|
| |
De ergste pynbank een quaat geweten.
Wyze van den 87. Psalm.
Tacitum vivit sub pectore vulnus.
WIe Godt niet vreest, leeft hopeloos. Hoe kunnen
Godtvruchtigen, gerust en bly van geest,
Gezag, of weelde, of rykdom, en wat meest
Elx hart bekoort, een' booswicht ooit misgunnen?
De wroeging van 't beschuldigend geweten,
Dat voor Godts troon hem streng ter vierschaar daagt,
Gunt nergens vreugt, maar pynigt, perst en plaagt
Hem nacht en dag, als van de hel bezeten.
Geen vyants wrok grieft wreder, hoe verbolgen,
Dan hem de worm, die 't hart inwendig knaagt.
Hy ducht alom en vlugt, daar niemant jaagt.
Een ruisschend bladt kan vreeslyk hem vervolgen.
| |
| |
Al schreide 't bloet van Abel niet naar boven
Tot Godt om wraak, de broedermoordenaar
Beticht zich, kan zich zelf, terwyl hem 't haar
Van dootschrik ryst, geen veiligheit beloven.
Hy zwerft verbaast, en doolt, vol angst en duchten,
Al 't aardtryk door, en ziet van eigen bloet,
Ook naaste bloet, zyn dootstraf te gemoet.
En Kaïn och! kan Kaïn nooit ontvlugten.
Belsazar schrikt, al krygt hy noch geen kennis,
Eer Daniel het melde, hoe Godts hant
Verdiende straf komt schryven aan den want
Van lastertaal, gewelt en tempelschennis.
Hy riekt geen ryxverraat, ziet kling noch sabel
Op zich gewet: noch siddren al zyn leên:
't Gelaat besterft: en daar verquikt hem geen
Banket noch wyn, noch magt en pracht van Babel.
Zo beeft een aartstieran, met schrik bevangen,
Die elk verschrikt. Dit 's 't voorburg van de hel,
Een Razerny van outs geacht, die fel
Loopt spoken met haar toorts en pruik, vol slangen.
Of stilt de storm van onrust wat by vlagen?
Zo drinkt en rust, in 't dreigen van de doot,
Een Sisera, door Jaëls list genoodt.
Dees valsche rust spelt altyt bozer plagen.
| |
| |
Zo slaapt de pyn, die Sauwels geest krankzinnig
En gruwlyk stoort, een poos door harpmuzyk;
Opdat geensins de boze geest heel wyk',
Maar strax op niew hem aanvlieg', ruim zo vinnig.
Gy vromen, van veel wrevels in veel lyden
Gelastert, bits gehoont, getrotst, getrapt,
Schept moedt, opdatge in weldoen nooit verslapt:
En wacht u dwaas dien hoogmoet te benyden.
Geluk blyft in 't geluk daar zelf ontbreken:
Dit troost niet meer, dan tot gezontheit strekt
Een' kranke, dat hy prachtig legt gedekt,
Vol weedom, met een zyde of purpre deken.
't Is d'eerste straf en d'ergste, dat de boosheit
Den booswicht plaagt. De beste weg is Godt
Te vrezen, stip en vaardig zyn gebodt
Te volgen, schuw van misgreep en godloosheit.
Wie Godt vreest, wort zyn hart van schult geprikkelt,
Boet met berou, en zuivert zyn gemoet,
En sterkt het met een' dronk van Christus bloet,
In erger schult en ramp dus nooit gewikkelt.
Hy kan noch troost, noch heil, noch vreugt ontberen,
Verzekert van Godts gunst, zyn aartsgeluk:
Hem, van de hel verlost, kan rou noch druk,
Noch vyantschap van al de werelt deren.
| |
| |
Hy vreest geen' stryt, van d'almagt trou verdedigt.
Met stenen zelfs, gelt d'uitspraak van Godts mont,
Sluit hy, van aanstoot vry, een vast verbont:
En 't woutgedierte is zelf met hem bevredigt.
1696. |
|
Auteursrechtvrij