Kruistriomf en gezangen

Alles met de jaren onduurzaam.
Niew jaarszang.

Op de wyze van den 77. en 86. Psalm.
Of op den toon, die men vint onder Sluiters leste Gezangen, 64. 146. 337: of by H. Zweerts, 303.

Tempus edax rerum, tuque invidiosa vetustas,
Omnia destruitis.

't NIewe jaar is weêr verschenen.
Zo is 't oude gansch verdwenen:

Zo vervloeit de dierbre tydt.

Wat men aanwint, raakt men quyt.

't Avont sterft de dag van heden:
Gistren is nu overleden.

Wat voorby is, keert niet weêr,

Als de baren van het meer.

Naulyx is te vatten, hoe men
Iet mag tegenwoordig noemen,

[p. 142]

 

Dat zo snel vervlogen is.

 

Al 't aanstaande is heel onwis.

 

Met de jaren glipt het leven

 

Door, en wil ons ras begeven.

 

't Neemt zoveel af, kort van duur,

 

Als het toeneemt, uur op uur.

 

 

 

Toorts of kaarslicht, dat, ontsteken,

 

Stof verteert, die 't aan moet queken,

 

Strekt een beelt van 's levens aart,

 

Dat zyn kracht noch geesten spaart,

 

Door zyn voetsel zelf geschonden,

 

Door zyn' groei allengs verslonden;

 

Daar de mensch gedurig sterft,

 

Die by delen 't leven derft.

 

 

 

D'uiterste uur van al zyn jaren

 

Komt in 't endt de doot niet baren,

 

Maar voltooitze. Op 's hemels stem

 

Wil de doot Methusalem,

 

Absaloms gestalte en haren,

 

Salomons vernuft niet sparen,

 

Simsons kracht, Abias jeugt,

 

Davids noch Josias deugt.

 

 

 

Tegens sterflots ongenade

 

Komt geweer noch moedt te stade.

 

Vorst noch koning, heer noch helt

 

Kan bestaan voor dat gewelt.

[p. 143]

 

En wat heil, een' mensch beschoren,

 

Sterft niet, in der tydt geboren;

 

Tydt, die staal eet, muur en steen

 

Met zyn tanden scheurt van een?

 

 

 

Milon in zyne oude dagen

 

Durft geen' worstelstryt meer wagen.

 

Wort Heleen ook grys, zy haat

 

Zelf haar' spiegel om 't gelaat.

 

Menschengunst en dienst vertrekken.

 

Naam en faam lydt lastervlekken.

 

Jobs vermogen steeg in top:

 

D'armste is nu zo arm, als Job.

 

 

 

Vorsten, 's morgens hoog gezeten,

 

Leggen 's avonts dootgesmeten.

 

Magt van Staten, ryxgezag

 

Legt verscheurt, als spinnerag.

 

^* Babels vorst zag beurt en tyen

 

Van de vier hooftheerschappyen,

 

Nu vergaan, hoe trots gesticht,

 

Als haar beelt in 't nachtgezigt.

 

 

 

O beheerscher aller dingen,

 

Die zoveel veranderingen

 

Gaslaat, onveranderbaar;

 

Enen dag wel duizent jaar,

 

Duizent jaar een' dag moogt noemen;

 

Leer my 't heil, ras dor, als bloemen,

* Nebukadnezar, Dan. II. 31-45,

[p. 144]

 

Wisselbaar, gelyk de maan,

 

Moedig en met lust versmaân.

 

 

 

Ly niet, dat myn ziel blyf duiken,

 

Laag en traag tot wys gebruiken

 

Van haar' tydt, om aardtsch genot.

 

Sterkze, om naar een hoger lot,

 

Naar het licht van beter leven,

 

Met een arentsvlugt te streven.

 

Stook en queek daar yvergloet

 

Naar volmaakt en duurzaam goet:

 

 

 

Goet, dat, door uw gunst ontfangbaar,

 

Nooit bezwykt, zo onvergangbaar,

 

Als d'onmeetbare ewigheit;

 

Met der tydt zo luttel scheit,

 

Als men zomerloof aan bomen,

 

Waterdruppels in de stromen,

 

Zant aan 't zeestrant, gras in 't velt,

 

Starren aan den hemel telt.

1693.