Dagboek uit een kamp

5 april.

Mams, zo vertelt Gusta, is wild van de honger. Ze ligt midden tussen de kapovriendinnen, die de heerlijkste dingen bakken en eten, en dit niet verhelen. Stuttgart zou door Franse troepen bereikt zijn, de Weser overschreden. Alleen: hier merkt men totaal niets. Gisteren 125 gr brood dus 1½ rantsoen per week? De ontluizingsautoclaaf gaat vandaag aan het werk: eerst de Albanezenbarak en observatiezaal, die in quarantaine zijn, daarbij heb ik niets te doen, dan het Altersheim. Misschien is het mogelijk aardappelen in de auto gaar te stomen. Die kan men voor tabak bij de Hongaren kopen (ons kamp is in alle opzichten stiefkind). Tegen Jaap Meyer zei ik al vaak: de ontluizingsauto gaat zes dagen voor het eind van de oorlog aan het werk. Ik wou dat het maar waar was.

Dr. X... (gesuppr.).²²... is op het toppunt van zijn carrière: hij

22 De weggelaten passage behelst een epileptisch insult van een van de artsen, en mijn vaders plechtige aanzegging dat we hier nooit met iemand over spreken mochten. Mijn vader was niet ervaren als neuroloog en wist kennelijk niet dat een enkel insult, en dan nog wel in extreme omstandigheden, niets zegt, iedereen kan overkomen (net als ‘stuipjes’ bij kinderen) en niet tot ‘epileptische karakterveranderingen’ leidt. Waar we intussen bij die berreffende collega naarstig naar speurden!

[p. 122]

behandelt Hankes longontsteking. Hij is het ook die in elke discussie de enige juiste en praktisch bruikbare opmerking maakt.