|
| |
| |
| |
Hemelsche bootschap op d' aarde.
Op den toon van den 37. Psalm.
Regnator, caelum & terras qui numine torquet,
Ipse haec ferre jubet celeres mandata per auras.
WAt blyde maar! het hemelsch hof, gedrongen
Van yver, melt hoe 't vleeschgeworden Woort
Omlaag verfcheen: muzyk van Engletongen
Wort by zo groot een bootschap bly gehoort,
Den hemel eer, voor 't aardtryk vrê gezongen,
Godts wellust in den mensch by Godts geboort.
Gy mensch dan, gy een worm, gegroeit uit d' aarde,
Besef niet traag uw heil en heerlyk lot,
Hoe Godts besluit, en wat een maagt ons baarde
In Godt en mensch, die 't menschdom brengt tot Godt.
Acht by dees vreugt de werelt klein van waarde:
En ding toch graag naar zulk een heilgenot.
Zyn't Englen, die voor Godt dien lofkrans strenglen,
Als leraars voor al 't menschelyk geslacht,
Godts Geest noemt in zyn bladt ook leraars Englen,
Door wien de kerk dees tyding wort gebragt.
Wie poogt zyn vreugt niet zaliglyk te menglen
In d' Englevreugt? wie slaat op 't woort geen acht?
| |
| |
Wie durft verstokt zich ooit hier tegens kanten,
Daar 't opklinkt in de kerke, ons Bethlehem;
Vervoert, als dol, door 's afgronts ryxtrouwanten
Tot zyn bederf, en smaat van 's hemels stem?
Of gelt dees min, nu menschen voor gezanten
Godt dienen, als misdeelt van kracht en klem?
Leende ooit Godts last ontzag in menschlyke oren
By boden, mensch of Engel? neen, ô neen.
De herders slaan dit beter gade in 't horen
Van d' Englestem in 't velt, die ras verdween.
Zy zien, om Godts genawerk na te sporen,
Op 't woort, als op Godts woort, op Godt alleen.
Van Godt, van Godt ontfangt dat woort zyn waarheit
En kracht, zyn' glans en glori, en gewigt;
Geen' Englerei noch heirkracht, die de naarheit
Des nachts verdryft, omstraalt van hemelsch licht.
En hoe zou 't gaan, sprak Godt zo ryk van klaarheit
Door Engletaal? hoe voer ons krank gezigt?
Wy schrikten op dien galm helaas! wy beefden
Van dootschrik, waar die neêrklonk in de kerk.
Hoe stont het met de vroomsten, die 'er leefden,
Waar zulk een glans verscheen, hun oog te sterk?
Zie Heiligen, die voor vele andren streefden
Met gunst omhoog, en met godtvruchtig werk.
Zie tolken van Godts mont, als Esaïas
En Daniël: zie Manoa, een' helt,
| |
| |
Als Gideon: zie Amrams zoon, Elias
In Horebs rots: zie groot geluk gespelt
Door d'Engletong een' man, als Zacharias.
Wat werkt die spraak? hoe zynze om 't hart gestelt?
Zy schrikken, och! zy siddren al te gader
Op dat geluit: zy vrezen te vergaan,
Verbeelden zich de dootstraf, of iet quader.
Hoort Isrel Godts bazuin, elx hairen staan
Te berge; elk roept verbaast; och Moses, nader,
Spreek gy, niet Godt, gy uit Godts name ons aan!
Gelooft zy Godt, en zyn onmeetbre vroetheit,
Die beter wat ons dient, dan wy, verstont,
Ons zwakheit wou verschonen met zyn goetheit;
Geen Englen met zyn vredebootschap zont,
Maar menschendienst, met zachtheit, zorge en zoetheit,
En menschen koos voor menschen tot zyn' mont.
Godts donderstem verschrikt gebergt en ceder.
Een priester, zelf met noodt en schult belaân,
Dient Isrel, vol mêdogen, veel gereder.
Elk pryze, wat d'Aartswysheit vondt geraân:
Elk buig' voor haar beleit eerbiedig neder,
En schrome ooit stout haar gunstwerk te versmaân.
1693. |
|
Auteursrechtvrij