Dagboek uit een kamp

2 augustus.

Gisteren transport uit Westerbork. Veel strafgevallen, die de ‘s’ kwijtgeraakt waren, o.w. de Luza's. Van Zusje dit: heel de winter was ze in Amsterdam, in 't voorjaar ging ze ergens als verpleegster werken. Brutale donder! Ook al mocht het misgaan, dan kan ze dus nog hierheen komen. Erger is dat Hans denkt dat we wel méé zullen zijn met het Austausch-transport. Dit denkt men ook van arme Abel. Deze, toen hem gisteren ‘op kantoor’ een extra portie van iets werd aangeboden, weigerde en zei: ‘Ik voel me voldaan met de portie, waarop ik recht heb.’ Welk een moed, en welk een kracht van iemand die zo veel honger heeft.

Anders dan sommige mensen van het vorige transport waren de L.'s héél gul en hartelijk. Men heeft hun een koffer levensmiddelen ontstolen, en desondanks gaven ze ons boterhammen met worst, kunsthoning, ei. Van Bob kregen Paps en ik een sigaret.

Er zijn in vele bedden wantsen geconstateerd; er kan niets tegen gedaan worden.

Ik ‘drukte’ me gisteren, werk vandaag in een commando voor jeugdige reconvalescenten. Ik moest wel zoiets doen, omdat ik bij het zogenaamde telappèl, 2 uur na het werkappèl, en waarop iedereen komen moet, baraksgewijs opgesteld, ondet dak

[p. 54]

wilde wezen. In mijn barak lig ik nu in het bed van de zoon van de onderbarakleider. Bij wijze van gunst mag ik, totdat de infant uit het ziekenhuis terugkeert, hier slapen. Het gaat me op de zenuwen steeds eraan herinnerd te worden welk een net jongmens ik vervang en bovendien is het licht hier slecht. De barakleiding is crapuul dat er eerlijk voor uitkomt, en het als hun recht beschouwt twee porties eten te nemen. Daarmee in tegenstelling is hun verontwaardiging over brooddiefstallen.

Vanmiddag wordt een openbare gerechtszitting gehouden, waar de commandant bij is. Abel is aanklager. Als ik durf ga ik de zaak bijwonen, met een bezem bij de hand om werk te markeren.