|
| |
| |
| |
Joseph in Dothan.
Het eerste bedryf.
ZIet Joseph, Rachels zoon, en Jakobs staf en stut,
Hier slaepen in de hey, by dien bemoschten put;
Waer langs de heirbaen loopt naer Dothan, en die weien,
Daer hy zijn broeders zoeckt: terwijl wy hemelreien,
Door last des hemelvooghts, hem naerstigh gade slaen,
Die zich, te nacht heel spa, toen d'ondergaende maen
In 't gras viel, hier, vermoeit van reizen, neêr ging leggen,
In woest en eenzaem veldt, begroeit met ruighte en heggen;
Als of hy d'Engelen en Godt, die overal
Met zoo veel starren waeckt, alleen de wacht beval,
En onbekommert was voor onraet, en voor dieren,
Die in dees wildernis, van dorst of honger tieren.
O Hemelkint, ô zorgh der Englen, slaep vry heen,
En wandel dan gerust: wy tellen alle uw treên,
Wy baenen u den wegh, door steenrots ruighte en doren,
Naer 's werelds heerschappy, en hoogheit, u beschoren
Tot wasdom van 't geslacht, het welck zijn' oirsprong nam
Uit uw stantvastigen outgrootvaêr Abraham;
Wiens hoop een keten smeedt van endelooze schakelen,
Der neven, hem belooft door onverzierde orakelen;
Waer van ghy, eedle spruit, het wercktuigh strecken moet,
En leggen d'eersten steen en grontsteen, aen den voet
Van 't stamhuis, 't welck, eerst laegh van top en naeuw besloten,
Ten leste met zijn hooft, de starren komt te stooten,
En ruickende voorby den op- en ondergangk,
Het aerdrijck en den doodt en afgront houdt in dwangk:
| |
| |
Dies of u in den slaep iet naers zy voorgekomen
Van 't naeckende ongeval, dat doe uw' geest niet schroomen
Maer ziet eens, hy ontwaeckt, om vrolijck met het licht
Te heffen in de lucht dat jeughdigh aengezicht.
Hy rijst, de zon met hem. Daer staet hy op zijn voeten.
Laet hooren, hoe hy Godt en 't morgenlicht zal groeten.
De zon verlaet de kim, veel schooner danze plagh.
Zy weckt my uit den droom met een' gewenschten dagh,
En schittert in den dauw en bloemen, nat van droppen.
Daer doet zich 't landschap op, en Dothans steile toppen,
Met bey zijn heuvelen, van klaver dicht begroeit,
Beplant met vijgh olijf en wijngaert, en besproeit
Van bronnen om end' om, waer uit de beecken spruiten.
De harders, op voor zon, gaen koy en stal ontsluiten,
En trecken beemdewaert. My dunckt, ick hoor alree
Het loeien en 't geblaet van 't broederlijcke vee.
Hoe strijckt my dat geloey van 't hart dees zwarigheden,
Waer van mijn geest te nacht benart scheen, en bestreden.
Wat droomt men zomtijds niet, dat luttel nadruck heeft;
En 't moet een bloohart zijn, die veel om droomen geeft.
My docht ick wert omringt van negen wreede slangen,
Zich stellende in 't gelit en schrap, om my te vangen.
Zy geesselden in 't eerst malkandren met den start,
En sarden haeren wrock door stramen, en door smert.
De gramschap steegh allengs in 't hooft, en quam gevlogen
En sloegh, gelijck een brant en lichte vlam, ten oogen,
Als door twee vensters, uit in 't ende, en dreef en drong
De groene gal en 't blaeuw vergift tot op de tong;
Geslepen als een pijl, toeleggende om te micken,
En drillende in de keel, verhit om bloet te slicken.
Dat gaf een naer gezicht. De duisternis verdween,
En wert geklooft, waer 't vier door d'ope blicken scheen.
'k Zagh blaeu en scheemrend gout den rug vol schubben spickelen,
En 't lange lijf zich uit en in met krullen wickelen,
| |
| |
Ick hoorde 't sissen van haer becken, geel van zucht;
Als moeders geest (zoo 't scheen) het hooft in onze lucht
Opsteeckende uit den put, met nagelen en handen
Heur slordigh hair de borst en 't aenzicht aen quam randen,
En stooren mijnen slaep met heesch en droef misbaer:
Op zoon, op op, vlie wegh, uw' leven loopt gevaer.
'k Vloogh op verbaest. ick zagh verbaest rontom my heenen,
Maer zach noch hoorde niets, als driemael deerlijck steenen
Uit dezen put, toen ick my weer te ruste ley.
Daer na scheen 't of 'er een al fluisterende zey:
Schept moedt, ô jongelingk, Godt zal uw reize zegenen.
'k Wil dan, getroost in Godt, mijn broedren gaen bejegenen,
En groeten hen van verre, ootmoedigh en beleeft,
Uit vaders naem, die my tot hen gezonden heeft.
Een heusche groetenis kan onlust en krackeelen
En huistwist, tusschen bloet en broeders zomtijds heelen,
En harten strengelen door onderlingen vreê
En vriendschap; en misschien waer in ick hen misdeê
Door onbedacht zaemheit, waer uit iet quaets moght wassen.
Zulck een bejegening wil my den jongste passen.
Mijn vader maeckte my wel eer dat vredespoor,
Won zoo zijn broeders hart, en ging zijn zonen voor.
Doch 'k wil mijn trouwe broêrs niet by mijn' oom gelijcken,
Die wildt van aert, zijn' broer veel jaren dwong te wijcken
Naer Laban onzen oom; wiens vee hy dreef te wedt
En wey, tot dat de tijdt dien wrock had neergezet.
Indien 't mijn lippen aen bevalligheit moght falen;
Zoo wil die milde Godt, wien zoo veel nachtegaelen
Nu, met hun nuchtre keel vol orgelen, om strijt
Vast groeten, mijnen mont, zijne eere toegewijt,
Met paradijs dauw toch besprengen, om te spreecken
't Geen d'ooren lecker smake, en eendracht op kan queecken:
Godts Engel, die weleer mijn' vader heeft geleit,
Geley my eerst naer stat, om 't zekerste bescheit.
| |
| |
Zang.
O Bronaer der alziende zorgen,
Wat leit u oirsprong diep verborgen
En duister, niet alleen voor 't oogh
Der menschen, maer oock zelf voor Engelen,
Eer zy zich onder menschen mengelen;
En nederdaelen, van om hoogh;
Daer d'Allerhooghste zit gestegen,
Om, naer zijn wijsheit, t'overwegen,
Wat na ter werelt zal geschiên;
Het welck hy zomtijds spelt door droomen,
Op dat zijn wit, in 't licht gekomen,
Hem tot een grooter glori dien.
Laet haeters slincke hant vry zaeien,
Godts rechte weet de vrucht te maeien.
't Gaet boven menschelijck vermoen,
Dat wy met Joseph herwaert reizen
Naer Dothan, en van Memphis deizen,
Om derwaerts grooter sprong te doen.
Tegenzang.
Ja Vader, laet de menschen ruicken,
Hoe ghy de quaden kunt gebruicken,
Ten goede van het aerdsch geslacht;
Als ghy violen onder doornen
Gaet plucken, en uw' uitverkoornen
Door u beleit zet in hun kracht.
De deughden en de huisgebreken,
Dus by malkandere geleken
Vertoonen klaerder elck heur aert.
Niet ruwe, maer geslepe steenen
Een' kostelijcker glans verleenen:
Een puicksteen is wel slijpens waert.
| |
| |
De puicksteen heldert op door 't schuuren,
En kan de proef en 't oogh verduuren.
Zoo zal oock Josephs braeve jeught
Dan d'allerdomsten op doen mercken,
Als zy verstrecke, om op te wercken,
De puick- en proefstof van de deught.
Toezang.
Zoo verre en uitheemsch van zijn ouders,
Verwacht het dienstbre juck dees schouders,
Die, onvolwassen en noch zwack,
Geschapen zijn een rijck te schragen;
Een Koning zelf te helpen draegen
Dat onverdraeghelijcke pack,
En weelige oeghsten op te laden,
Om magre jaeren te verzaden.
|
|
Auteursrechtvrij