|
| |
| |
| |
Onwetende wetenschap en dwaze wysheit.
Op de wyze van de Tien Geboden, of van den 140. Psalm: of met twee vaarzen voor een, op die van den 66. en 118. Psalm.
Of op Sluiters muzyktoon, onder zyne eerste Gezangen, 32. 76: onder de leste, 12. 206. 249. 352.
Of op Lodensteins wyze, 56. 65. 126.
Of op die van H. Zweerts, 124.
Nulla, quid utile, cura est.
DEs menschen weetzucht poogt te delven
Door al wat diep en duister steekt;
Terwyl hem kennis van zich zelven,
De nodigste, allermeest ontbreekt.
Veel reislust, die uitheemsche steden
En landen zoekt, laat t' huis hem vreemt,
Die naar zyne eige ziel en zeden,
Hoe vroom of onvroom, niet verneemt.
De filosoof doorwroet de holen
Van al 't natuurgeheim met lust;
| |
| |
Maar blyft van veel bederf, gescholen
In zyn gemoet, al t' onbewust.
Een wakkre geest, hoog opgetogen,
Spoort wel den loop des hemels na;
Doch minst, door aardtsche zorg bedrogen,
Hoe blint hy zich te buiten ga.
De pen van een' historischryver
Melt voorgaande ewen: maar dees vlyt
Beneemt hem, daar verrukt van yver,
De kennis van zyn levens tyt.
Geleertheit stelt d'aaloude werken
Van Griek en Romer net te boek;
Maar om haar zielbedrog te merken,
Met duizent feilen, luttel kloek.
Een anders overleg blyft zweten
In 't reeknen van getal en maat;
Terwyl 't zyn' plicht, met zorg te meten
By 's hemels voorschrift, nooit verstaat.
Wie kan den muzikant verschonen,
Die al zyn' tydt en arbeit spilt
Met eendragt en geschil van tonen;
Geen' zielstryt recht gevoelt, of stilt?
| |
| |
De man van Staat, in 's werelts zaken
Volleert, en schrander van vernuft,
Vergeet tot ewig heil te waken,
Onkundig hoe zyn brein daar suft.
Den rechtsgeleerde, die veel wetten
In 't pleit heeft op zyn' duim, verveelt,
Terwyl hy 't hooft dus breekt, te letten,
Hoe van Godts wet zyn werk verscheelt.
Zo blyft d'ervarenste arts ook dwalen,
Die 't krankbedt dient zyn leven langk;
Maar nooit begrypt zyne eige qualen,
Al legt de ziel ter doot toe krank.
En is helaas! de Godtgeleertheit
Niet meest te laken, als ontzint,
Die, redenloos in onbekeertheit,
Haar nutste les onvruchtbaar vint?
Wie kan 't getal der menschen noemen,
Dat vlyt en tydt zo slecht besteedt;
Belust op wetenschap te roemen,
Terwyl 't zich zelven gansch vergeet?
Ga heen, doorvlieg 't heelal met pennen
Van uw verstant, en win daar prys.
| |
| |
Verzuimtge u zelf vooral te kennen,
Wie acht, ô mensch, u kloek, of wys?
Zaagtge u van kennis ooit versteken,
Hier waar tot beterschap noch raadt:
Maar neen, hy betert geen gebreken,
Die wys zich acht, en hulp versmaadt.
O aldoorzoeker, ô alweter,
Hoe vint Godts wysheit u verdwaast!
Wat taal voert hier zyn Geest? geen beter,
Dan dat gy heel vernuftig raast.
1693. |
|
Auteursrechtvrij