|
| |
De billykste rechtvaardigheit ter ere.
Op den toon van den 7. of 46. of 59. Psalm.
Of: Wie in de werelt kan verkeren.
Zie Sluiters leste Gezangen, 314: en veel verandering van tonen in Sluiters Buitenleven.
Discite justitiam moniti.
D'Aaloutheit melde in haar gezangen,
Hoe schelmen loon naar werk ontfangen;
Verheffe met een' heldentoon
Een' Herkules, of Egeus zoon,
| |
| |
Die wreetheit, aan geen wet gebonden,
Betaalden met haar eige vonden.
Ik love uw vierschaar, grote Godt,
Door list van menschen nooit bespot.
O rechter, van geen drift ontsteken,
Als wy, om uw verdriet te wreken;
Gy oordeelt ruim zo wis en wys,
Uw hant en hoog gerecht ten prys.
In bloet verkeert gy Memfis stromen,
Daar Isrels bloet is omgekomen.
Uw Engel wreekt dien kindermoort
Aan Faro, ook in 't meer gesmoort.
Gy bluscht met vier-en zwavelregen
Het lustvier, uit de hel gestegen
Te Sodom. En uw wraakvier rookt,
Als Arons zaat onwettig smookt.
Heeft d'ontucht van een vrou misdreven,
Afgryslyke ontucht brengtze om 't leven.
De stam raakt al zyn vrouvolk quyt,
Die stout voor vrouweschennis strydt.
Adonibezeks jammer meldde
Zyn straf naar 't vonnis, dat hy velde.
Door priesters antwoort gy gestoort
Geen' Sauwel, vuil van priestermoort.
| |
| |
'k Zie Jezabel met recht verslonden,
Begraven in den balg der honden;
Haar bloet en Achabs bloet geslikt,
Daar Naboths bloet is opgelikt.
Wie Nebaths zoon volgt in godloosheit,
Erft met zyn ryk zyn' vloek en boosheit.
De nydt, verwystze Daniël
Ten leewshol, vint het ruim zo fel.
De gloejende oven spaart zyn vrinden,
Maar moet de stokers zelfs verslinden.
En Haman knoopt men op aan 't hout,
Die vromer mans bederf dus brout.
De vader, die van Cham boosaardig
Bespot is, vloekt Chams zaat rechtvaardig.
Wie merkt niet, hoe gy hoon vergelt
Met hoon, gewelt met woest gewelt;
Den hoogmoet, stygende aan de wolken,
Stort in de diepste jammerkolken;
De roofzucht van 't geplondert goet
Berooft, en bloetdorst smoort in bloet?
Ook spaart uw tuchtroê in uw kindren
Geen' misgreep. Davids volk moet mindren
By duizenden, als 't hart hem zwelt,
En al te trots zyn ryxmagt telt.
| |
| |
Dorst hy Urias bedt schofferen,
Zyn zoon durft erger 't zyne onteren.
Straft hy geen zoons, ook Eli niet,
't Strekt beide tot veel huisverdriet.
Aartsrechter, leerme uw alziende ogen,
Door vlies of nevel nooit bedrogen,
Met diepe ootmoedigheit ontzien;
Uw almagt eren op de knien,
Die 't rechtwit weet zo net te treffen,
Dat uw gerechtschaal, altyt effen,
Elk toemeet met zyne eige maat;
Den oogst geeft naar den aart van 't zaat.
Och! wien zou van 't vergryp niet gruwen,
Die nooit uw strafrecht weet te schuwen?
Wie beeft niet voor uw ryxgebiedt?
Wie zuivert hart en handen niet,
Of durft uw wetstem los vergeten,
U kennende, op den troon gezeten,
Die 't quaat, dat staag zyn' meester loont,
Elk zigtbaar in de straf vertoont?
1689.
|
|
Auteursrechtvrij