Kruistriomf en gezangen

[p. 184]

De Satan in een' engel des lichts verandert.

Op de Wyze van den 106. Psalm.
Of: Hoe lieflyk, zoet en aangenaam.
Of op anderen muzyktoon in Sluiters leste Gezangen, 143. 207. 216. 280.

Praetexit nomine culpam.

HOe wort de werelt van de hel,

Die haar beheerscht, zo loos, als fel,

Tot zwaar verdriet met lust bedrogen!

Den nachtgeest, die den eersten mensch

Verriet, bedorf met list en logen,

Gelukt het nu noch naar zyn' wensch.

't Is weinig, dat een misgreep valsch

Ontkent, bedekt wort, op den hals

Van andren, vry van schult, geschoven.

Bedrog versiert ontelbaar quaat

Met kleur van deugt, om 't quaat te loven,

Vermomt, verandert van gelaat.

Vermeetle weetlust wort bekleedt

Met leerzucht. Die van Godt niet weet,

Noch zyn genawoort, heet eenvuldig;

[p. 185]

 

Die zorgt noch strydt voor Christus ryk,

 

Mêgaande en reklyk; of geduldig,

 

Verdraagt hy stil Godts ongelyk.

 

 

 

Zo noemt men wraakzucht dapperheit,

 

Doortrapte snootheit kloek beleit,

 

Verheugt, die vol zich drinkt en dronken;

 

Stantvastig, die naar reên niet hoort;

 

Net opgeschikt, die dwaas komt pronken;

 

Oplopentheit met recht gestoort.

 

 

 

Veel overdaat, die schatten spilt,

 

Draagt moedt hierop, en heet dus mildt;

 

De geltzucht spaarzaam. Zorgeloosheit

 

Wil voor een sterk geloof bestaan;

 

En stinkende ontucht, vuil van boosheit,

 

Voor vreugt van zuivre liefde gaan.⁺

 

 

 

Schoon Sauwel 't vee uit roofzucht spaar',

 

Hy roemt op zorg voor Godts altaar,

 

Als had hy loflyk zich gequeten.

 

Naar Jehuus drift schynt Godt ge-eert,

 

Als hy, van schepterzucht bezeten,

 

Met zynen yver trots braveert.

 

 

 

O moetwil, die te schendig liegt,

 

Veel deugden schantvlekt, elk bedriegt!

 

Wat doolhof wort zo slim gestrengelt

+ Spr. vii. 18.

[p. 186]

 

Van 's afgronts geest met helschen list!

 

Hoe valsch zyn troni dus verengelt!

 

Wat gruwelvondt niet schoon vernist?

 

 

 

Wat wint geveinstheit, die haar schult

 

Zelf met Godts dierbren naam vergult?

 

Zal zyn aldoorziende oog niet dringen

 

Door dit bedrog, hoe fraai verbloemt?

 

Zyn hant de stoutheit niet bedwingen,

 

Die duisternissen daglicht noemt?

 

 

 

Zyn weeroep dreigt het quaat, met glimp

 

Van goet bewimpelt, hem ten schimp.

 

De schyndeugt, ware deugts beletsel,

 

Genaakt zyn woort niet, als met pyn.

 

By dezen viergloet smelt blanketsel:

 

Daar blykt, hoe waarheit scheelt van schyn.

1693.