Doortocht. Een oorlogsdagboek 1940-1945

28 Mei

De avond wordt donker. Er valt een dichte regen. Granaten gieren over onze boerderij, over de duistere, nevel-

[p. 20]

natte landerijen, in helle vlammen uiteenspattend op hun doelen. Na het bombardement uit de lucht zetten de Duitschers hun zware artillerie in. De hemel in het Westen is bloedrood. Vuur kruipt traag doch onafwendbaar langs de horizonlijn van Duinkerken naar Oostende.

Ik zit in het ‘opkamertje’ van de hofstede bij het licht van een oude, staande petroleumlamp. Onophoudelijk trillen de ramen, alsof zij uit hun sponningen gedrukt zullen worden. De lage echo van het geschut rolt over de velden. Op het erf hoor ik opgewonden praten. De vrouwen met hooge angststemmen. Den ganschen dag ging het gerucht om: België heeft gecapituleerd! We hebben het nog niet bevestigd gekregen. Achttien dagen houden de Belgen reeds stand tegen een geweldige overmacht aan menschen en materieel. Maar nu we het front hier vlak bij ons zien, kàn het niet lang meer duren. Polen, Denemarken, Noorwegen, Nederland... het vijfde slachtoffer zal weldra vallen.