Kruistriomf en gezangen

Het uitnemendste voedsel van hemelsch manna aan de tafel des Heren.

Toon van den 138. Psalm.

Mirabile donum.

WAt blyschap eischt zo hoog een' toon?

Hoe spyst Godts Zoon

Den gast, gezeten

Aan zulk een' wonderbaren disch!

Zyn lichaam is

Daar zelf gegeten.

[p. 310]

 

O mildt onthaal! Geen Israël

 

Vondt zich zo wel

 

Met spys gezegent,

 

Daar 't Man uit lucht en wolken in

 

Het dorre Sin

 

Quam neêrgeregent.

 

 

 

Geen Isrel blykt in een woestyn,

 

Vol ramp en pyn,

 

Zo gansch bedorven,

 

Als al de werelt, wort dit broot

 

Uit 's hemels schoot

 

Daar niet verworven.

 

 

 

Geen lucht gaf Man zo hagelwit,

 

Zo rein, als dit

 

Van boven daalde.

 

Noch leedt dit meer in stervens noodt

 

Dan Man, wie 't zoodt,

 

Of stiet, of maalde.

 

 

 

De dag, die 't Man voor 's rustdags deel

 

Gaf eens zoveel,

 

Zag Jesus lyden

 

Zo zwaar, als nooit zyn leven lang;

 

Most, hem dus bang,

 

Zyn kerk verblyden.

[p. 311]

 

Hy, die zyn vleesch ons mededeelt,

 

Door 't Man verbeelt,

 

Wou tafels dekken,

 

Veel ryker gestoffeert; wou spys

 

Van hoger prys

 

Daar zelf verstrekken.

 

 

 

Hier wort geen Jakobs zaat alleen

 

Te gast gebeên

 

Op spyze, uit wolken

 

Gedaalt; maar 't Heidendom, hoe snoot,

 

Ook sterk genoodt

 

Door Jesus tolken.

 

 

 

Geen Man is, schoon 't elx smaak voldoet,

 

Zo honigzoet,

 

Als dees banketten.

 

't Gelovig hart eet zich gezont,

 

Dat hier den mont

 

Recht aan komt zetten.

 

 

 

Dit Man, dat minst voor 't lichaam viel,

 

Komt d'eedle ziel,

 

Die graag is, spyzen:

 

En 't lyf, hierdoor gebergt met een,

 

Zal, schoon van leên,

 

Tot heil verryzen.

[p. 312]

 

Dit Man, waar 't lyf en ziel voldoet,

 

Behoudt en voedt

 

Niet slechts het leven;

 

Kan 't leven, ryklyk aangeboôn,

 

Ontelbre doôn

 

Op 't heerlykst geven.

 

 

 

Dit sterkt het hart geen veertig jaar,

 

Als Isrel, daar

 

De stammen zwerven;

 

Maar helptze aan hoger erflot, dan

 

In Kanaän,

 

Die nooit weêr sterven.

 

 

 

O zielspys, door 't geloof vergaart,

 

Blyf lang bewaart

 

By die u nutte;

 

Als 't Man weleer in 't gouden vat,

 

By al den schat

 

Van Arons hutte.

 

 

 

'k Wacht steun van u en sterkheit, niet

 

In klein verdriet,

 

Vol moedeloosheit;

 

Maar overkloek van tydt tot tydt

 

In stryt op stryt

 

Met helsche boosheit.

[p. 313]

 

Gy leertme Egiptens vleeschpot by

 

Uw lekkerny

 

Met lust versmaden,

 

En zwynsdraf, die geen wereltsch zwyn

 

In hongers pyn

 

Ooit kan verzaden.

1693.