|
| |
Een kint, dat Wonderlyk heet.
Op de wyze van den 85. of 93. Psalm.
Of op beter toon in Sluiters eerste Gezangen, 144: of onder de leste, 264.
Of onder Lodensteins Uitspanningen, 217.
Nova progenies caelo demittitur alto.
WAt kint is ons geboren, en wat zoon
Geschonken uit zyn Vaders hogen troon!
Hoe luidt zyn naam? Godts tolk zegt, Wonderbaar:
En stemt de daat met dezen naam niet klaar?
Zyne arme wieg, een kribbe, en zyn geboort
Spelt wondren van zyn' mont, eerlang gehoort;
Spelt wondren van zyn hant, zyn' koningstaf,
En knechtsgestalt, zyn lyden, kruis en graf.
| |
| |
Dit 's d' Engel, die d'onvruchtbre vrou voorheen
Gansch wonderlyk van name en werk verscheen;
Door wien haar zoon, zo wonderbaar een helt,
Als Simson, recht zyn voorbeelt, wert gespelt.
Hem baart een maagt, (ô wonder!) zuivre maagt,
Wiens nedrigheit Godts ogen zo behaagt,
Dat maagdom hier geen vruchtbaarheit belet,
Dees vruchtbaarheit den maagdom niet besmet.
Zy baart, bevrucht door d'almagt van zyn' Geest,
Den bruidegom, wiens min haar ziel geneest.
Zy schepsel baart haar' schepper, zy een kint,
Haar' vader, dienze in slechte doeken wint.
Hem baartze, opdat hy sterf, die levens endt,
Noch oorsprong, noch getal van jaren kent;
Hier vaderloos, doch als zyn Vaders beelt
En wysheit, al voor 's werelts wieg geteelt.
Dit 's d' Engel zelf, die vader Abraham
Zich, met een' zone in hoge jaren, quam
Beloven; dien d' aartsvader voor den dag
Van zyn geboort met vreugt geboren zag.
Dit 's d' Engel, die, gezien in braamboschbrant,
Zyn volk verloste uit Memfis met zyn hant;
In 't vleesch hierop gezien, zyn Israël
Bevryt van 't juk der onverzoenbre hel.
| |
| |
Het Woort, dat niet verliest, bewoont geheel
Het vleesch, dat niets ontbeert in 't minste deel:
Daar glans en gloet der Godtheit niet verslint,
Maar luister geeft, en zich genadig vint.
Zo daalt de hoogste omlaag: een kleine stal
Ontfangt hem, nooit omvat van 't groot heelal;
Gezien en ongezien: des hemels heer
Wort knecht; die 't al vermag dus zwak en teer.
Een lichaam krygt en mist hy: 't ewig Woort
Wort door geen spraak, maar kintsch geschrei, gehoort:
De vreugtbô schreit: by 't vee legt nedrig, dien
De Serafyns aanbidden op de knien.
In 't duister schuilt de schepper van de zon:
D'alvoênde wort gespyst, en 's levens bron
Gelaaft: hem kent geen Bethlem, die zo ver
In 't oosten wort gebootschapt door een star.
O wonder van 't gezegent vrouwezaat,
Dat kracht van tong en brein te boven gaat;
Door 't kint, noch ongeboren, lang voorzeit;
Een' vader zelf der endloze ewigheit.
Wat wondren ook van d'opperste gena!
Gansch ongehoort, en zonder wederga:
Daar Godt herschept, een schepsel; en, zo diep
Vernedert, bergt het geen zyne almagt schiep.
| |
| |
De majesteit, daar hemel, aarde en hel
Voor buigt, verlost den mensch dus, een' rebel:
D'Aartsrechter, streng veroordeelt, spreekt dus vry:
D'Aartskoning redt, dus slaafsch, van slaverny.
Die't vleesch tot ramp zelf aanschoot, wekt en trekt
Ons door zyn' Geest tot heil: zyn naaktheit dekt:
Zyn honger voedt: die van een maagdeborst
Gezoogt wort, laaft en lescht der zielen dorst.
Zyn smaat verhoogt: zyne armoê helpt aan schat:
Zyn zwakheit sterkt: hy troost, van tranen nat:
Hy welkoomt, in den stal, in stank en stof
Verschoven, op den troon in 't hemelsch hof.
Dit 's Jakobs leêr, het zaligste Englespoor,
Van sporten hoog en laag; de weg, waardoor
Godts milde gunst komt dalen hier beneên,
En wierook tot hem opstygt van gebeên.
Dit 's Goël, dit 's Emmanuel, die tot
Godts ryk den mensch hervoert, zelf mensch en Godt;
De bloetvrient, die na kintsche tranen bloet
Wil storten, dat voor 's werelts dootschult boet.
Ga heen nu, mensch, verwaande, ga nu heen,
En breng met uw verstant dit overeen:
Ontken al wat uw brein, al slaat het mis,
Niet vatten kan van dees geheimenis.
| |
| |
Wat vordert gy helaas? uw wysheit raast
By 't wonder, dat den hemel zelf verbaast.
Natuurwet staat hier stil: de reden suft:
Gewoont heeft uit: vernuft is onvernuft.
De Cherubyn, die Godts verbontkist dekt
Van hout en gout, dat slechts een schaduw strekt,
Doorgront, van lief bespieglen nimmer moê,
Dees wondren niet, maar stemtze eerbiedig toe.
Geen Englevlugt bereikte dit, hoe hoog
In 't hemelsch licht haar snelle veder vloog.
Of noemt men dit een' afgront, daar elk zinkt,
En veiligst met ontzag zich in verdrinkt?
1693.
|
|
Auteursrechtvrij