|
| |
Lofzang na het Avontmaal des Heren.
Op de wyze van den 32. of 45. of 144. Psalm;
anders ook van den 8. Psalm, met vier regelen.
- Domus interior regali splendida luxu
EIscht koninklyk onthaal muzyk en zanger,
Myn geest heft aan, van lof der Godtheit zwanger,
Die gasten aan hare eige tafel zet.
O koningsdisch! ô hemelsch zielbanket!
| |
| |
Poëten zwygt: gy raaskalt blint van goden,
Omlaag gedaalt, daar menschen heusch hen noden.
Der goden Godt, de hoogste majesteit,
Noodt menschen zelf ter maaltyt, lang bereit.
D'Aartskoning, die van Englen, zyn gezanten,
In 't hemelsch hof van Englen, zyn trouwanten,
Wort opgepast; wiens magt de nare hel
Een kerker strekt, al d aarde een voetschabel;
Verheft dus hoog geen Englen, nooit verenigt
Met zyn natuur, maar een ontelbre menigt
Van menschen. Wat zyn menschen? asch en stof,
Ja snoder: want misdeden zy niet grof?
Na Adams schult en snoeplust zyn 't verlaters
Van Godt, hun heil; Godts vyanden, Godts haters,
Veroordeelt door hun vuil bevlekt gemoet;
Heel naakt en arm van aardtsch en hemelsch goet.
Noch schenkt Godt Man, niet als voor Isrel druppelt
Uit wolken, daar al 't heir om juicht en huppelt;
Maar met zyn' Zoon zyn liefde, gunst en Geest;
Een' voorsmaak hier omlaag van 't hoogste feest.
Hoe raakt men aan dees vreugt? door Jesus naaktheit
En armoê, pyn en wonden, en mismaaktheit,
Zyn' honger, dorst, en drank van gal en eek;
Daar Godt en mensch een' worm, geen' mensch, geleek.
| |
| |
Geen onwaardy of armoê hoeft te schromen:
Zielvoedsel valt niet lastig te bekomen:
Men wint het met geen' arbeit, nat van zweet;
Door loutre gunst voor duizenden gereet.
Godts miltheit komt geen graan ons dier verkopen,
Als Josef lang vergaarde korenhopen,
Voor gelt, voor have en goet, voor slaafsch verdriet.
Zy veilt het ook, maar wonderlyk om niet.
Dees miltheit vint geen zielbegeerte en graagheit
Te groot: zy laakt veel eer beschroomde traagheit;
Eischt honger, sterk van drift, met ongedult;
Eischt mont en keel wydt op, waar zy die vult.
Zy houdt niet op zich ryklyk mê te delen,
Daar nooit de spys door veelheit kan Vervelen,
Maar eten zelf aanprikkelt etens lust,
En niemants dorst door drinken wort gebluscht.
Dit zielgerecht gedoogt gebrek noch sterven;
Laat kracht noch groei, noch vreugt op vreugt ons derven;
Voedt langer, dan te Zarfath flesch en kruik
De weduw spyst, nooit ledig door 't gebruik.
Dit 's meer dan 't maal, door 's Engels hant gewezen,
Door 's Engels mont Elias aangeprezen;
Al sterkte dat zyn hart en wakkren gang
Naar Horeb toe wel veertig etmaal lang.
| |
| |
Godts tafel, ryk gedekt, der tafelgasten
Voornaamste zorg wel waardig, ook in 't vasten,
Geeft blyschap, aan geen' vorstendisch bekent,
In 's levens slot, in 's werelts uiterste endt.
1693. |
|
Auteursrechtvrij