Neem je bed op en wandel

[p. 98]

Amsterdam, 17 oktober 1968

Beste vriend Bert,

Hier heb je een eerste serietje van de beloofde foto's. Door de grote drukte was het me nog niet mogelijk een goede overzichtskiek van de hele stand te maken; horden lezers belemmerden het uitzicht. Morgen ga ik er weer op uit met het apparaat, want ik wil graag dat je er daar in je bed een beetje bij kunt zijn (al ontgaat je, dank zij de rapporten van je medewerkers, niet veel, geloof ik). Gisteravond schijnt er een absolute climax in de toeloop te zijn geweest. Marga kwam tenminste opgetogen én doodmoe thuis. Met drie man konden ze het nauwelijks af. De top-punten bleken meteen toppers. Ze heeft er zo'n honderd verkocht als ik me niet vergis. Aangezien zich op de stands beneden (vooral bij Meulenhoff en De Bij) voornamelijk jongeren en jongsten genesteld hadden, kwam Eddie op een gegeven moment ook maar in de Bakkerij zitten, met zijn twee Ooievaars en de Meulenhoffuitgaven. Je weet langzamerhand wel dat Marg niet iemand is die de mensen wat opdringt; ze hoeft 't trouwens niet, want gekocht wordt er sowieso. Kun je nagaan dat ze met een zekere verbijstering van Eddie's verkoopmethode kennisnam. ‘Mevrouw, dit móet u kopen, een zéér goed boek - kijkt u eens even hier, de recensies...’ (hij had een hele serie knipsels bij zich) ‘leest u maar, allemaal uitstekende kritieken... en als u meer wilt weten over de Hoornik-clan, alstublieft, interview in De Nieuwe Linie...’ (waarna hij exemplaren ging uitdelen; hij heeft er stapels van besteld). Er zijn natuurlijk lezers die van het ‘agressief verkopen’ niet gediend zijn; die nemen dan de boeken van Marg mee, waarop Eddie probeert: ‘Kom, neemt u er dit boekje van mij nou bij, prachtige bundel, u houdt toch zeker wel van poëzie?’ Enfin, je weet wat Geert gezegd heeft op de persconferentie van de Europaclub: ‘Wat mij betreft zijn alle middelen geoorloofd om de mensen boeken te laten kopen.’

Gisteravond ben ik natuurlijk thuisgebleven voor de match Manchester United - Estudiantes (uit Argentinië). Een com-

[p. 99]

plete vèldslag, jongen. Daar had jij bij moeten zijn, al was het niet zo best geweest voor je bloeddruk. Ik herinner me nog hoe je hier de uitwedstrijd van Ajax tegen Real Madrid hebt gezien en op je stoel zat te rijen. Wanneer een van de Spanjaarden een Ajaxspeler onder zijn donder trapte, riep je heel hard: ‘Vuile fascist! Kàn je wel? Schop Fránco onder z'n kont!’ Dat was toen een heel genoeglijke avond. Heb jij eigenlijk zélf ooit gevoebald? (wordt in de volkstaal nog veel gebruikt). Ik heb twee jaren in de zaterdagmiddagcompetitie gespeeld met het elftal van De Nederlanden van 1845, in welke maatschappij ik destijds (omstreeks '36) een gebrekkig functionerend radertje was op het bijkantoor in Breda. Mijn aandacht ten burele bepaalde zich in hoofdzaak tot één hete meid, Jettie genaamd, zeven jaar ouder dan ik, en De Boeken der Kleine Zielen, die ik in het archief had liggen, waar ik het grootste deel van de dag probeerde door te brengen, lezend natuurlijk. Als verzekeringsman was ik van meet af aan een NUL, maar mijn chef, de heer Verhoeven, tevens voorzitter van de voetbalclub, hield mij de hand boven het hoofd omdat ik op het veld een aardige dribbelaar was (licht en dus snel). Op de dag na een geweldige boerderijbrand in West-Brabant, toen het schaderapport van een vorige brand in dezelfde bedoening onvindbaar bleek (ik moest die dingen op nummer opbergen, maar deed dat, als gevolg van mijn literaire interesse, met de Franse slag) werd ik er tot mijn genoegen eindelijk uitgeflikkerd. Wat er daarna kwam, hoor je nog wel. Hou je goed, Bert, heel veel hartelijks van ons allen,

als steeds je

Bert