Dagboek uit een kamp

3 april.

Gisteren een gerucht uit doorgaans goede bron: grote Duitse legergroepen zijn zich aan het overgeven, met andere woorden: het is snel afgelopen. Inmiddels joegen ons vannacht zogenaamde Tiefflieger, die met geratel van mitrailleurs uit de lucht kwamen, de stuipen aan. Het is toevallig juist een jaar geleden dat er hier verscheidene doden vielen bij zulk een gelegenheid. Zo kan nog aan z'n eind komen wie door Erschöpfung en tyfus gespaard was. Om wie dan ook warm te maken voor luizen- en daardoor vlektyfusbestrijding, blijkt onbegonnen werk.

Hier op zaal oefent vooral L. moordende unfaire kritiek op Paps en mij; en toen ik gisteren bij Weisz was, om over een ontluizingsmannschaft een balletje op te gooien, was hij zeer minzaam, ging in op wat hij kennelijk als een schnorpoging zag, door me een pakje sigaretten te geven, echter niet op mijn voorstellen, die ik niet eens de tijd kreeg toe te lichten. Geen wonder

[p. 120]

dat Kohn nooit iets bereikt heeft. (Zojuist komt een mof binnen: ‘Was fehlt denn die Arzte?’ Gelukkig is hij alweer weg.) In de barak gisteren iemand ontluisd (hij is vannacht overleden) en de onwil van de barakleiding ondervonden. Al deze luizen-kwesties gingen hun niet aan, dat was ‘zaak van de Heimpflege’. Dit zijn twee dames die 200 mensen, van wie het merendeel buikloop heeft, po's, flessen en waswater moeten geven, en daarmee de handen vol hebben. Ook dat wilde ik Weisz zeggen, maar deze, nomen est omen, zei steeds: ‘Ich weisz, ich weisz.’ De ‘Entlausungsstaffel’ (!) komt er tóch, maar ik zal het óf op andere wijze bereiken, óf er geen deel van uitmaken. Mams heeft waarschijnlijk geelzucht. Ze is welgemoed, maar soms huilt ze. Men kan haar niet ongestraft met pessimisme aan boord komen: dit pepert ze je in door meteen depressief te worden. Zou de oorlog nog op tijd aflopen?