|
| |
| |
| |
Van de Ver-smaedheyd des Werelds,
(Oft) 's Werelds Vlucht van de wereld-walghende Siele, haer uyt 's werelds wel-lusten tot Gods liefde, ende syn Goddelycke wetten keerende.
O Wereld, die daer leeft een leven sonder leven!
Want wie ghy 's morghens soeckt, ghy's avonds gaet begheven,
Waerom al streelende komt ghy my soetjens aen,
Daer uwe vreughd en kan, noch leven blyven staen?
O Wereld wanckel-baer, wiêns lof men haest siet enden!
Die brenght den mensch voor loon een huys vol van ellendẽ.
Waerom bedrieght ghy my, ver-leyd ghy myn ghemoed?
'k Heb nauw'lyck u ontfaen, en ghy tot vlieden spoed.
O Wereld, die meer zyt een grouwsaem dood, als leven,
Waerom be-minn' ick u, die my niet goeds kont gheven?
Die weerdigh zyt ghehaet, en niet te zyn be-mind;
Om dat-m'in u geen deughd, noch eenigh voor-deel vind.
O Wereld broos en kranck, die steckt vol van ghebreken!
Ghy word met reden by de bloem des velds gheleken:
Want 's morgens ryst sy op, en 's avonds sy ver-gaet;
Asoo all' uvve vreughd en duert niet, noch en staet.
Waerom dan soeck' ick u, ô Wereld! te be-haeghen,
Daer all' uvv' dienaers sich van u soo seer be-klaeghen?
Uw' leven is vol vrees', vol anghst, vol arrebeyd,
Het eynde van uw' vreughd is gall' en bitterheyd.
O Wereld, die min als een vesken zyt te achten,
En arger als 't serpent, om u vergif te wachten!
Waerom be-toovert ghy myn sinnen, en ghemoedt,
Dat ick in 't modder van uw' vuyl' ghenoeghten wroet'?
O VVereld boos en quaed, en nydigh boven maeten,
Waerom en heb ick u niet over langh ver-laeten?
| |
| |
Want die uw' macht en pracht, en uwen roem door-siet,
Tot syn be-derf, en leed be-vind, dat 't al is niet:
O Wereld fel, en wreed, die naer-maels doet be-rouwen
Uw' dienaers, die op u hier stellen hun be-trouwen!
Wat helpet u, dat ghy tot sonde my ver-leyd,
Als ghy my vooruw' vreughd de helsche pyn' be-reyd?
O Wereld gants be-smet vol vuyligheyd van binnen,
Hoe dwaes zyn sy die u om uwen glants beminnen!
Gh'en zyt doch anders niet, als eenen sack vol stanck,
Uw' schoonheyd, en cieraet en dueren niet seer lanck.
O Wereld on-beschaemd in woorden en in wercken,
Soo hy, die u door-siet, kan lichtelyck be-mercken!
Die alle deughd be-haet, zyt vyand van de tucht,
Die alle twee-dracht baert, en al het quaed gherucht.
O Wereld mal, on-kuysch, on-suyver in uw' lusten,
Waer in alleenelyck de gode-loose rusten!
Ghy zyt een volle schuer van alder-hande quaedt.
Waer in de boosheyd woont, en uyt, en inne-gaet.
O Wereld vol be-drogh, die soeckt d'onnoosel sielen
Door 't in-ghestort fenyn met soetheyd te ver-nielen!
Uw' vleydingh' ick ver-foey', en uwen valschen schyn:
Want ick houd' al uw' vreugd voor droefheyd, ende pyn.
Uw' jonst, uw' liefd', en roem zyn niet als ydel prysen,
'k En sal u nu voord-aen gheen eere meer be-wysen.
'k En sal u voord niet meer be-minnen, noch 'k en sal
Niet hopen meer in u, die ieder brenght tot val.
Ver-treckt van my, en ick ver-treck' van u; ick laete
Uw' pompery', die ick uyt alle krachten haete.
O Wereld vol verdriet, hooveerdigh, en ver-waent,
Die door uw snood bedryf den wegh ter hellen baent!
Dus ick u als een pest sal schouwen al myn leven,
En my in ernst voord-aen tot beterniss' be-gheven:
Want ick noyt deughd en deê, soo langh ick uwen vriendt
Heb onder uw be-wind als Soldenaer ghedient.
| |
| |
Om dat ghy myne siel' hebt haer ghesicht ver-duystert;
Om dat ick naer uw woord heb als een vinck gheluystert,
Aen Godes in-spraeck doof, om dat ghy hebt ver-keert
Myn sinnen tot uw' pracht, en noyt iet goeds gheleert.
Ghy socht dat ick de deughd soud' gantselyck ver-achten;
Op dat ghy my in sond' soud' on-voor-siens ver-smachten:
Want als ick wilde my be-gheven tot de deughd.
Ded' ghy my keeren haest, ver-twyffelt door uw' vreughd.
Als ick myn weeldigh vleesch met vasten wilde stillen,
Ghy brocht my alle spys', op dat het soud' ver-prillen.
Als ick door mildheyd socht den armen by te staen;
Ghy hiet my spaerigh zyn, vvouw ick niet bed'len gaen.
Als ick met traenen-vloed myn boosheyd vvouw ver-saecken.
Ghy seyde: Soeckt ghy u met vveenen blind te maecken?
Als ick my vvilde gaen be-gheven tot 't ghebedt,
Door uvv gheselschap ghy my brocht terstond belet.
Dus, Wereld, ick ver-laet', ick haet', ick schouvv' uvv leven;
'k En sal voor eeuvvighlyck u gheen gehoor meer gheven:
Want 't ghen' ick van u heb voor mynen dienst ontfaen,
Moet ick seer bitterlyck be-sueren met ghetraen.
My staeds een vvroegingh' is van myn ghevvet' ghebleven,
Dees' kanckert myn ghemoed, en doet myn siele sneven.
Als ick myn boosheyd peys', die ick door u be-dreef,
Soo sucht' ick duysend mael, en door be-nauwtheyd beef;
Om dat ick sekerlyck, maer sal on-seker sterven;
De dood, de grouwsaem dood, die niemand en kan derven,
My tot de dood be-droeft, en maeckt heel on-gherust;
Om dat ick heb ghevolght soo dickmaels 's werelds lust.
Als ick bedenck', dat ick van d'aerde ben ghekomen,
En van hier kortelingh sal worden wegh-ghenomen;
Als ick' be-denck', dat ick ver-sleten heb den tyd
In's werelds ydelheyd, wat pyn' in 't hert' ick lyd',
| |
| |
En kan ick met de penn' niet schryven, noch uyt-spreken
Met tonghe; dese pyn my doet het herte breken.
Als ick wel over-peys', dat ick eens sterven moet,
En gheven rekeningh' van all' myn quaed, en goedt,
Hoe is myn Siel ver-vaert, dat sy daer moet ver-schynen,
Om misschien voor haer quaed te lyden d'helsche pynen:
Want God, die Rechter is, en sal het minste quaedt
Niet laeten on-ghestraeft, voor wie 't al open-staet
Wat hier ver-borghen is; die niemand en sal spaeren;
Die aen syn rechte hand de goede sal ver-gaeren,
En roepen in syn ryck; de quaede sal van hem
Ver-stooten in 't helsch vier met schroomelycke stem.
Waer sullen hun als-dan des werelds dienaers borghen,
Die hier vol weelden zyn, en leven sonder sorghen?
Het schynt hier wel te gaen, soo langh men is ghesondt,
Soo langh de wereld hun haer ydel blyschap jont;
Maer als de dood hun sal des werelds vreughd af-haelen,
En 't oordeel Gods hun sal in 't eeuwigh vier doen daelen;
Wat sal hun baeten dan des werelds ydelheydt?
Als ick dit rypelyck by my heb over-leyt,
Ver-foey ick 's werelds vreughd, en segh', Vaert wel wellusten,
Pracht, ryckdom, roem, en lof; voord-aen sal ick gaen rustẽ
In Godes liefd', diên ick wil dienen boven al,
Van wiêns gheboden ick noyt voet ver-setten sal.
Om Godes liefd' ick all' myn sonden gants versaecke,
Op dat ick door be-rouw in 't hemel-ryck gheraecke,
En hoore syne stem': Komt aen myn rechte syd',
Komt in myns Vaeders ryck van hem ghebenedyd.
|
|
Auteursrechtvrij