Kruistriomf en gezangen

[p. 380]

De beste koning,
Tot overgroot geluk gehoorzaamt.

Op de wyze van den 121. Psalm.

- - Quis talia demens
Abnuat? aut tecum malit contendere bello?

WIe weigert Jesus op zyn woort

Ontzag, als een rebel,

En kiest hier voor de hel

Te dienen, al te licht bekoort

Door schyngoet hier beneden

Van wereltsche ydelheden?

Wie strydt niet liever vroom, gelyk

Een' trouwen onderzaat

Betaamt, met raadt en daat

Voor d'ere en 't heil van 's Heilants ryk,

Daar valsch, tot schyndeugts teken,

Veel montgebeên om spreken?

[p. 381]

 

Hoe minzaam is de heerschappy

 

Van dezen Vorst! hy zet

 

Ons gunstig, om zyn wet

 

Te volgen, moedt en krachten by;

 

Belet ons daar, als slaven,

 

Naar 's afgronts zweep te draven.

 

 

 

Dees koning heerscht tot geen verdriet

 

Noch plage ooit, maar tot rust

 

En voordeel, staag belust

 

Op weldoen in zyn ryxgebiedt;

 

Verschoont zyn volx gebreken,

 

Waarze in zyn' dienst bezweken.

 

 

 

Zy krygen vaardig en gewis

 

Op hun verzoek gehoor;

 

Gaan nooit verloren door

 

Gebrek van iet, dat nodig is.

 

Hem lust veel meer te schenken,

 

Dan zy, als eischers, denken.

 

 

 

Al lacht godloosheit in haar vuist,

 

Als 't vroomheit qualyk gaat,

 

Getrapt met schimp en smaat;

 

De grote aartskoning, zelf gekruist,

 

Geeft vreugt in kruis en lyden,

 

Met kracht, om kloek te stryden.

[p. 382]

 

Dees koning, Davids zoon en heer,

 

Almagtig, als Godts zoon,

 

Gelooft met Engletoon,

 

In zwakheit voogt van wint en meer,

 

Van doot en helsche scharen,

 

Heet storm op storm bedaren.

 

 

 

Klampt woest gewelt ons fel aan boort,

 

En raast de hel verwoedt,

 

Hy weet door ramp, door bloet

 

En tranen zelfs, door brant en moort,

 

Door 's afgronts vloektrouwanten,

 

Zyn erfryk voort te planten.

 

 

 

Wie vromen plage, of lastig vall',

 

Hy neemt daar 't ongelyk

 

Ter harte van zyn ryk.

 

Dat heeft de bouheer van 't heelal

 

Gegrontvest, sterk van muren,

 

Om d'ewen te verduren.

 

 

 

Een ryk gekroonde koningin

 

Is ook zyn diérbre kerk.

 

Zyn liefde kent geen perk,

 

Verheft tot grote vorsten in

 

Dit jammerdal, vol tranen,

 

Zyn nedrige onderdanen.

[p. 383]

 

De sterfdag zelf strekt overbly

 

Hun kroondag: ja de doot

 

Helptze in den jongsten noodt

 

Voor ewig aan de kroon, waarby

 

Geen magt is te gelyken

 

Van duizent aardtsche ryken.

1693.