Kruistriomf en gezangen

[p. 91]

De droevigste klagte.

Op den toon van den 42. Psalm.

Caelum dehinc questibus implet.

HAmerslagen van soldaten

Kruisten minst: myn Godt, myn Godt,

Waarom hebtge my verlaten?

Roept Godts zoon, en wort bespot.

Ons verbaast noch dat geschreew.

Mensch en Engel, eew op eew

Mag wel schrikken. Niemant kende,
Als de lyder, deze elende.

Och! wat heeft het hart te lyden,

Daar de mont zo deerlyk klaagt?

't Heeft met al de hel te stryden,

Streng voor 't hemelsch hof gedaagt.

's Werelts heilant vint zich hier

Van geen' hartvrient, noch scholier,

(Noodthulp, die hem minst mogt baten)
Maar van Godt, zyn' Godt, verlaten.

[p. 92]

 

's Werelts nacht bleef niet volduren

 

Op den middag: maar dees klagt

 

Melt veel langer dan dry uren

 

In zyn ziele een' droever nacht:

 

Daar van 's Vaders troostlicht niet,

 

Of een straal pas overschiet.

 

Zie en hoor dit, wie verwaten

 

Godt durft en uw heil verlaten.

 

 

 

Dit zyn meer dan stervens noden,

 

't Rechte voorburg van de hel,

 

Voor de doot wel duizent doden.

 

Alle martelpyn, hoe fel,

 

Is hier rust en wellust by.

 

O wat blinde razerny

 

Durft van 't kruis schynheilig praten,

 

Den gekruisten stout verlaten?

 

 

 

Mensch, verfoei veel eer de boosheit,

 

Die de troostbron zelf dus boet

 

Met onnoembre troosteloosheit.

 

Stook geen vier, wiens helsche gloet

 

Ewig blaakt: maar pas veel eer

 

Goet en bloet, en noch veel meer,

 

Om 's Verlossers min te haten,

 

Met u zelven te verlaten.

[p. 93]

 

Christen, die in droeve rampen

 

't Licht ontbeert van Godts gezicht,

 

Zie 't onzichtbre door die dampen.

 

Smeek om zyn genadelicht.

 

Stry kloekmoedig. Want Godts zoon

 

Won volstrydende u de kroon;

 

Laat, in blyde of droeve staten,

 

Van zyn' troost u nooit verlaten.

1681.