|
| |
De werelt een jammerlyk sterfhuis.
Wyze van den 4. Psalm.
't ONtbreekt een sterfbedt aan geen klagten:
By d'uitvaart jammert veel verdriet
En lykrou, naulyx te verzachten.
Maar duizenden van doden achten
Hun zielverlies en sterflot niet.
De werelt slacht hier Faroos ryken,
Daar d'Engel d'eerstgeboornen trof;
Een sterfhuis, overal vol lyken;
Maar lacht, in stê van droefheits blyken,
Met vreugt om zulk een jammerstof.
| |
| |
Van doden worden doôn begraven,
Gelyk de mont der Waarheit spreekt;
Terwyl in 's afgronts dienst veel slaven
't Gebruik van 's levens beste gaven,
Ja lichaam, ziel en zin ontbreekt.
Veel ydelheit verblint hunne ogen.
't Gehoor vat geen trompetgeklank,
Door 's hemels boetstem nooit bewogen.
De mont braakt, stom voor Godt, slechts logen
En lastring, als een graf, vol stank.
Geen reuk is daar, hoe lief by vromen,
Van Christus zalvinge, eedler dan
Het sap van mirre-en balsembomen;
Geen smaak by doden ooit vernomen
Van hemelsch, zielverzadend Man.
't Gevoel is wech van d'ergste plagen
En pyn, geleên in's Heilants kerk;
Van 't jammer, daar zyn leden klagen;
Van Godts gestrenge geesselslagen,
Al trof zyn hant noch eens zo sterk.
Rampzaalge doot! wat lyk bezwaarde
Zo naar, als 't boven aarde stont,
Ooit lucht en gront? dat blykt aan d'aarde,
Die Dathan en zyn rot niet spaarde,
Vervaarlyk met haar keel verslont.
| |
| |
't Geen leven voedt, mag 't lyf verzaden:
De ziel leeft levenloos voor Godt.
Wat baat veel pracht van pronkgewaden?
Zo eren bloemkrans en sieraden
Een lyk, dat stinkende al verrot.
Gebedt noch kerkgang helpt, hoe vaardig
Tot 's hemels dienst in schyn: al blinkt
De schyndeugt schoon, Godt haatze, onwaardig
Zyn gunstig oog, en meest boosaardig,
Daar 't hart, als doot, hem tegenstinkt.
Hy acht zyn heiligdom geschonden
Door al wat zulk een kreng slechts raakt;
Der honden roof met recht, van honden,
Als 't lyk van Jezabel, verslonden;
Ja roof des helhonts, dien dit smaakt.
Och mogt men dan de doot verwerven,
Gelyk een dier in 's levens endt!
Maar neen, de ziel kan nooit bederven;
't Verrezen lyf ook nooit weêr sterven,
Gedoemt ter endeloze elendt.
O Godt, ô levens bron, bestendig
In levens duur, zie gunstig neêr:
Redt zielen, door haar schult elendig:
Berg uit genade, bergze onendig.
De doôn verbreiden minst uwe eer.
| |
| |
Och! dat geen deernis met ons zelven
Ons al te licht ontbreke. En zal
Uw stem door stof en grafgewelven,
En al wat aarde en zee bedelven,
Eens klinken met trompetgeschal;
Laatze ons een wekbazuin verstrekken,
Als toen uw aâm eerst leven schonk;
Uw woort en Geest de kracht ontdekken,
Die zelf een' Lazarus kon wekken,
Schoon 't lyk al in zyn grafhol stonk.
1693. |
|
Auteursrechtvrij