|
| |
| |
| |
Een schroomelycke T'samen-spraecke Tusschen een wan-hopende Siele ende haer Lichaem,
Het welck sy, nu wesende in haer uyterste, moet ver-laeten.
De Siele spreckt haer Lichaem aen.
O Grouwelycken nacht! ô nacht vol duysterheden!
Ver-maledyden nacht! vvanneer ick in de leden
Van 't Lichaem eerst voor my ghevormd, ben in-gestort;
Wanneer ick edel beld van God, eerst vvird ghegordt
Met u slecht, broos, katt yf te saemen in een houw'lyck;
Als nu het selve sal de dood ont-binden grouw'lyck,
En ick sal moeten gaen in d'eeuwighe ellend'.
Om in de helsche vlam te branden sonder end',
't Welck ick u, Lichaem, vvyt'; dus kom' ick u be-stormen
Ghy sack vol vuyligheyd, en herbergh' van de wormen!
And-woord, is't dat ghy kont; oft zyt ghy sonder spraeck;
Dat uwe schaduwe voor u aen-veerd' de saeck.
Waer-om, Siel', roept ghy my, en komt myn ruste breken?
Ick ben in stilte nu, en liggh' hier sonder spreken,
Ghy weet dat ick stom ben; waer-om roept ghy my dan?
Komt ghy met my ten stryd, die my niet roeren kan?
Ick ben flauw sonder macht, 'k en wil van u niet scheyden;
Een ander vyand soeckt; laet my den tyd ver-beyden,
Dat ick door myne rust gheraeck uyt 's doods ghevaer.
Ick lyd' om uvven 't vvill' vvel duysend pynen svvaer.
Ghy, Siel', om mynen 't will? ghy moet dat u toe-schryven.
Ick vvyt' dat uvv gheslacht, 't vvelck my plagh aen te dryvẽ,
Want uvve Moeder u in sonde heeft ont-faen.
Dees' vleck heeft Christus met syn doopsel uyt-ghedaen.
| |
| |
Doch bleef ick even-wel ghequetst, en vol van wonden.
Het doopsel kan voorwaer af-wasschen alle sonden.
Het saed dat is in u ghebleven van het quaedt.
Dat had ghy moeten, Siel', uyt-roeyen tot uw' baet.
Ick kost dat doen, had ghy soo niet gheweest daer teghen
Uw' ydelheyd daer toe was al te seer gheneghen.
Maer uwen quaeden lust die had de over-hand.
Ghy waert Meesterss', had ghy ghedaen de weder-stand,
'k Heb u de deughd gheleert, en al-tyd 't goed gheraeden.
Al was uw' leeringh' goed, quaed waren uwe daeden.
Maer ghy myn leeringh' hebt ver-stooten boos en quaed.
Had ghy my met bedwangh doen volghen uwen raed.
Wie soud' u dwinghen, oft u konnen teghen-houwen,
Als de begeerlyckheyd, en wel-lust u quam stouwen?
De redene, die oock de felle beesten temt.
Uw' ooghen hebben my van alle deughd ver-vremdt;
Door hare vensters ick veel wonden heb' be-komen.
Had ghy 't ghesicht haer aen uw' ydelheyd be-nomen.
Uw' ooren hebben my ghedood door haer ghehoor.
Had ghy 't ghehoor be-let door 't stoppen van uw' oor.
Als ick nu vvas bereyd om Gods ver-maen te hooren,
Ginght ghy u in wel-lust, in vuyligheyd ver-smooren.
Had ghy, ghelyck ghy moest, ghebetert myne sond'.
Wat kost ick doen, als ghy my altyd vveder-stond?
'k En heb noyt iet ghedaen; oft gh'hebt ver-lof ghegheven.
Wat ick ghedaen heb', is om uvve gunst be-dreven.
De reden leerden, wat ghy met recht moght doen.
De reden leerde my, dat ick u op moest voên.
De reden leerde u, de quaede lusten dwinghen.
Ghy vvaert van aerd', uyt d'aerd' moest ick u voedsel bringẽ.
De aerd' te kostelyck, en oock te lecker was.
Hoe ick u peysterde, 'k en ded' u noyt van pas.
Het is uw' schuld, had ghy ghebetert myn ghebreken.
Als ick die beterde, vond' ick u af-ghevveken
| |
| |
Van uw' sterckte, flauw, van hongher af-ghegaen,
Soo veel te beter ick kost redene ver-staen.
Die weder-spannigh pleeght de reden te be-vechten?
Ghy kost my dwinghen, soo den Koningh dwinght syn knechten.
Ick was be-mint van u, 't was beter, als ghevreest.
Wie liefde niet en dwinght, be-dwinght de vreese meest.
'k Had deirenis' met u, ick was tot u gheneghen.
Om my tot alle quaed noch stercker te be-weghen.
Moest ick u dan niet voên, op dat ghy vroom soud zyn?
Ghy moest my voeden, maer niet mesten als een swyn.
En moest ick u niet als myn besten vriend be-minnen?
G'en moest my laeten niet soo volghen all' myn sinnen.
Wat moest ick u dan doen? waer-om be-rispt ghy my?
Om dat ghy sonder wet, oft God, hier leefde vry.
Ick heb soo vry gheleeft, om u staeds te gherieven.
Ghy moest, de wet vol-doen, en my soo niet be-lieven.
Ghy moest de wet vol-doen; maer 'tis voor niet geklaeght:
Hoe langh' sal ick van u noch worden hier gheplaeght?
Hoe langhe, boos kattyf, fult ghy my teghen-spreken?
Sal ick dan over u my niet eens konnen wreken?
Staet op, myn graf, myn dood, myn helle, myn be-derf;
Ick scheyd' van u, en ick ver-laet u, nu ick sterf;
Ver-treckt, Lichaem, van my, ô schuer van alle sonden;
Ick wil, ô boos ghespan! van u gants zyn ont-bonden.
Siet ghy, hoe van het vier, het waeter, aerde, locht
Word onder my den stryd, en oorlogh' aen ghe-brocht?
Siet ghy, hoe het ghewormt', en slanghen u ver-beyden?
Wat doe ick? waer ben ick? waer sult ghy my af-leyden,
Ghy duyvels al te gaer? ick vrees', ick schud', ick beef;
Ick sterf wel hondert mael, al is't dat ick noch leef.
Siet ghy; 'k en wil niet sien, ick sluyte beyd' myn ooghen;
Ick sie, ick moet hem sien; 't gheweld doet 't my ghedoogen;
Ick sie hem raesende, ont-steken, als een vier,
Veel vreeselycker als het alder-wreedste dier;
| |
| |
Ick sie den helschen draeck, my dreyghende te plaeghen;
Ick sie den vvreeden boeck hem voor den Rechter draegen,
Waer in gheschreven is, al vvat ick heb mis-daen;
Ick sie tot myn be-derf hem voor den Rechter staen;
Den Rechter die met recht my sal ver-maledyden,
En stooten in de hell', om 't eeuwigh vier te lyden.
Waer keer' ick my dan nu? vvie sal ick roepen aen?
Den Hemel my ver-foeyt, en sal my vveder-staen.
Het waeter, aerde, locht, all' Gods gheschapen saecken,
By haeren Schepper my met reden oock ver-maecken;
Om dat ick hem, en all' syn dreygingh' heb ver-smaed;
Om dat ick liet de deughd, my gaftor alle quaed.
Ick ben van alle goed ver-laeten, en van vrienden;
Dees' keeren my den ruggh', die my in voor-spoed dienden.
'k En wil voord-aen niet meer aen-roepen Gods genaed';
Het is met my ghedaen; ick weet, ick kom' te spaed';
Ick roepe te ver-gheefs; ick sucht voor niet, be-laeden
Met 't pack der sonden swaer, be-last met myn mis-daeden.
O wereld, waer u eens be-kend myn on-gheluck!
O vvereld, moght ghy sien myn pyn, en mynen druck!
Ghy soud met 't siltigh nat den armen staet be-klaeghen;
Ghy soud u beteren, een hayren kleed oock draeghen;
Ghy soud met goed be-rouw ver-foeyen uw' mis-daed,
En om vergiffenis aen-roepen Gods ghenaed.
O wereld, ende aerd! sult ghy my nu be-gheven?
Sal ick u laeten dan? moght ick be-houden 't leven,
Al is myn droefheyd groot; dat ick de helsche pyn,
En 't eeuwigh grouwsaem vier soo moght ont-slaegẽ zyn!
Wat vvensch' ick al voor niet? gy siet de hell' haer schicken
Met open keel', om u in haere diept' te slicken.
Soo haest als ick van hier ellendighe ver-huys,
Word' ick tot roof, en prys van all' het helsch ghespuys.
Ghy Duyvels gaet van hier, ver-treckt, en komt niet nader,
Ick ben noch hier, en oock myn Lichaem leeft te gader.
| |
| |
Woe my, wee myl (Siel.) Vertrect ghy beul seer wreed en fel,
Ver-treckt, en u ver-berght in 't diepste van de hell'.
Ghy hebt in my ghewoont, ô Siel! seer luttel stonden;
En word ghy nu ghesocht, om soo te zyn ver-slonden?
Wacht noch, ter wylen ick noch sterck ben, en in vr[...].
Ver-treckt, ick leve noch, ver-huyst uyt uwe sted'.
Soo langh wy zyn by een, en word ghy niet gheschonden.
De banden van ons' liefd' zyn nu gheheel ont-bonden.
Ick sal die binden weêr, u noch eens op doen staen.
Als ick in d'aerd' ver-rot, in aerde ben ver-gaen?
Als my daer toe de macht van boven is ghegheven.
Het ghen' 't ghewormt' ver-nielt, en kan niet meer her-leven,
Hopt, ick en sal u niet af-gaen, ick blyv' by u.
Ghy weet dat naeckt de ur', dat ick moet sterven nu.
Ick weet, dat die eens sterst, komt haest genoegh te sterven.
't Is voor een quaede, goed, haest sterven, en be-derven.
Waer sal ick henen gaen, als ick van u ver-treck'?
In 't helsch forneys, waer ghy eet solfer ende peck.
Staet daer gheen gracie, oft gheen ghenaed te wachten?
Voor die wan-hopen, niet, noth voor die God ver-achten.
Sterv' ick dan levende, en lev' ick al-tyd dood?
Om dat ghy uwen God ver-smaed hebt quaed en snood.
God vrees ick, synen stoel my schudden doet, en beven.
Die God vreest, niet be-mint on-weerdigh is te leven.
Ick gaf het leven u, sult ghy my over-gaen?
Veel liever had ick dit van Leeuw oft Beir ont-faen;
Ick sonde zyn be-woont, en stervende eens sterven;
Nu sterv' ick sonder eynd', en sterv' soo menigh werven.
Ver-treckt, ver-doemde Siel; laet my in rust; ver-scheyd.
Maer eenen ooghen-blick, ick bids u, noch ver-beyd.
Ver-maledyde gaet in 't eeuwigh vier der hesten,
Het welck den duyvel is be-reyd, en syn ghesellen.
Waer-om, myn boos ghespan, ver-jaeght ghy my van hier?
Ver-maeledyde gaet, gaet voedsel van 't helsch vier.
|
|
Auteursrechtvrij