Stukken en brokken

[p. 25]

Brokken uit eene reize door de Vereenigde - Staten van Noord - Amerika.

[p. 27]

Eerste brok.
Van New-York naer Philadelphia.

Na een verblyf van eenige weken in New-York, besloot ik, my naer Philadelphia te begeven; derhalve verzocht ik de weerdin van het boarding-house of kosthuis in Fultonstreet, waer ik afgestapt was, myne koffers te laten naer beneden halen, en den eersten kerel den besten, die met eene dray voorby zou komen, te doen stil houden. Deze drays zyn eene soort van kar, onzen stootwagens niet ongelyk, maer hooger, korter en breeder; zy worden niet met de hand voortgeduwd, maer door een peerd getrokken. - Het is waerlyk een genoegen deze amerikaensche peerden te beschouwen; klein van gestalte, doch sterk gespierd, vol vuer en leven, trekken zy tamelyk zware lasten met de grootste snelheid over de ongelyke, moeijelyk gekassyde straten der groote handelstad voort. Het duerde niet lang of er kwam eene dray aengereden; in een oogenblik was al

[p. 28]

myne bagagie, en ik daerby, opgeladen, en snel als de bliksem voeren wy de stad door en naer de haven heen.

Twee stoombooten lagen in gereedheid om naer Philadelphia af te varen. Er bestond toenmaels eene concurrencie tusschen twee stoombootvaertmaetschappyen, welke malkaer ten gronde wilden helpen. Te dien einde hadden zy hunne pryzen allengs zoodanig verminderd, dat men nu voor een' dollar of twee gulden vyftig nederlandsch van New-York naer Philadelphia kon varen. Eenige weken later, konde men de zelfde reis doen, zonder eene duit te besteden; men kreeg zelfs van den ondernemer, aen wiens boot men den voorkeur had gegeven, nog een goed middagmael toe. Ook vonden het dan vele liefhebbers zeer aerdig, hunne dagen door te brengen, met zich heen en weder van de eene stad naer de andere te laten overschepen. De lust tot reizen scheen op eens tot eenen zeer hoogen trap geklommen te zyn. Dit duerde tot dat een der twee genootschappen, de concurrentie niet langer kunnende uithouden, genoodzaekt was het op te geven, en den vryen loop te laten aen zyn' mededinger, die alsdan, tot groot ongenoegen van het reizende publiek, zyne pryzen naer welgevallen verhoogen konde.

De reizigers waren allen aen boord getreden. De klokken der beide stoomtuigen, die reeds een' ruimen tyd geluid hadden, waren nu stil. Het water begon zich door

[p. 29]

het ronddraeijen der raderen te bewegen; de twee schepen vingen langzaem aen de rivier af te varen; allengskens namen zy in snelheid toe, en eer zy nog eene halve engelsche myl van de stad verwyderd waren, hadden zy hunnen vollen loop bereikt.

Beide dampschepen bleven aenvankelyk nagenoeg den zelfden voortgang houden; doch daer de rivier, na een paer uren varens, steeds smaller en smaller werd en weldra geene ruimte genoeg meer zoude aenbieden om twee nevens elkander varende schepen door te laten, spande ieder al zyne krachten in, om eerst aen de engte te geraken, en aldus aen zynen medestrever de mogelykheid te benemen, hem gedurende de gansche reis nog in te halen. Ieder passagier scheen met dezelfde drift bezield te zyn en vurig te wenschen, dat het vaertuig waerop hy zich bevond, den eerepalm mogt behalen. Het kwam er nu op aen, den medestrever voorby te varen. Reeds zyn de twee kanten der rivier zeer digt by malkaer: nog eenige wendingen der raderen in het water, en er blyft nauwelyks plaets genoeg om een enkel stoomschip door te laten. Al de voortdryvende kracht waervoor zy vatbaer zyn, wordt nu aen beide vaertuigen medegedeeld; de reizigers houden bezorgd hunnen adem in, en wenden zich werktuigelyk voorwaerts, als willen zy door deze beweging hunnen voortgang bespoedigen.

Krak! krak! krak! breekt het eensklaps los, verzeld

[p. 30]

van een vreesselyk gedruisch van angstige kreten, toornige vloeken en vermaledydingen. Het volk stroomt spoedig van de zyde, waer zich het krakend geluid heeft laten hooren, bevreesd voor een gevaer dat zy nog niet duidelyk bevatten. - ‘Wy zinken! De stoomketel berst! Help! help!’ hoort men aen alle kanten. Reeds waren er eenigen gereed om over boord te springen, wanneer de oorzaek van al dit gerucht ontdekt werd.

Onze mededinger had zich te digt by den kant der rivier gewaegd, om voordeel te trekken uit eene wending die de stroom in die plaets nam, en was dus op den grond vastgeraekt. Onze boot, die het zelfde voordeel wilde genieten, waegde zich digt tegen den anderen. Daer deze nu vast lag, en de werking onzes vaertuigs niet dadelyk kon gestuit worden, vond hy zich geklemd, de kassen zyner wielen jammerlyk mishandeld, en hy voor een' tyd gansch buiten dienst gesteld. De gevolgen dezer zamenschokking waren niet zoo nadeelig voor het schip waerop ik my bevond. Daer dit aen den eenen kant geheel vry was, werd er slechts zeer weinig aen zyne wielenkas verslecht, en kon het zonder moeijelykheid zyne reis vervorderen.

Het getal onzer passagiers werd door dit ongeval verdubbeld. Een klein mager manneken, met zwart hair en ongemeen dikke favoriën, sprong vrolyk by ons aen boord, in kwaed engelsch uitroepende:

[p. 31]

- Pardi! ikke zal daeromme niet uitstel myne reis!

- Gy hebt groot gelyk, Monsieur, - riep hem al lachende een lange, struize Amerikaen toe, die het gefavoriseerd manneken met wat minder vlugheid was nagesprongen, - wat zou de beau-monde in Philadelphia zeggen, zoo gy haer met uwe tegenwoordigheid niet kwaemt vereeren.

- Ho! ho! gy lakke met my, Mister Johnson; maer gy zal zien; ikke zal make de l'effet! gy zal zien! gy zal zien!

- Och Monsieur Truchelut, ik lach niet met u; daer zal ik my wel van wachten. Ik weet immers altewel, dat gy ons allen de baes zyt met uwe uitmuntende fransche manieren. -

Ondertusschen waren al de passagiers des verongelukten schips by ons aen boord gekomen, en wy zetten byna onbeschadigd onze vaert voort. Ik was den kleinen Franschman genaderd, niet ontevrede my met hem in het fransch te kunnen onderhouden; want, hoewel het iedere vlaemschsprekende persoon oneindig gemakkelyker is dan anderen, de engelsche tael te leeren en te spreken, en ofschoon ik wel wist, dat een Vlaming zich nooit in het engelsch aen zulke belagchelyke misslagen konde pligtig maken, als een Franschman, zoo gevoelde ik desniettegenstaende, uit gebrek aen oefening, eene zekere zwarigheid om my in die tael uit te drukken.

[p. 32]

Het ongelukkige voorval dat had plaets gehad, verschafte ray eene treffelyke gelegenheid om een gesprek met monsieur Truchelut aen te knoopen. Het manneken scheen uitnemend in zyn schik te zyn, wanneer hy zich in zyne moedertael kon onderhouden. De woorden stroomden met verbazende snelheid en overvloed uit zyne dunne ineengetrokken lippen. Ik had nauwelyks een woord kunnen spreken, en reeds had hy my verteld, hoe de begeerte naer rykdom hem aengedreven had, om een land te bezoeken, waer hy dacht dat hy het goud slechts van den grond hadde kunnen rapen en waer de gebraden hoenderen hem in den mond zouden komen vliegen; met een woord, hy dacht in een waer Luilekkerland te zullen aenlanden. - Met verzelling van eene menigte zonderlinge gebaren, beschreef hy zyne teleurstelling, toen hy, in plaets van een wild, onbebouwd, met goud bestrooid land, groote volkryke steden zag, waer de nyverheid en koophandel tot den hoogsten trap gedreven waren, waer hy meer beschaefdheid vond, dan hy ooit in zyne vaderstad of dorp had durven droomen. Dan verhaelde hy, hoe hy in den beginne had moeten gebrek lyden; doch hoe zyne hooge verdiensten hem nu een zeer aenzienlyk bestaen hadden verschaft. Naderhand vernam ik, dat zyne hooge verdiensten in niets anders bestonden, dan in eenige geschiktheid welke hy bezat in het dansen, en zyn aen-

[p. 33]

zienlyk bestaen niets anders was, dan hetgene hem eene danszael opbragt, welke hy in New-York had ingerigt. Nu ging hy naer Philadelphia, om aldaer eene diergelyke zael te stichten.

- Mynheer is zeker een Franschman? - vroeg hy my.

- Vergeef my, Mynheer, die eer heb ik niet. -

Het Franschmanneken lachte met weltevredenheid, om. dat ik hel eene eer noemde, deel te maken van zyne natie.

- Gy zyt voorzeker toch geen Amerikaen? - hernam hy.

- Neen, Mynheer; ik ben van een land dat aen het uwe grenst: ik ben een Belg.

- Nu, ja! dat is immers toch het zelfde. Frankryk en België zyn één land; of ten minsten moesten zulks wezen. Fransch is immers de tael van België? Gy spreekt by u te huis niet anders dan fransch, niet waer?

Ik liet hem in zyne wysheid, en hy voer voort:

- Daer ge nu het geluk niet hebt een Franschman ta zyn, ('t gene ik u niet kwalyk neem; want het is uwe schuld niet) daer gy dit geluk niet hebt, zeg ik, ben ik toch verrukt, (nota bene, de Franschen zyn altoos verrukt,) dat gy geen Amerikaen zyt. Onder ons gezegd, de Yankees⁽¹⁾ zyn, zoo als gy het bevinden zult, des cochons fiers et de fiers cochons. -

(1) Yankee is de naem welke de Engelschen aen de bewooners van de Vereenigde-Staten als een schimp toezonden, doch welken de Amerikanen naderhand als een eeretitel hebben aengenomen. De oorsprong van deze benaming is niet bekend.

[p. 34]

Hier wreef het praetziek manneken, in zyne handen, en een onuitdrukkelyk zelfgenoegen deed zyne gelaetstrekken in eenen breeden lach opengaen, en met zyne kleine opgespalkte oogen, scheen hy my te vragen hoe ik dezen uitval tegen de Amerikanen vond. Hoewel ik niets geestigs in zyn zeggen konde ontdekken, trok ik evenwel, om hem te bevallen, myne lippen in de gedaente van eenen lach, en hy verzekerde my, dat hy betooverd was, myne kennis gemaekt te hebben.

De schimprede van Monsieur Truchelut, die nu uitvoerig begon te verklaren waerom de Amerikanen de fiers cochons waren, roaekte op my volstrekt geenen indruk. Ik kende de Franschen al te wel, en wist dat, hoe vriendelyk men hen ook ontvange, hoezeer zy ook de gastvryheid ergens genieten, zy toch noit nalaten, die natiën te versmaden, aen welke zy meest dankbaerheid verschuldigd zyn. Naer hun spreken, is het beste voor hun te slecht, en die hen het gunstigste behandelt, blyft nog verre beneden 't gene waerop zy zich inbeelden aenspraek te mogen maken. Dit spruit niet voort uit kwaedaerdigheid, maer uit eene domme verwaendheid, welke hun doet vreezen dat. wanneer zy met lof van iets in een vreemd land spraken, men ligt mogt raden, dat zy in hun vaderland een' wonder groeten smaek vonden in knoflook, ajuin en soupe maigre.

Ik heb naderhand in de Vereenigde-Staten dikwyls de

[p. 35]

gelegenheid gehad, my in gezelschap van Franschen te bevinden, en zelden gebeurde het, dat het oude liedje niet voor den dag kwam: les Américains sont des cochons fiers et de fiers cochons.

Wat my betreft, ik moet verklaren, dat er weinige natiën zyn, waer ik liever zou willen meê omgaen dan de Amerikanen. Zoo zy den vremdeling aenvangs een weinig koud en misschien trotsch voorkomen, moet men dit eerder aenzien als eene goede, dan als eene kwade hoedanigheid. Hoe dikwyls wordt men niet door zyne al te groote openhartigheid verraden? Indien wy in België zoo zeer de Franschen niet aengehaeld hadden, dan zouden wy ons thans niet moeten beklagen over de jammerlyke wyze op dewelke wy ons hebben laten misleiden. Waer de Franschman zich eens ingedrongen heeft, daer hale hem de duivel uit; van zelfs zal hy de plaets niet verlaten. De Amerikanen hebben dit reeds lang ondervonden, en hieruit spruit hunne koelheid jegens vreemden, hieruit spruit hunne schynbare trotschheid voort. Deze trotscheid duert by hun slechts zoo lang, tot dat men beter van hun bekend is, en dan verandert zy in eene ongeveinsde vriendschap, waerop men zich in alle omstandigheden mag verlaten.

M^r Johnson, de Vriend des franschen dansmeesters, had ons gesprek gehoord, zonder evenwel er een woord van te verstaen. Doch scheen hy een groot ver-

[p. 36]

maek in het gekakel van monsieur Truchelut te scheppen. Hy lachtte hartelyk by elk woord dat de Franschman sprak. Dit begon dezen eindelyk te vervelen, en:

- Waerom gy lakke altyd met my, Mister Johnson? - vroeg hy op eenen ongeduldigen toon.

- Ik zal het u zeggen, Monsieur, - was het antwoord. - Vooreerst moest ik lachen, toen gy uw gesprek met dezen heer begont: het heen en weder bewegen van uw hoofd, deed u niet kwalyk gelyken aen een van die postuerkens die een' sineeschen mandaryn verbeelden, en wiens hoofd, wanneer men het eens in beweging heeft gezet, gedurig blyft ja knikken. Daerna lachte ik over de groote gramschap waerin gy schoot, en welke nogtans op dezen heer volstrekt geen' indruk scheen te maken. En nu lach ik, omdat gy zoo spoedig tot bedaren zyt gekomen.

- En ik vil niet heb, - riep monsieur Truchelut toornig uit, - datte gy zal lak met my!

- Dan moet ik u vriendelyk verzoeken zoo belachelyk niet te zyn; - antwoorde M^r Johnson koeltjes.

- Cré nom d'un nom! - schreeuwde de Franschman, zyne vuist uitstekende, terwyl zyne stem zich tot hare hoogste toonen verhief, - cré nom d'un nom! gy zal veckte melte my!

- Om met my te vechten, zult gy op eenen stoel moeten staen, Monsieur; - zei M^r Johnson.

[p. 37]

- Gy zal veckte mette my mette de pistolet, Un duel! - schreeuwde de Franschman op eenen nog hevigeren toon, door de bedaerdheid van den heer Johnson tot de hoogste woede gebragt.

- Dit ware niet regtveerdig, Monsieur, - antwoordde deze; - ik zoude u nooit kunnen raken: ik vind aen u volstrekt geene oppervlakte om op aenteleggen, of ik zou moeten naer uwe favoriën mikken, en zoo gy die kwyt waert, dan stierft gy zeker van verdriet; want dan bleef er niets van eenige weerde meer aen u over. -

Nu kende de woede van monsieur Truchelut geene grenzen meer. Met beide handen trok hy zich den hoed over de oogen, en dau de twee vuisten te gelyk omhoog tot aen de kin van den Amerikaen uitstekende, riep hy met eene stem die byna gansch door den toorn versmoord was:

- Gy skelm! ikke zal byt af uwen neus! ikke zal slaeg u dood! ikke zal u kap in stuk! ikke zal skeur uw kleed! ikke zal geef u één, twee, tien, dertien, dry, vier klets op de muil! -

M^r Johnson antwoordde niet; doch, daer monsieur Truchelut hem een weinig te digt op het lyf kwam, vergenoegde hy zich hem een' duw te geven; zoo dat het manneken dry of vier stappen achteruit struikelde, en hals over kop de planken van het stoomschip ging kus-

[p. 38]

sen. Een schaterende lach brak uit onder de omstaenders, die reeds in eenen kring rond de twee partyën stonden, en nieuwsgierig waren boe dit spel zou eindigen.

- Fair play! fair play! - riepen zy uit: welk beteekende, dat men de partyën vry hunnen twist moest laten beslissen, er niemand mogt tusschen komen, de eene stryder den anderen niet anders mogt bevechten dan met de vuist, en geen' slag toebrengen aen zyne tegenparty, zoo haest deze zoude gevallen zyn. Dit is een algemeen gebruik zoo wel in de Vereenigde-Staten als in Engeland, uit welk laetst genoemd land het ook eigenlyk voortgesproten is.

M^r Johnson had ook niet den geringsten lust om zyn' gevallen vyand aen te randen. De spotlach die van eerst af op zyne lippen had gezweefd, had ze nu niet verlaten; ten andere, de val van monsieur Truchelut scheen ook aen dezen alle genegenheid tot vechten ontnomen te hebben. Het was hem gelukt zyn hoofd, dat door zyne tuimeling nog dieper in zynen hoed geschoten was, er eindelyk uit te verlossen. Ik had hem de hand gereikt, opdat hy mogt opstaen, en deze gelegenheid nam hy waer, om my in het oor te fluisteren:

- Sont ils trattres, ces Américains! hein? - als of hem een groot onregt wedervaren ware. Hy borstelde, met de tippen van zyne vingers, het stof een weinig van

[p. 39]

zyne kleederen, dan, zyne gelaetstrekken tot een lach dwingende, trad hy tot zynen onzachten vriend, en:

- Oh! Mister Johnson, - zei hy, - gy vorde kwaed! Ik hadde maer gezekt dat omme te lach.

- Verduivelt, Monsieur, - antwoordde de Amerikaen, luidkeels lagchende, - wat hebt gy my daer bang gemaekt! Ik dagt dat gy my waerlyk gingt in stukken kappen, mynen neos afbyten, myne kleêren scheuren en my een, twee, tien, dertien, ja zelfs dry, vier kletsen op mynen muil geven. Daerom stiet ik u een beetjen achteruit. Het doet my spyt dat ge gevallen zyt. Ge hebt u toch niet zeer gedaen, hoop ik?

- Oh! neen, neen; - mommelde de Franschman, terwyl hy zich in de lenden wreef.

- Nu, dit is my aengenaem, - zei M^r Johnson. - Maer zie, hier zyn wy reeds aen de plaets waer wy moeten uitstappen, om een gedeelte der reis in wagens te volbrengen.

Verscheidene rytuigen stonden aen de landingplaets in gereedheid, om de passagiers, van de kreek welke wy ingevaren waren, naer den stroom de Delaware te voeren. Eenige landmeisjes, zeer netjes aengekleed, met breede strooijen hoeden, die een bezonder liefelyk voorkomen aen haer blozend aengezigt gaven, boden ons allerhande frissche vruchten in reine korfkens aen. Ik kocht eenige New-Jersey appels, die zoo lekker en

[p. 40]

aengenaem zyn, dat men er velen van naer Engeland uitvoert, alwaer ze zeer hoog geschat worden. Dan volgde ik den heer Johnson op het meest vooruitstaende rytuig, welk door onze komst nu gansch gevuld was. De Franschman hield zich intusschen bezig met, zoo als hy het noemde, faire la cour aen de jonge amerikaensche meisjes, die hem hartelyk uitlachten, Hy waegde het, eene derzelven by de kin te vatten, en wilde hoer omhelzen; doch zy gaf hem zulk eene merkelyke oorveeg, dat hem het hooren en zien verging. Met zyne twee handen zyne kaek vasthoudende, kwam monsieur Truchelut tot zynen vriend gehuppeld, die hem aenmoedigend toelachte, en hy wilde by ons in stygen. M^r Johnson hield hem tegen:

- Wel, Monsieur, hoe vindt gy de gunstbewyzen der amerikaensche schoonen? - vroeg hy spottend.

- Oh, la mâtine, - riep de Franschman, - elle m'a fait voir cent mille chandelles! Maer make vat place; de voiture zy ga vertrek.

- Hier is geen plaets meer, Monsieur, ge zult wat verder moeten gaen. - En monsieur Truchelut ging naer de volgende koets.

- No place, Sir! - riep men hem toe, en hy ging verder.

- The coach is full, Sir! - zei men hem aen de derde koets, en hy ging weêr verder.

[p. 41]

- You come too late, Sir! - was hier het antwoord op zyn verzoek om eene plaets te verkrygen. Zoo liep hy van koets tot koets; maer overal ontving hy het zelfde bescheed: No place! no place! Al de rytuigen waren bezet. Reeds begon de trein zich in gang te zetten, en monsieur Truchelut liep nog al vloekende rond om eene plaets.

- Conducteur! conducteur! ikke moet heb de place; ikke heb betael, ikke vrag une voiture supplémentaire; ikke zal maek myn beklag aen de justice. C'est une horreur.

- Mounsjeur, - zei een der voerliên, - ik zie geen ander middel, dan u op den bagagiewagen te zetten. Zie dat ge u den naesten keer een beetje meer spoedt. -

Met deze woorden nam hy het dansmeesterken onder den arm, droeg het in spyt van zyn spartelen, wroeten en dreigen op den bagagiewagen, en plaetste het vootzigtig tusschen de hoedendoos eener dame, en eenen grauwen papegaei, die door de blikken traliën zyner kooi gedurig naer des Franschmans favoriën pikte. Monsieur Truchelut wilde opstaen, om zich van deze gebuerte te bevryden; doch in dien oogenblik zette zich de kar in beweging, en de Franschman viel weêr zittend neder.

Hurrah! - riep de papegaei, als of hy over den val van monsieur Truchelut triomfeerde.

[p. 42]

Het was in dien tyd geene zeer aengename zaek, deze reis naer de Delaware te doen. De weg was niet zoo gemakkelyk gekassyd, als de prachtige groote wegen in België, noch minder was hy gemacadamiseerd, gelyk de banen in Groot-Britanje: men had zich hier bepaeld met stronken en dikke takken van boomen dwars over den weg te werpen, welk eene zeer onregelmatige oppervlakte gaf. Daerby hingen de rytuigen niet op springveren, zoo dat wy by elke verhooging en verlaging van den grond, een' overdragelyken schok gevoelden. Nu gingen wy naer de hoogte, dan kwamen wy weêr met geweld naer beneden. De stoot die daerdoor veroorzaekt werd, verbreidde zich door geheel het ligchamelyke gestel, en deed zich, niet zonder pyn, tot in de kaeksbeenen toe gevoelen. Het was, gelyk men zegt, volkomen als of er een speelman begraven lag.

- Nu is de Franschman in zyn element, - zei M^r Johnson: - hy kan zich inbeelden in zyne danszael onder zyne leerlingen te zyn.

- Het is een wonderbaer manneken, - zei ik; - is hy altoos zoo dwaes en opgevlogen?

- O, hy is soms nog veel erger, - antwoordde de Amerikaen, - doch waer men hem het meest meê kan ergeren, is met aen zyne gezegden te twyfelen, wanneer hy verzekert dat de fransche natie alle andere natiën overtreft. Hy heeft een' Engelschman ten gevechte be-

[p. 43]

roepen, omdat deze beweerde, dat de Franschen steeds in kunsten en wetenschappen ten achteren gebleven zyn, in vergelyking met andere volken. Wanneer zy nu op den grond waren gekomen, waer het tweegevecht moest plaets nemen, stapte Monsieur statig tot den Engelschman, en vroeg hem of hy in ernst ware geweest, toen hy de fransche natie zoodanig door zyne woorden had vernederd; dan of hy dit slechts om te lachen had gezegd? - Het antwoord was, gelyk van zelfs spreekt, dat dit in vollen ernst geschied was. - O, dan! zei Monsieur, zyne hand den Engelschman tot verzoening toereikende, dan ben ik geheel voldaen. Maer weet, Mynheer de Engelschman, dat ik niemand ongestraft de fransche natie zal laten bespotten. - Een andermael was hy in kwestie met eenen zyner landgenoten, ik weet niet meer om welke reden. Een tweegevecht moest er weêr op volgen. De vyanden waren reeds op de strydbaen, de pistolen geladen en den stryderen in handen gegeven. Een der getuigen was gereed het sein te geven om los te branden. Plotselyk treedt Monsieur, met vele theatrale gebaren, vooruit, legt zyne hand op zyn hart, en roept uit: Nooit zal het gezegd worden dat Philibert Bonaventure Truchelut het bloed van eenen Franschman heeft vergoten! - Met deze woorden schoot hy zyn pistool in de lucht af. Zoo gy nog geen hotel gekozen hebt, - voer M^r Johnson voort, - en het u aengenaem zoude zyn monsieur Tru-

[p. 44]

chelut in zyn volle fransche leven, met alle de overdrevene gebaren en uitdrukkiogen, in tegenstelling te zien met de amerikaensche stelligheid en bedaerdheid; dan raed ik u met my te gaen naer het boarding-house, waer ik by myn verblyf in Philadelphia altoos afstap, en waer ik den Franschman ook mede zal nemen. Behalve dat men er zeer wel is, en niet duerder betaelt dan op een ander, zult gy er beter dan in een hotel de zeden van een amerikaensch huishouden kunnen waernemen.-

Wy waren nu aen de plaets gekomen waer er weder moest scheep gegaen worden, en eenieder steeg uit de koets waerin hy zich bevond. Op eens liet zich een geweldig geschreeuw en gekerm hooren, van: - Helpe! helpe! Au secours! Ikke ben dood! On m'assasine! Ai! ai! ai! my neus, my neus!

- Daer hebben ze den kleinen Franschman by den neus! - zei M^r Johnson, naer den bagagiewagen ylende. Ik volgde hem, en wy vonden monsieur Truchelut in eenen zeldzamen toestand.

Hy had zich, gedurende de reis, zoo veel mogelyk van zynen makker den papegaei afgehouden; want deze scheen by lange geene vreedzame gevoelens jegens hem te voeden. Het was het dansmeester ken een' langen tyd gelukt, de steeds hernieuwde aenvallen van zynen kromgebekten reisgezel af te weren; maer toen hy, nu de reis geëindigd was, wilde opstaen, had hy zich een wei-

[p. 45]

nig voorover gebogen; deze gelegenheid had de papegaei waergenomen, zynen kop door de traliën van zyne kooi gestoken, en den Franschman by den neus gevat. Monsieur Truchelut had zich schielyk achteruit getrokken; doch de boosaerdige vogel hield hem zoo goed vast, dat hy met kooi en al aen des Franschmans neus bleef hangen. Daer stond nu deze, met dit zeldzaem supplement aen zyn wezen, van pyn en schrik te huilen. Zyne armen hield hy omhoog als in een kruisgebed; hy stampte met beiden voeten op den grond, als of hy eene anglaise stond te dansen.

Hoe zeer ook de toestand van den dansmeester medelyden verdiende, kon zich evenwel niemand van lachen weêrhouden. M^r Johnson haestte zich het ongelukkig manneken van zynen al te aengekleefden makker te verlossen en naer den stoomboot te geleiden, alwaer een geneesheer een zwart plaesterken op zynen neus legde en hem de noodige hulp ter verzachting zyner pyn verschafte.

De boot zette zich in beweging, en zonder verder ongeval landden wy om een uer des namiddags in Philadelphia aen.