer 't Godt en d'Englen zien?
Ay broeder, hoornaer my: laet die gedachten vaeren.
Al had hy schult, verschoon den jongen, om zijn jaeren,
Om zijn onnozelheit, om vaders halven, of
Om Godt, die 't leven gaf, en adem blies in 't stof.
En (heb ick iet verdient) verschoon hem mijnent halven,
En help my, naer uw maght, dien wrock die wonden zalven.
Zal ick, om Josephs wil, my steecken in gevaer
Van 't leven? neen, dat pack valt mijnen hals te zwaer.
Lust u een proef te doen, tot redding van zijn leven;
Begin vry; ick zal u daer in niet tegenstreven,
Noch 't vonnis hinderen; maer aenzien met gedult
Het algemeen besluit, zoo draegh ick scha noch schult.
Biet ghy my niet de hant, die vlack zal op u kleven.
Laet kleven, eer men my met Joseph helpe om 't leven.
Zult ghy dien broedermoort met drooge wangen zien?
'k Moet zien, al 't geen ick niet kan hindren noch verbiên.
Ghy hebt u zelven niet, gelijck 't betaemt, gequeten.
Ghy weet wel, hoeze zijn van outs op hem gebeten.
Maer niet tot moordens toe. wat grover onbescheit!
'k Heb al zijn feilen in de beste ploy geleit.
Kunt ghy die harten niet tot mededogen neigen?
Zy borsten echter uit met u en my te dreigen.
Het koste oock wat het koste, ick zal 'er tegens woên.
Ghy zult u zelven leet, den knaep geen voordeel doen.
Daer komenze: zie toe; bedenck uw onvermogen.
Zy dreigen u den doot, en moorden met hun oogen.
WAt hoor ick, broeders, hoe? 'k geloof 't is schimp en spot.
Geen schimp, maer louter ernst.
Het vonnis leit gevelt: hier helpt geen tegenstreven.
Ick heb tot dat besluit mijn stem noch niet gegeven.
| |
| |
Het hangt niet aen uw stem.
zoudt ghy u zulck een daet
Vermeten, buiten mijn', uw oudsten broeders, raet?
Is 't u om d'eer te doen, zoo sluit het geen wy sluiten.
een stem kan dit niet stuiten.
De meeste dragen 't wech. wy stemmen 't, hooft voor hooft.
Indien ick, in dit recht, zoo veel magh zijn gelooft,
Laet redens schael zijn schult, met zinnen overwegen.
Noit rechter rouwde 't raet en overlegh te plegen
In halsrecht. vintghy dit dan evenwel geraên,
Zoo neemt zijn bloet op u: ick wil'er niet voor staen.
Vertrouw het vonnis ons: 't is buiten u gestreecken.
Laet ick in vaders naem dan eerst mijn hart uitspreecken.
Wel spreeck uw hart vry uit, en zwijgh dan lang genoegh.
Wat liefde vader staegh dien loozen jongen droegh,
Tot smaet van ons, die eer en ouder zijn geboren,
Verdroot my meer, dan u. oock spelde ick lang te voren,
Eer 't noch dus verr equam, dat liefde zonder maet,
En ongelijcke gunst tot zulck een bitt'ren haet
In 't endt gedyen moest, en enkel jammer baeren.
Ick badt hem menighmael, by zijne gryze hairen,
Hy zou zich maetigen. 'k vermaende menighwerf
Hem tot onzijdigheit en vreê; het zekerste erf,
En d'allerbeste schat in zoo een huis vol kinderen.
Ick riedt, hy zou 't een kint om 't ander niet verminderen:
Dat dit genegentheit en liefde bluschte en brack,
En allen broederen vast tegens 't harte stack:
Maer 'k ging ten achteren, met vader aen te porren.
Hy sloeg my t'elckens af met graeuwen en met knorren;
En, toonende openbaer, waer hart en zin naer trock,
Bestont, ô blintheit, noch met dien schakeerden rock
Te tergen ons gedult, in plaets van zich te toomen.
Toen quam de kleinste noch braveeren met zijn droomen,
Wel tweemael achter een, zijn dick verklickte broêrs,
Ja zelfs zijn ouderen: al 't huis was vol rumoers.
| |
| |
Zoo Ruben, vaer zoo voort, gelijck ghy hebt begonnen.
Dat is hem recht op 't hooft: nu zie ick 't spel gewonnen.
Wel twijfelt Ruben noch te stemmen in zijn doot?
Hy brengt zijn vonnis meê: de nucken leggen bloot.
'k Zagh vaders misgreep wel: het moght mijn harte moeien:
Wat zou ick doen? ick kon zijn vryheit niet besnoeien,
Waer door, vast d'een wat meer en d'ander min bezint,
Hy meer verdiensten zagh in 't een dan 't ander kint.
Ick kon den kleinste, die de grootsten scheen te grieven,
Niet afraên, dat hy docht zijn' vader te believen;
Die ongelijck meer hoops uit hem te scheppen scheen,
Aen wien natuur bestede al haer bevalligheên
En gaven, nut voor een, die 't al gebruickt met oordeel,
En vordert 's anders nut, gelijck zijn eigen voordeel;
Dies wert ick ziende blint, en hiel my stil en stom;
En weet dit Josephs jeught, en vaders ouderdom.
d'Een schort wat tijds, om van zijn wulpsheit te bedaeren,
En d'ander neemt vast af door aen was zijner jaeren.
Laet loopen, docht ick: maeck het huis geen ongemack.
De kreuple hoeft een stock: zijn beenen worden zwack.
Wat schaet ons, dat hy zich wat houde aen Josephs schouders,
Men vont noit huis, of 't schorte aen kinders, of aen ouders.
My dunckt ghy slacht den kreeft, en kruipt al achterwaert.
Hy slacht het scorpioen: 't vergift leit in den staert.
Ay broeders, geeft gehoor, en elck twee lijdzaeme ooren:
Mijn spraeck luit niet zo vreemt, of z'is noch waert te hooren.
Gelijk 'k sloegh dickwils d'oirzaeck ga, waerom der oudren zin
Meer op den jongste valt, en op den outste min.
Zou 't wezen, dat de spade en leste vrucht van allen
Gemeenelijck wat teer en zwacker wil bevallen;
Als spruitende uit een raeuw en ongekoockter bloet,
En dat dees teerheit treckt der ouderen gemoedt
Tot d'onvermogenste en onnozelste der erven;
In wien zylieden, nu op d'oevers van hun sterven,
| |
| |
Verryzen uit den grave? of zou 't wel zijn uit vrees,
Dat moeder Lea niet die moederlooze wees,
Na vaders doot, wat ruw moght op zijn stiefmoers handelen?
Of Bilha al te haets, of Zilpa hem deê wandelen,
En Agar Saraes zoon eens wees zijn broeders baen?
Hoe 't zy, eenzydigheit broght altijdt onlust aen
In huisgezinnen; en het ging 'er noit zoo even,
Of Esaus liefde stont in Isax hart geschreven,
En Jakob had de gunst der moeder op zijn hant.
De weeghschael helt aen dien of aen den andren kant.
Indien u 't preecken lust, zoo preeck voor deze boomen.
Komt mannen, ziet eens uit: de droomer zal strax komen.
Hoort broeders ick beken 't, zijn droomen zien wat veer:
Maer droomen in der daet zijn droomen, en niet meer.
De droomen grenzen dicht aen ydelheit en logen.
Wie 's nachts van schatten droomt, vint 's morgens zich bedrogen.
Al wat op zulck een gront gebout wort, zackt terstont.
Bedenckt oock, hoe wy staen op een' uitheemschen gront,
Die naeuw om Sichems moort, verdraeght de vreemdelingen.
Splist tweedragt 't huis, 't gaet vast, dit volk zal 't huis bespringen.
't Vergoten bloet roept wraeck, en roockt noch over 't landt.
Verwijt ghy ons dat stuck? ô aller schanden schandt!
O bloetschant van 't geslacht, wat bed durft ghy beklimmen!
Die moederschender! ziet zijn aen zicht nu eens glimmen.
Wijt ghy ons, dat wy zien van Hemors bloet bekladt.
Hy zelf heeft van dien buit het beste deel gehadt.
Wy hebben Dinaes smaet en schennis recht gewroken.
Och broeders, 'k heb u niet een woort te na gesproken.
Hy draeght vergif in 't hart, den honigh op zijn tong.
Het heught ons noch, hoe kleen hy lest by vader zong.
Wat wroet ghy op de wraeck van ons verkrachte zuster?
Wy leesden na die straf veel vryer en geruster.
Dit loopt recht averechts, toen strafte ghy gewelt,
Tot voorstant van uw bloet: nu raest ghy al t'onstelt
| |
| |
Op dezen armen hals, die uitziet zoo verlegen,
Naer u en 't vee, en brengt zijn vaders groet en zegen.
Hy hou dien zegen zelf, en schut hier meê den vloeck.
Wy zullen hem terstont gaen helpen om een hoeck.
Zal dan dit heiligh huis vermoorden zijnen broeder?
Zal dan dit heiligh huis onteeren zijne moeder?
Ay broeders, waerom toch zoo bitter gekrackeelt,
En wonden opgekrabt, die naulix zijn geheelt?
Ick waerschuw u: ziet toe, 't plagh hier ontrent te schuilen.
Hebt ghy dat wreet gedroght, dat dier, niet hooren huilen?
Loop heen met uw gedroght.
Een schrickelijck gedroght: het broet, niet veer van hier,
In 't grondelooze hol een heiloos slagh van jongen:
Het knaeght zijn eigen hart, van spijt schier toegewrongen.
Het aengezicht ziet dootsch: het keert de blicken dwars
Van ieder af, van 't licht van lach en blyschap wars:
Het blaeuwe schuim begroeit de scherpe en holle kiezen:
De tong hangt zwart van gift: de beck doet niet dan biezen:
De kaecken vallen in, begruist met eene korst
Van schimmel: groene gal verstopt de raeuwe borst:
Het slorrept menschen bloet, en plast 'er in tot d'enkelen:
Het lijf schijnt een geraemt, gestut van magre schenckelen,
Gantsch dor en mergeloos: het schept alleen vermaeck
In 's anders ongenoeght: het oogh krijgt nimmer vaeck:
Een scherreprechter, in zijn ingewant gewickelt,
Met staele prickelen zijn borst en nieren prickelt:
Dan balckt het overluidt, tot razens toe verstoort.
Een gruwelijck gedrocht: heeft niemant dat gehoort?
'k Geloof ghy schimpt, en waent de broeders in te luien.
Hoe heet dit dier? zegh op, wat wil dit dier beduien?
Dat dier heet Haet en Nijt, het welck niet zonder smart
Vervloeckte jongen worpt in 't hol van 's menschen hart.
Ay mannen, geeft gehoor: ay laet dat dier niet binnen
Ons huis; want waer het komt, daer sloopt het huisgezinnen
| |
| |
En huizen in den gront, en scheit met schande en stanck.
Dat keer die goede Godt. ghy weet my luttel danck,
Nu ick de waerheit spreeck, die dickwils wort verschoven:
Maer 'k weet men zal mijn' raet ten hooghste namaels loven,
Het ga zoo 't wil. mijn broêrs, ziet toe: waer loopt dit heen?
Verantwoort eens 't gewelt van negen broêrs op een'.
Verantwoort ghy 't, die dus den droomer komt beschutten.
Wy zien den val van 't huis, en zoecken 't huis te stutten.
Zoo wrickt niet aen de stut van vaders ouderdom.
Verwrickt ghy die, zoo valt de vader met haer om,
En stort op Josephs borst. zoo storten wy met vader,
In 't algemeen bederf. ziet toe, het dient niet nader.
Daer komt hy van de stadt, naer dezen heuvel toe.
Nu Ruben, hou uw rust: wy zijn dit tergen moe.
Verbeelt u, dat dit kint, het welck zijn broêrs komt groeten,
Met tranen op de wang, voor uwer aller voeten
Vergiffenis verzocht: zoudt ghy, gelijck ontzint,
De handen durven slaen aen dat onmondigh kint?
Wie hitste oit tigers aen, om weerelooze zielen,
Een onderbrachte schaer, met klaeuwen te vernielen?
Zoudt ghy bestaen een stuck, dat leeuwen zich ontzien?
Geen leeuw verslint een' man, die neerleit op de knien,
Noch min de kinderen, die ouder zijn, of jonger
Dan dit, 't en waer uit noodt, en schrickelijcken honger.
Och, Joseph is geen straf maer eer erbarmens waert,
Ick wil hem tegen gaen, eer iemant verder vaert.
Hou stant, en ga niet voort.
sta vast, of 't gelt u 't leven.
Laet los, of 'k zal een kreet op dezen heuvel geven,
Daer Syrie van waegh, en dat het Mambre hoor.
Laet los. help Judas, help: wat hebt ghy met my voor?
Zwijg kort, of 't geldt dien hals.
wil ik hem 't hart afsteken?
Hoort broeders: houdt gemack: vergunt my tijt te spreken.
Nu Judas, laet my los. ick zal hem niet misdoen.
Nadien 't onmooghlijck schijnt, dat ick den knaep verzoen
| |
| |
Met u, zijn broedren, al t'onmenschelijck gebeten,
dat is maer tijdt versleten.
Laet hooren, wat ghy bidt, nu spreeck, en rep u, dra.
Ick bid u, dat de zon noch eerst eens onder ga,
Eer yemant zich vergrijpe aen dien verwezen jongen.
Ja straf hem morgen, pas wanneer hy is ontsprongen.
'k Beloof u niet een woort te reppen van dien raet.
De harssens zijn te heet, om nu, op heeter daet,
Te straffen, zoo 't betaemt: ghy moet met billijcke oogen
Dit inzien. blinde wraeck heeft menigh man bedrogen,
Die met haer ging te ra. wat schaet een luttel tijdt?
Uw recht blijft even schoon. men scheld hem 't sterven quijt,
Niet meer dan eenen dagh, en gaet dan vry uw gangen.
Daer staet een drooge put: men zet den knecht gevangen;
Of hy verga daer in, van honger en van dorst,
Eer ghy u met zijn bloet zoo lasterlijck bemorst.
't Luidt schandelijck een wees aen 't leven te verkorten;
Noch alderschandelijckst zijn broeders bloet te storten.
Verschoont uw' naem en faem, en zet hem in dien poel,
Op dat hy stervende zijn straf te langer voel.
Had ghy dit eerst geraên, wy waren lang verdraegen.
Hy heeft den besten raet van allen voorgeslaegen.
Wie 't stemt, die knick my toe.
de broeders zijn te vreên.
Daer komt de droomer aen.
wel broeders, ick ga heen.
't Zal noodigh zijn mijn vee al weder te verweien:
wy zullen zo niet scheien.
Zang.
HY komt, hy komt, die jonge borst,
Als 't hygent hart, 't welck zijnen dorst
Wil lesschen aen de versche sprongen
Der zilverzuivre koele bron;
Terwijl de jaegers, schuw van zon,
(Op hoop, of zy het wildt eens vongen,
| |
| |
In donkre en naere schaduw vast,
Daer looze brack noch winthont bast)
Met zwijnspriet en gespanne bogen.
Beloeren het onnozel bloet;
't Welck niemant leet noch letsel doet;
En, al te jammerlijck bedrogen,
Zich vint op 't onverzienst bezet
Van jaeger jaghtspriet hont en net.
Tegenzang.
Hy kom, getroost op 's hemels hulp.
Gelijck de perlen in haer schulp,
Der perlen moeder, zullen hangen
De laeuwe traenen, zilt van smaeck,
Van wederzijden op de kaeck,
Op 't perlemoer der lieve wangen.
Och, stremdenze op dit perlemoer;
Dat wy die reegen aen een snoer
Van gout, om onzen hals te cieren;
Wanneer wy, tot de keel vervult
Van blyschap, 's jongelings gedult
En onverblóemde deughden vieren!
Zijn eer wil bloeien op zijn' graf.
Het lof der deught valt nimmer af.
Toezang.
't Moet schoon zijn, 't geen een schets moet strecken
Van iet volmaeckts, en zonder vlecken.
Wie of de zon uitdaegen dar,
Dat hooftlicht, bron van alle klaerheit,
Een zichtbre Godheit, 't oogh der waerheit?
Wie anders, als de morgenstar?
|
|
Auteursrechtvrij