Kruistriomf en gezangen

[p. 161]

Heilzame stormwint.
Pinxterzang.

Wyze: Een kindelyn zo lovelyk.
Of: Herr Gott der du erforschest mich.
Of: An wasserflussen Babylon.
Of anders op Sluiters muzyktoon in zyne eerste Gezangen, 172. 178; of in de leste, 60.

Tempestas sine more.

HOe vreeslyk en hoe wellekom

Liet wint en storm in d'oren

En 't huis van Godts Aposteldom,

Met sterk gedruis, zich horen;

Gelyk een bode op 't Pinxterfeest
En heerlyk merk van Godt den Geest!

Den Geest, door 't zelve teken

Verbeelt van Jesus mont en aâm;
En Nikodeem ook recht bequaam

By wints natuur geleken.

Godts Geest verschynt, dus neêrgedaalt,

Luidtruchtig, als een koning,

Die in zyn ryxstadt wort onthaalt,

Of op een' dag van kroning,

Door feestbazuinen, met zyn' stoet,
En lossen van 't geschut begroet.

[p. 162]

 

De wint verbeelt zyn wezen,

 

Zo ongemengt, als onbeperkt,

 

Zyn magt en kracht, die wondren werkt,

 

Van Englen nooit volprezen.

 

 

 

De wint, heel ongetoomt en vry,

 

En reis op reis verandert,

 

Spelt ruimte van zyn heerschappy

 

Door 't kruis, zyn' zegestandert;

 

Melt zyn genawerk in den mensch,

 

Aan sex noch afkomst, tydt noch grens,

 

Noch staat noch stam gebonden;

 

Met zyn genade-en boetgeluit,

 

Door haat noch moortgeweer gestuit,

 

Noch list en lastervonden.

 

 

 

Die Geestwint, sterk in 't wajen, velt

 

Kasteel en torens neder:

 

Hem wederstaat geen aardtsch gewelt,

 

Noch hemelhoge ceder:

 

Hy breekt en scheurt, als berg en rots,

 

Al 's werelts wysheit, magt en trots.

 

De visschers, zyn gezanten,

 

Zyn meester daar van moortvergift,

 

En ziekte en doot, en bozer drift

 

Van 's afgronts vloekverwanten.

 

 

 

Wat wort door boosheit uitgerecht,

 

Die hem durft tegenblazen,

[p. 163]

 

Zyn heilig werk en woort bevecht?

 

Dit 's tegens d'almagt razen,

 

Opdat dees dolheit niet verwerf,

 

Dan ramp en schrikkelyk bederf.

 

O Geest, ô magt van boven,

 

O hemelwint, doorwaai ons hart,

 

Uw' bloem-en lusthof, die dus tart

 

De pracht der schoonste hoven.

 

 

 

Verfrischt uw hulp in gloet van stryt

 

Ooit langsaam, stil ons klagten;

 

En leer ons uw' genadetyt

 

Met taai gedult verwachten,

 

Met vlyt gebruiken: als men vint

 

By 't zeevolk, daar hun weêr en wint

 

Beveelt van lant te steken.

 

Laat van uw komste en kracht, gelyk

 

Geen wint verholen waait, geen blyk

 

Noch klaar bewys ontbreken.

 

 

 

Verschyn vry met een stormgerucht.

 

Zo kan geen wint vervelen,

 

Die Isrels heir een quakkelvlugt,

 

Die schepen, als kastelen,

 

Uitheemschen toevoert, naar hun wensch,

 

Tot nut van menig duizent mensch.

 

De helt heeft niet te klagen,

 

Omhoog door onweêr opgevoert,

[p. 164]

 

Schoon Eliseüs dit beroert,

 

Op zynen vlammewagen.

 

 

 

Komt gy elx hart door Petrus mont

 

Op 't Pinxterfeest verschrikken,

 

Beeft een cippier met 's kerkers gront,⁺

 

Uw troost wil daar verquikken.

 

Al wort qua wellust zo gestuit,

 

Al wektge, als wint, die 't zwerk ontsluit,

 

Een' tranedau by vlagen;

 

De zon van Godts genagezigt

 

Breekt door, om met een blyder licht

 

Veel nevels wech te vagen.

 

 

 

Uw kracht, by 't woort van 's hemels tolk,

 

Verjaagt veel mist van rampen;

 

Verdryft onkunde, een duistre wolk,

 

En duizent boze dampen.

 

Gy dryft en styft der vromen moedt,

 

En stookt, als wint, een' yvergloet

 

Tot dappre heldendaden.

 

Uw stem roept, vader, vader, spreekt

 

En smeekt voor ons, daar stem ontbreekt

 

In 't hart, met schroom beladen.

 

 

 

Uw koelte dooft (wie houdt zo dier

 

Een gunst niet kloek te rade?)

+ Hand. xvi. 26-34.

[p. 165]

 

Den felsten brant van 't martelvier.

 

't Geruisch van uw genade

 

Neemt in geen' dootstryt, hoe benaawt,

 

Ooit af, gelyk een onweêr flaawt;

 

Werkt menigmaal het beste

 

In 's levens endt, daar ruim zo sterk:

 

Gelyk men 's Heilants stem en werk

 

Aan 't kruis vernam in 't leste.

1693.