Gysbreght van Aemstel(1659)–Joost van den Vondel– Auteursrechtvrij Vorige Volgende [pagina 6] [p. 6] Voorspel van Gysbrecht van Aemstel, Aen Schout, Burgermeesters, en Wethouders van Amsterdam. DE trotze Schouwburgh heft zijn spitze kap Nu op, en gaet de starren naderen, En wellekomt met dertel hand geklap Al 't Raedhuis, en ons wijze Vaderen. Het heiligh Raedhuis wijdt den Schouburgh in, En wacht met zijn aendachtige ooren, Zoo vierigh, als Karthagoos Koningin, Belust het droef verhael te hooren, Hoe Ilium van Argos wiert verplet, En door de torts in d' assche raeckte: Dat, zoeter dan al 't Afrikaensch bancket De tong, haer leckre zinnen smaeckte. Het nieuw tooneel drie eeuwen springt te rugh, Om Aemstels vesten te verstooren, En bouwt de wreetheit eene breede brugh. 't Aeloude Troje wort herboren, En gaet te gronde in 't gloeiende Amsterdam. Onze Aemstel zal een Xanthus strecken, Geverwt van bloet: de Kermerlandsche vlam, Als 't Griexse vier, de daecken lecken. Hier zweemt 't bestormt stadthuis naer Priaems hof. Hoe kort kan 's weerelds pracht verandren! Hoe stuiftze wegh voor wind in roock en stof! Kristijnen strecken hier Kassandren, By 't hair gesleurt. De Bisschop Gozewijn Besprengkelt, als Priaem, d' autaeren: Daer Pyrrus woedt en moort, in Haemstees schijn, En geen Klaeris noch grijze hairen [pagina 7] [p. 7] Verschoont. De helsche en goddelooze Vries Geen snoode Ulysses wijckt in boosheit. Noit leê Heleen door 't schaecken dit verlies, Dat door des schenners trouweloosheit Vrouw Machtelt lydt. De schalcke Vossemeer Bootst Sinons aert naer in 't stoffeeren. Het zwanger paerd van Troje baert' er weêr De krijghslien, die de kans doen keeren. Heer Gijsbreght draeght zich als Anchises zoon, En wort door tegenspoet niet slapper: Zijn deughden staen in top voor elck ten toon, Niet min godtvruchtelijck als dapper. Proost Willem stort in 't priesterlijck gewaet, Als Panthus, Febus priester, neder. Vrouw Badeloch, die op Kreüze slaet, Verbeelt ons, hoe getrouw en teder Oprechte liefde in rampen is belaên Met haer beminde wedergade. In Veenerick herleeft de kleene Askaen, Waermeê de heldt op Gods genade Zich scheep begeeft, en op een beter wacht; Dat wy ter goeder uur beleven, Nu Amsterdam en 't Aemstelers geslacht Zijn kroon ten Hemel heeft geheven. Zoo eens de vreê ons scheeprijck Y bestrael', En 't oorloghs onweêr rust van ruisschen, Kiest gansch Euroop dees stadt tot Amirael: En 'k zie eer lang ons zilvre kruissen Bezaeit met gour van starren, eerst ontdeckt, En 't wapen, tot een Hemelsch teken, Om hoog, van mist noch aerdschen damp bevleckt, Den Zeeheld hart en moedt in spreken, Daer hy, beducht om 't gieren van de naelt, Door 't ys naer Indus dwaelt. Vorige Volgende
Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij