Kruistriomf en gezangen
(1750)–Joannes Vollenhove–
Auteursrechtvrij
[pagina 52]
| |
Gy stofte, als een, die minst zich zelven kende;
En trokt vergeefs in 't woeden van de bende,
Daar Jesus zich gevangen gaf, uw zwaart,
Al t' onvervaart.
Maar och hoe flaaw bezwykt die stoute terger
Van doots gevaar! gy slaapt, of waakt noch erger:
't Zy datge vecht, of vlugt, of volgt van veer,
Of dicht uw' Heer.
De Bloetraat woedt, op Jesus fel gebeten;
Beticht hem valsch, verwyst hem, helsch bezeten;
En spuwt, en klinkt hem in zyn aangezigt.
Hy zwygt en zwicht.
Noch mengt zich een Apostel in dees boosheit,
By schuim van 't hof, daar 't opschuimt van godloosheit;
Verzaakt, verzweert zyn' Heer in 't hofpaleis,
Ja reis op reis.
Hy zweert; zag ooit myn oog dien mensch met kennis:
Hy vloekt zyn ziel. Wat lasterwoort, wat schennis
Ontglipt de tong, die eertyts zo gereet
Godts zoon beleedt!
Waartoe vervaltge, ô Peter, nu geen Peter!
Kent gy uw' Heer en heilant nu niet beter?
Gy, zyn scholier, zyn grote ryxgezant
Van lant tot lant;
| |
[pagina 53]
| |
Door 't sleutelampt des hemels begenadigt;
Zo teêr bemint, in noodt zo trou verdadigt;
Aan zynen disch zo onlangs met zyn bloet
En lyf gevoedt?
Gy kent hem, als zyn woort uw vischnet zegent,
Hy u op zee, zyn vaste vloer, bejegent;
De zeevisch, van uw' angel opgehaalt,
Den tol betaalt.
Gy kent hem, by den wyn, uit waterkruiken
Geschept, by 't voên der afgevaste buiken,
Op Thabor, daar zyn glans en stralend hooft
De zon verdooft.
Gy kent hem, als hy breidelt wint en baren;
Uw schoonmoêrs quaal qeneest, ja gansche scharen;
Den helhont dwingt, die op zyn' wenk vertrekt;
Of lyken wekt:
Maar kent hem niet in 't lyden, gansch verlaten
Van hulpe en troost; door 't woort van hofsoldaten,
Een dienstmaagts woort, ô eertyts dappre helt,
Zo dra gevelt.
Verdiende dit het wasschen van uw voeten?
Verzwaartge dus de schult, by hem te boeten?
Kent beter hem een moorder strax aan 't kruis,
In 't moortgedruis?
| |
[pagina 54]
| |
Maar zwyg, myn tong: zwyg stil, myn ziel: leer staken
Dees aanklagt, en uw eige trotsheit laken;
Die ydel op gedroomde krachten bout,
En Godt mistrout.
Een wyze kent zyn zwakheit, dies te sterker.
Wat 's menschenkracht, al schyntze boei en kerker
En 't marteldom getroost? een wanklend riet,
Ja min dan niet.
Wie hier op steunt, zie toe: hy valt gereder:
Een Simon zelf, een kerkstyl, stort dus neder:
Een Simson mist zyn hair, zyn' Heer, zyn hart,
Met bittre smart.
D'aartsvyant wenscht, ô Heilant, ons te ziften:
Bescherm ons trou, betoom ons losse driften:
Uw voorbê waak', dat d'afgront het geloof
Ons nooit beroof.
1680.  |
|