Kruistriomf en gezangen

Dwaasheit van schaamteloze schaamte.

- - Aestuat ingens
Uno in corde pudor, mistoque insania luctu.

OSchaamte, die iet goets betekent

By 't quaat, de kleur gerekent,

Die d'eedle deugt geensins misstaat,

Der vrouwen hooftsieraat:

Hoe avrechts ziet men u verschynen!

Hoe schendig heel verdwynen!

De deugt komt naulyx, uit ontzag

En schaamte, voor den dag.

De vrome, in 's Hoogsten dienst godtvruchtig,

Maar al te glorizuchtig,

Verzuimt Godts eer, staat stil, en suft,

Door spot en schimp verbluft.

[p. 217]

 

Hy schroomt dus vrome taal te voeren,

 

Den lastermont te snoeren,

 

Godts huis te bouwen, naawgezet

 

Te volgen 's hemels wet:

 

 

 

Alsof Godts kint, zyn erfgoet nader,

 

Beschaamt stont door dien vader;

 

Godts dienst, zyn rykste glorikroon,

 

Ooit smetten kon met hoon.

 

 

 

De booswicht schaamt zich boos te heten,

 

Misdoet, maar wil 't niet weten,

 

Pleit voor zyn misdaat, schuiftze valsch

 

Onnozlen op den hals.

 

 

 

Hy dient zich loos, om smaat en schande

 

T' ontgaan, van allerhande

 

Bedrog, dat zyn vergryp verbloemt,

 

Ontkent, of vroomheit noemt.

 

 

 

Hoe luttel wort nochtans veel boosheit

 

Geschuwt! wat schaamteloosheit!

 

Een kints gezigt kan quaat verbiên:

 

Godts oog wort minst ontzien.

 

 

 

En ziet men ook voor menschenogen

 

't Ontzag niet uitgetogen?

 

Veel quaats niet hollen, daar 't geen toom

 

Bedwingt van schaamte of schroom;

[p. 218]

 

Daar 't hart van weedom weet noch weekheit,

 

't Gelaat van root- noch bleekheit,

 

Het voorhooft schaamte kent noch vou,

 

Als van een lichte vrou?

 

 

 

O zielbederf! ô zinnelozen!

 

Vergeetge dus te blozen,

 

Daar 't passen zou; alleen beschaamt,

 

Daar 't allerminst betaamt?

 

 

 

Met schroom wort Adam nooit bevangen,

 

Geen naaktheit verft zyn wangen,

 

Zo lang hem geen verboden ooft

 

Van ere en heil berooft.

 

 

 

En wie, met schande en schult beladen,

 

Zoekt nu noch vygebladen?

 

Dat 't kunst, die Godts aldoorziende oog

 

En vierschaar nooit bedroog.

 

 

 

D'Aartsrechter weet dees lastervlekken,

 

Vol valscheit, naakt t'ontdekken,

 

Beschaamtze voor zyn' hogen troon

 

Met onuitwischbren hoon.

1693.