|
| |
| |
| |
De heerlykste uitvaart.
Op den toon: Kom her zu mir, spricht Gottes Sohn.
Of: O Here Jesus, wat vertrekt. In Lodensteins Uitspanningen te vinden, 47.
Of als de 36. en 68. Psalm, met twalef regelen.
Anders by Sluiter onder de leste Gezangen, 226.
NU eens een niewe wyze en toon
Gezet op d' uitvaart van Godts zoon:
Geen klagt hier aangeheven,
Waarmê de lykrou vorsten plag
Te kronen, als het ryxgezag
Gansch uit heeft met hun leven.
Veel eer gejuicht ter ere van
Den Vorst, die stervend leven kan.
Hoe durft de hel hem trotsen?
Zyn doot schudt d'aarde wydt en zydt,
En scheurt het heilig koortapyt,
Scheurt graven, en scheurt rotsen.
| |
| |
Wat lyk- en grafdienst past hier by?
't Verdriet der blinde razerny,
Die Kaifas stoel ontwydde;
Een voorspel van zyn majesteit,
Na kruis en doornekroon verbeit,
Aan 's Vaders rechte zyde.
Twee heren van den groten Raadt,
Dien Joodtschen Bloetraat, dol van haat,
Niet ydel wachtende op Godts ryk;
Bezoeken 't kruis, om 't heilig lyk
Met rouwe en lykplicht t'eren.
Hier quyt zich Josef, als een helt,
Door ydle vrees, noch schaamte ontstelt.
Hier toont zich aan een yder
Zelf Nikodeem by klaren dag;
Heel anders dan hy eertyts plag,
Geen angstig nachtbelyder.
Zy sparen lywaat, hoog van prys,
Noch balsem, naar der groten wys,
By dezen lykdienst; winden
De vrucht van d'onbevlekte maagt
In zuiver doek, niet onbeklaagt.
Dus kent men Jesus vrinden.
| |
| |
By dees lykstaatsi komt een stoet
Van vrouwen, mannelyk van moedt,
Die strax 't Aposteldom zo wis
Wat graf strekt Jesus ruste een bedt?
Gansch niew, en door geen lyk besmet,
Uit louter rots gehouwen,
Bezet, bezegelt, in een' hof:
Al diep geheim, al gloristof,
Door Englezang t'ontvouwen.
Wat Engletong, wat geestmuzyk,
Wat harpgezang van 't hemelsch ryk
Verheft het lyk naar waarde,
Dat al den schat te boven gaat
(Veel reiner dan zyn grafgewaat)
Hoewel 't een eigen graf ontbeert,
Dit eert den Heilant, laagst verneêrt:
Van zyn' triomf, en dat zyn bloet
Geen eige dootschult heeft geboet,
Geen' prys alleen gestreken.
| |
| |
Dees niewe grafstê dient een poos
Den Heer, die harten voor altoos
Verniewt, en trekt naar boven;
Dees rots de grontrots van de kerk,
Al 's afgronts poorten veel te sterk;
Dees hof al d'eer der hoven.
Zyn rust vereischt een' hof, die 't won
Na stryt, die in een' hof begon;
Al d'onrust, eerst geboren
In Adams schonen lusthof, stilt;
Al 't goet herwint, en schenkt zo milt,
Dees hof draagt schoner rozeblaân
Dan Saron; 't beste tarwegraan,
Dat vrucht draagt, eerst gestorven;
Een Arons roê, die ewig bloeit;
Het manna, daar geen worm in groeit,
Op rustdag minst bedorven.
Hier wint een Adam, als hy uit-
Geslapen heeft, de schoonste bruit.
Hier ryst een Simson, sterker
Dan Gazaas poort Godts helt vernam.
Geen Josef dook zo laag, en quam
Zo heerlyk uit zyn' kerker.
| |
| |
Geen Jonas stilde, als 't levend graf
Hem na dry dagen wedergaf,
Dus 't onweêr van Godts toren.
Dees Jonas dreigt geen Ninive;
Maar laat al 't aardtryk door den vrê,
Verdient door 't kruisbloet, horen.
Den Doot, elx vyant, grote helt,
Verwint gy braaf in 't dootshooftvelt;
Vervolgt hem, sterk beschoten,
In 't graf, zyn vesting, zyn kasteel,
Zyn ryxhof zelf; en bryzelt heel
En al zyn sterkste sloten.
Gebalsemt lyk, wat spreitge een' geur!
Die trekt ons grafstê deur en deur,
(Wie zou voor 't graf dan gruwen?)
Verdryft 'er vuilnis, stank, en vlek;
Verandertze in een slaapvertrek,
Een rustbedt, minst te schuwen.
Men schryve een grafschrift, u ter eer:
Dit 's 't ledig graf, dat 's levens heer
Bedekte, en most ontdekken;
Die door zyn' doot den doot bederft,
Het leven schenkt, dat nimmer sterft,
| |
| |
Wie viert dan Jesus uitvaart niet,
Schoon werelt dit, of hel verbiedt?
Wie spaart noch moeite en schatten
Voor Jesus? wie mistrout zyn trou,
Zyn kruisdoots kracht, in ramp en rou
Door 't kruisgeloof te vatten?
Wie slooft in 's afgronts dienst zich af,
Om Jesus grafrust en zyn graf
Te honen, met veel schennis?
Wie kiest, nu deze heilzon blinkt,
Een moorthol, daar 't afgryslyk stinkt,
Vol boosheit, zonder kennis?
Och schonk uw goetheit, Heer, zo reê,
Als Pontius op Josefs bê,
Ons d'edelste aller gaven,
Uw lyf en bloet; dat d' oude mensch
Eens gansch verging, naar onzen wensch,
1680.
|
|
Auteursrechtvrij