De werken van Vondel. Deel 4. 1640-1645

[p. 617]

Op Grotius. aant.^*

Hoe zouw de duisternis dit Hollands licht gedoogen,^{vs. 1}
Dat al te hemelsch scheen in aller blinden oogen;
Het ging een wijle schuil om klaarder op te gaan;³
Wij haten 't Groote Licht, een ander bid het aan.

* Afgedrukt volgens de tekst in Bloemkrans van Verscheide Gedichten 1659, blz. 27. Geschiedde de eerste publicatie in '59, Vondel had het geschreven in '32, het jaar ‘als het de Heer de Groot in zyn vaderlandt niet kon houden, en twee duizendt guldens op zyn lyf gezet waaren’, maar hij had het onder zich gehouden tot genoegen van Grotius zelf, gelijk deze hem schreef. (Zie Ger. Brandt: Leven v. Vondel, blz. 34 en Casp. Brandt: Historie van het Leven des Heeren Huig de Groot, dl. I aanvang boek 10). 't Gedichtje was beter op zijn plaats geweest in ons vorig Deel, blz. 370.

vs. 1 de duisternis: evenals de blinden in vs. 2, verwijtend gericht tot de Hollanders die De Groot's verdiensten miskenden en hem verbanden. Vandaar ook in vs. 4: Wij (Hollanders) haten 't Groote Licht, terwijl met een ander bedoeld is de buitenlanders, in 't biezonder Christina van Zweden.

3 om klaarder op te gaan: om schitterender te verrijzen, nl. toen hij als Zweeds gezant te Parijs verscheen.