Kruistriomf en gezangen

[p. 361]

Wekzangen.

Godtvruchtigheits loon overtreflyk kenbaar.

Op den toon van den 92. Psalm.
Of op Sluiters toon onder de eerste Gezangen, 240.

Invitat pretüs animos, & praemia ponit.

WIe schept geen' lust gestadig

In 't volgen van Godts wet;

Wiens oog op 't oogmerk let,

En 't werk schat zo genadig;
Wiens hant zo mildt wil lonen

Met zegen, ere en vreugt,

Dat zich 't gelaat der deugt

Daar zigtbaar komt vertonen?

Is Noachs dronk geveiligt

Door vrome zoons van smaat,

Zyn tong wort voor hun zaat

Ter heilbazuin geheiligt.

[p. 362]

 

Wie Gode een huis wil bouwen,

 

Mag Godt, zo David hoort,

 

Op 't nimmer falend woort,

 

Zyn' huisbou wel betrouwen.

 

 

 

De weew ziet begenadigt

 

Godts miltheit in haar kruik

 

En flesch, nooit leêg van buik,

 

Die mildt Godts knecht verzadigt:

 

Voedt zy, haar voedt Elias.

 

Ook bergt de Moor zyn lyf

 

In noodt, wiens vroom bedryf

 

U bergde, ô Jeremias.

 

 

 

Op kuischeit, die zich redde

 

Door ramp en 's kerkers hoon,

 

Volgt Josefs glorikroon,

 

En heilryk huwlyxbedde.

 

Mêdogentheit van vrouwen,

 

Die Isrels zaat verschoont,

 

Vint, aan den Nyl beloont,

 

Haar huis hierdoor behouwen.

 

 

 

D'onfaalbre bladen melden,

 

Hoe Godt wil min met min,

 

Met zielwinst zielgewin,

 

En trou met trou vergelden.

[p. 363]

 

Keert gy tot my, 'k zal keren,

 

U gunstig, roept zyn stem.

 

Hy nadert, naakt men hem.

 

Hy eertze die hem eren.

 

 

 

Elx deugt wort ingemeten,

 

Alsze uitmat. Ieder maait

 

Veel graans, die ryklyk zaait.

 

Veel weldoens, hier vergeten,

 

Ontbeert omhoog geen voordeel.

 

Wie ras vergeeft, krygt dra

 

Vergiffnis: en gena

 

Wacht een genadig oordeel.

 

 

 

Wie Christus trou belyden,

 

Belydt hy ruim zo schoon

 

Zelf voor zyn Vaders troon.

 

Wie kloek voor hem blyft stryden,

 

In noodt en doot bestendig,

 

Die wint na kruis een' krans,

 

Onendig ryk van glans,

 

En leeft met hem onendig.

 

 

 

Wie weigert dan gestadig

 

Te leven naar Godts wet;

 

Wiens oog op 't oogmerk let,

 

En 't werk schat zo genadig;

[p. 364]

 

Wiens hant zo mildt wil lonen

 

Met zegen, ere en vreugt,

 

Dat zich 't gelaat der deugt

 

Daar zigtbaar komt vertonen?

1690.